Πολιτισμός δεν είναι μόνο ο τάδε ή ο δείνα δημιουργός που παίζει το παιχνίδι της δημοσιότητας, αλλά ένα σύνολο ανθρώπων που παράγει τέχνη για την τέχνη και για την ψυχή ολόκληρης της κοινωνίας. Ο πολιτισμός οφείλει να είναι αντισυστημικός, αλλιώς γίνεται όργανο του συστήματος.
Μια εκ βαθέων συζήτηση του Ηλία Κορδαλή με την Ελένη Πριοβόλου
Με την Ελένη Πριοβόλου δε θα κάνεις σε καμιά περίπτωση μια “στημένη συζήτηση”, γιατί απλώς δεν είναι μια ακόμη “δήθεν” συγγραφέας των κρατικοδίαιτων λογοτεχνικών κύκλων που βρωμάνε, από μακριά, συστημική φορμόλη.
Θα κάνεις, αντίθετα, μια αληθινή συζήτηση με “αξία χρήσης” για όλους εκείνους που δηλώνουν, σε πείσμα των καιρών, “παρών” στους κοινωνικοπολιτικούς αγώνες. Γι’ αυτούς που δημιουργούν τις «Ρόδων Πολιτείες» όχι για να απομονωθούν από τον υπόλοιπο κόσμο, αλλά για να λειτουργήσουν αυτές ως ορμητήρια ελπίδας, έρωτα, ποίησης, επανάστασης, ομορφιάς!
-Ελένη μου έχεις γράψει πάνω από 20 παιδικά βιβλία και 5 μυθιστορήματα και βρίσκεσαι στη λογοτεχνική σκηνή πάνω από 30 χρόνια. Ο κόσμος που ψάχνει και αγαπάει πραγματικά το ποιοτικό ελληνικό βιβλίο σε γνώρισε από την πρώτη στιγμή με τα παιδικά σου βιβλία και τις συγκλονιστικές σου παρουσιάσεις που τα συνόδευαν. Στο ευρύτερο, όμως, κοινό έγινες πολύ γνωστή, το 2010, με το ιστορικό-πολιτικό μυθιστόρημα «Όπως ήθελα να ζήσω» των εκδόσεων Καστανιώτη, το οποίο πήρε την ίδια χρονιά και το βραβείο Αναγνωστών του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ). Το βιβλίο έχει κάνει μέχρι στιγμής 15 εκδόσεις και συνεχίζει να συναρπάζει…Γιατί πιστεύεις;
Νομίζω φίλε Ηλία πως η πρώτη σου ερώτηση περιέχει αρκετές υποερωτήσεις και θα πρέπει να απαντήσω με τη σειρά. Λοιπόν, ξεκινώντας να γράφω από πολύ νέα-παιδί σχεδόν- λογοτεχνία που απευθύνεται στα παιδιά και τους εφήβους άρχισα και εγώ να παιδεύω τον εαυτό μου. Να τον εξελίσσω. Λέγοντας παιδεύω εννοώ να του προσφέρω παιδεία. Ξεκίνησα με μια αθωότητα και μια αίσθηση του μέτρου να περιδιαβαίνω τον θαυμαστό κόσμο της λογοτεχνίας χωρίς καμιά πρόθεση να γίνω αναγνωρίσιμη. Ήμουν εξάλλου μόλις είκοσι χρονών όταν έγραψα το πρώτο μου παραμύθι και βρισκόμουνα σε μια εποχή που είχα ανακαλύψει το όπλο και την προσωπική μου αίρεση. Αυτό το όπλο ήταν για μένα οι λέξεις. Με τις λέξεις ανέτρεπα τον σκληρό και άδικο κόσμο όπως τον έβλεπα και τον βίωνα και δημιουργούσα τον δικό μου, όπως θα ήθελα να τον ζήσω. Για τούτο άρχισα να γράφω παραμύθια. Γιατί μέσα από το παραμύθι έχεις την ευχέρεια να μεταπλάθεις με σύμβολα τη ζωή και να την εξελίσσεις όπως επιτάσσει το προσωπικό σου ιδεώδες. Στην αρχή ήθελα απλώς αυτό το ιδανικό να το μοιράζομαι με τα παιδιά μου. Διότι η γέννηση του γιού μου συνέπεσε με τη γέννηση του πρώτου μου παραμυθιού, που ήταν «ο γελωτοποιός για κλάματα», και μιλούσα μέσα από αυτό για την ανεργία. Έτσι έχτισα το λογοτεχνικό μου σύμπαν συνάμα με το οικογενειακό και χρειάστηκαν σχεδόν είκοσι πέντε χρόνια και είκοσι περίπου βιβλία για παιδιά και εφήβους για να δημιουργήσω το μυθιστόρημα «Όπως ήθελα να ζήσω», που είναι το πρώτο βιβλίο μιας ιστορικής- πολιτικής τριλογίας. Το πρώτο αυτό βιβλίο δε θα γινόταν ευρέως γνωστό αν δεν αποσπούσε το βραβείο του αναγνωστικού κοινού. Ο λόγος που συνεχίζει να συναρπάζει είναι απλός. Μίλησα στον αναγνώστη με λόγια αληθινά και με ψυχή καθαρή περί του τις πταίει για την πολιτική και κοινωνική μας κακοδαιμονία. Του μίλησα για τις απαρχές της διάβρωσης του πολιτικού συστήματος από ιδρύσεως του νέου Ελληνικού κράτους, για την υποδούλωση της χώρας στο ξένο κεφάλαιο, το ρόλο του Τραπεζικού κεφαλαίου, του παλατιού και των διεφθαρμένων πολιτικών. Του μίλησα όμως και για το όνειρο, την ελπίδα την ομορφιά και την αρμονία. Δημιούργησα μέσα στον σκανδαλώδη κοινωνικό και πολιτικό περίγυρο την «ρόδων πολιτεία», ήτοι την όλβια πολιτεία της ισονομίας, της ισοπολιτείας και της κοινωνικής δικαιοσύνης, όπως ο καθένας θα ήθελε να τη ζήσει. Continue reading →
