Από τις εκδόσεις ΚΨΜ κυκλοφόρησε το πρώτο βιβλίο της Νίνας Γεωργιάδου με τίτλο «Καλημέρα, παιδιά, είναι χτες».
Τα κείμενα του βιβλίου αποτυπώνουν γεγονότα, πολιτικές δράσεις, κοινωνικές συμπεριφορές και εκπαιδευτικές επιλογές του νέου αιώνα, που, όλο και περισσότερο, φαίνεται να οδεύει προς το χτες. Αρκετά από τα κείμενα αυτά δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό «Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης» ή στο διαδίκτυο.
Οι μονόλογοι, στο τέλος, μπορεί να έχουν θεατρικό χαρακτήρα (παίχτηκαν με τον τίτλο «Μονολογώντας…δημοσίως»), τους θεωρώ όμως πολιτικά κείμενα.
Όσα καταγράφονται εδώ, τα είπαν πολλοί άλλοι και πολύ καλύτερα. Οι καιροί μας όμως είναι τόσο πυκνοί που, όσες λέξεις κι αν ειπωθούν, δε φτάνουν να τους περιγράψουν.
Όσοι, από μοιραία σύμπτωση, κρατάτε αυτό το βιβλίο, ξέρετε ίσως πως οι λέξεις δεν είναι πάντα καραμέλες μιας γλυκιάς νουβέλας. Δεν έχουν πάντα το μεγαλείο του έπους, ούτε το βάθος του φιλοσοφικού στοχασμού. Συχνά έχουν τη γεύση της στάχτης γιατί μιλούν για αποκαΐδια. Continue reading
Για τους ακούοντες, όλοι οι κωφοί μοιάζουν να είναι ίδιοι, είναι όμως; Είναι όλοι τους μέλη μιας κοινής πολιτιστικής ομάδας; Έχουν – όπως φημολογείται – όλοι την ίδια γλώσσα, τη νοηματική γλώσσα, ακολουθούν την ίδια κουλτούρα, μοιράζονται τις ίδιες αξίες, ανήκουν στα ίδια σωματεία και στους ίδιους συλλόγους, συναναστρέφονται οπωσδήποτε μεταξύ τους; Συμπαθιούνται καν ή μήπως τους χωρίζουν άλυτα ζητήματα σε σχέση με τις ιδέες και τις απόψεις τους και μίση αιώνων; Και αν ναι, γιατί υπάρχει αυτή η αιώνια αντιμαχία μεταξύ εκείνων που μιλούν προφορικά και εκείνων που νοηματίζουν; Πως δημιουργήθηκε ιστορικά αυτή η – άγνωστη στο ευρύ κοινό των ακουόντων – αντιπαράθεση και γιατί υπάρχει ακόμη, αν και παλαιότερα είχαν πει πως «ο πόλεμος των 200 ετών μεταξύ προφοριστών και νοηματιζόντων έχει τερματιστεί; ». 
