ΕΝΙΑΙΟ ΜΙΣΘΟΛΟΓΙΟ: ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Η κυβέρνηση και η τρόικα ΕΕ-ΔΝΤ-ΣΕΒ εντάσσουν στην καταιγίδα των αντεργατικών μέτρων που προωθούν και το λεγόμενο «ενιαίο μισθολόγιο». Αυτό το κατασκεύασμα, που προωθείται στο όνομα της «ισότητας», της «αντιμετώπισης των μισθολογικών αδικιών», της περιστολής του «σπάταλου κράτους» και της «σωτηρίας της χώρας από τη χρεοκοπία», πρέπει να ανατραπεί με τους αγώνες μας. Για να είναι, όμως, αποτελεσματικοί οι αγώνες, για να συναντηθούμε με τους επίσης άγρια πληττόμενους εργαζόμενους και ανέργους του ιδιωτικού τομέα σε ένα κοινό μέτωπο πάλης για την ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής, πρέπει πριν να ανατρέψουμε -και στη συνείδησή μας και στην κοινωνία- αυτούς τους μύθους.
Μύθος πρώτος: Ενιαίο προς τα πάνω ή προς τα κάτω;
Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ που δημιούργησαν ένα δαιδαλώδες μισθολόγιο, κόπτονται τώρα για την άρση των ανισοτήτων. Εξίσωση, λοιπόν. Γιατί όχι; Αλλά προς τα πάνω κι όχι προς τα κάτω. Προς τα επίπεδα των καλύτερα αμειβόμενων εργαζόμενων του δημοσίου και των ΔΕΚΟ κι όχι των χειρότερα αμειβόμενων. Γιατί το πρόβλημα, από τη σκοπιά των εργαζομένων, δεν είναι οι μισθοί των 2.000-2.500 ευρώ, είναι οι μισθοί των 700-1.000 ευρώ. Ποιος μπορεί να ισχυριστεί σήμερα ότι τα 2.000 ευρώ είναι «πολλά λεφτά», όταν εκεί τοποθετεί ακόμη και η Eurostat το επίσημο όριο αξιοπρεπούς διαβίωσης; Και ποιος μπορεί να δεχτεί ότι το πρόβλημα είναι ο υπάλληλος των ΔΕΚΟ ή του Υπουργείου Οικονομικών που παίρνει αυτό το μισθό κι όχι η κυρίαρχη πολιτική που κατακερματίζει τους εργαζόμενους, διατηρεί την πλειοψηφία τους σε μισθούς πείνας και σήμερα τους εξαθλιώνει όλους μαζί;
Μύθος δεύτερος: Τα επιδόματα και οι «ανισότητες»
Εντελώς ξαφνικά ανακάλυψαν και τα επιδόματα. «Ξέχασαν», όμως, ότι δεν τα χάρισε καμιά εξουσία στους εργαζόμενους, αλλά τα παραχώρησε κάτω από αιματηρούς αγώνες. Ότι τα επιδόματα δόθηκαν όχι για να κάνουν έναν ήδη υψηλό μισθό ακόμη ψηλότερο, αλλά για να «τσοντάρουν» σε έναν πενιχρό μισθό. Ότι οι κατά καιρούς κυβερνήσεις προτιμούσαν να δώσουν σ’ έναν κλάδο που διεκδικούσε αυξήσεις κάποιο επίδομα, παρά να δώσουν αυξήσεις στο βασικό μισθό: έτσι δεν «έπαιρναν αέρα» και τα μυαλά άλλων κλάδων για να διεκδικήσουν ανάλογες αυξήσεις, έτσι δώρα και σύνταξη υπολογίζονταν στο βασικό και κυριαρχούσε το «διαίρει και βασίλευε» μεταξύ των κλάδων και η ομηρία του συνδικαλιστικού κινήματος (που δυστυχώς μπήκε στη λογική των επιδομάτων). Κατάργηση των επιδομάτων, λοιπόν; Γιατί όχι! Αλλά όχι για να μειωθεί ο μισθός, αλλά για να ενσωματωθούν στο βασικό μισθό, ο οποίος να αυξηθεί και να αποτελεί ενιαία βάση υπολογισμού δώρων και σύνταξης.
Μύθος τρίτος: Οι δημόσιοι υπάλληλοι «κοστίζουν πολύ»
Ισχυρίζονται ότι για το χρέος φταίνε οι μισθοί των δημόσιων υπαλλήλων. Ουδέν ψευδέστερον. Οι μισθοί και οι συντάξεις απορροφούν 11% του ΑΕΠ, όταν στη Γαλλία απορροφούν 14,2%, στη Σουηδία 17,5%, στην Ιταλία 11,5% και στη Δανία 18,1%. Μισθοί και συντάξεις αποτελούν ένα μόνο μέρος από τα 55 δις ευρώ των δαπανών του προϋπολογισμού του 2011, το οποίο ωχριά απέναντι στα 65 δις που θα δοθούν για τόκους και χρεολύσια. Το 2012, οι τόκοι εξυπηρέτησης του χρέους θα είναι 18 δις ευρώ, περίπου όσο και οι δαπάνες για μισθούς και συντάξεις. Ποιος, λοιπόν, ρουφά τον κοινωνικό πλούτο που παράγουμε οι μισθωτοί του πνεύματος και του χεριού σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα; Οι δημόσιοι υπάλληλοι ή οι τοκογλύφοι τραπεζίτες;
Μύθος τέταρτος: «Ο δημόσιος τομέας είναι μεγάλος και σπάταλος»
Αφήνουμε κατά μέρος το ότι το ίδιο επιχείρημα ακούγεται από τις ΗΠΑ ως την ΕΕ κι από τη Βρετανία ως την Αυστραλία όταν πρόκειται να περισταλούν οι κοινωνικές υπηρεσίες ή να ιδιωτικοποιηθούν. Είναι μεγάλος ο δημόσιος τομέας στην Ελλάδα; Όχι! Είναι μικρότερος από πολλές χώρες της ΕΕ. Και οι απασχολούμενοί του (25% του εργατικού δυναμικού) είναι λιγότεροι απ’ ό,τι στη Γαλλία (30%), τη Φινλανδία 27%), τη Σουηδία (34%), την Ολλανδία (27%).
Ο δημόσιος τομέας στην Ελλάδα είναι μικρός όταν πρόκειται για την προστασία των ανέργων, την υγεία, την παιδεία, την ασφάλιση, που βρίσκονται παρασάγγες πίσω από τις ανάγκες των εργαζομένων. Είναι μικρός σε ό,τι αφορά τη φορολόγηση του κεφαλαίου, των κερδών και της εκκλησιαστικής περιουσίας ή όταν πρόκειται να τιμωρήσει όσους απολύουν, δεν πληρώνουν ασφαλιστικές εισφορές ή χρησιμοποιούν μαύρη εργασία.
Αντίθετα, είναι σπάταλος όταν πρόκειται να σώσει την Proton Bank με λεφτά των μισθωτών, να αγοράσει τις φρεγάτες που γέρνουν, να στηρίξει τις τράπεζες (108 δις ευρώ τους έχουν δοθεί από την αρχή της κρίσης, όσα και τα 110 δις του μνημονίου), να ενισχύσει τους κατασταλτικούς μηχανισμούς (οι αστυνομικοί που προσλήφθηκαν φέτος ήταν διπλάσιοι από τους εκπαιδευτικούς), να πριμοδοτήσει τους «εθνικούς εργολάβους» τύπου Μπόμπολα ή τους «εθνικούς προμηθευτές» τύπου Siemens κι όταν πρόκειται να «διευκολύνει» τους εργοδότες.
Ιδού το «μικρό» και το «μεγάλο» κράτος στον προϋπολογισμό του 2012: Οι φόροι θα αυξηθούν συνολικά 5,8%. Η άμεση φορολογία των φυσικών προσώπων θα αυξηθεί κατά 27,5% ενώ η άμεση φορολογία των επιχειρήσεων (λόγω μείωσης των φορολογικών συντελεστών για τα κέρδη τους από 24% σε 20%) θα μειωθεί κατά 22%! Πράγμα που σημαίνει ότι τα «φτωχαδάκια» οι καπιταλιστές εισφέρουν μόνο κατά 3,9% στα φορολογικά έσοδα του κράτους.
Μύθος πέμπτος: Δεν υπάρχουν χρήματα και κινδυνεύει η χώρα με χρεοκοπία
Το μεγαλύτερο ψέμα! «Λεφτά υπάρχουν!», που θα’ λεγε και ο Παπανδρέου!
600 δις ευρώ (σχεδόν δύο φορές το χρέος) έχουν Έλληνες μεγαλοκαταθέτες στις τράπεζες της Ελβετίας – κι αυτά αφορολόγητα. 5,5 έβγαλαν μόνο το 2009.
70 δις ευρώ λεηλάτησαν ως τα μέσα της δεκαετίας του 2000 οι εργοδότες, οι τράπεζες και το κράτος από τα ταμεία (ποσό υπερδιπλάσιο από την περιουσία τους).
Πρώτη σε στρατιωτικές δαπάνες η Ελλάδα στον κόσμο και τελευταία στη φορολόγηση της μοναστηριακής και εκκλησιαστικής περιουσίας. 4 δις κόστισε μια φρεγάτα, ποσό διπλάσιο απ’ όσα θα «εξοικονομηθούν» με το ενιαίο μισθολόγιο και τη μείωση του αφορολόγητου στα 5.000 ευρώ και τριπλάσιο απ’ όσα θα εισπραχθούν από το χαράτσι στα ακίνητα μέσω ΔΕΗ ή θα «εξοικονομηθούν» από τη μείωση της κρατικής επιχορήγησης προς τα ασφαλιστικά ταμεία.
- 15 δισ. ευρώ επένδυσαν σε νέα πλοία οι Έλληνες εφοπλιστές τη διετία 2010-11.
- 450 δισ. ευρώ εισέπραξαν οι τοκογλύφοι «δανειστές» μας τα τελευταία χρόνια, ποσό κατά 40% μεγαλύτερο από τα 320 δις ευρώ του χρέους της χώρας.
Η πραγματικότητα: Τι μένει από το «ενιαίο μισθολόγιο»;
Το ενιαίο μισθολόγιο δεν γίνεται για να σωθεί η εθνική οικονομία. Γίνεται για να μειωθούν οι μισθοί κατά 35-40%, ως τα επίπεδα των πιο κακοπληρωμένων του ιδιωτικού τομέα. Έτσι θα «εξοικονομηθούν» χρήματα για να «χορτάσουν» τη δίψα τους για κέρδος οι τραπεζίτες. Έτσι θα μειωθεί το μισθολογικό κόστος στο δημόσιο, ώστε να είναι πιο εύκολο και κερδοφόρο να αγοραστούν τμήματά του από ιδιώτες. Έτσι θα υποβαθμιστούν υπηρεσίες όπως η παιδεία, η υγεία, η ασφάλιση κ.ά., ώστε ο εργαζόμενος να στραφεί στους ιδιώτες που τις παρέχουν. Έτσι θα ξεδοντιαστεί το κίνημα, καθώς η πίεση της επιβίωσης θα οδηγεί σε αναζήτηση δεύτερης δουλειάς, «προσωπικής διαφοράς», θετικής αξιολόγησης, βαθμολογικής προαγωγής.
Το ενιαίο μισθολόγιο, συνεπώς, θ’ αποκρουστεί μόνο αν υπάρχουν κάποιες προϋποθέσεις:
- Αν προβάλλουμε το ενιαίο της επίθεσης και άρα το ενιαίο της αναγκαίας απάντησης κι όχι την ιδιαιτερότητα κάθε κλάδου και χώρου. Διεκδικώντας αυξήσεις στο μισθό, ενσωμάτωση των επιδομάτων στο βασικό, κανένας καθαρός βασικός μισθός κάτω από 1.500 ευρώ, ακύρωση όλων των φορομπηχτικών μέτρων και των μέτρων που μειώνουν μισθούς και δώρα.
- Αν οικοδομήσουμε πανίσχυρο ενιαίο μέτωπο με τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, για γενναίες αυξήσεις στους μισθούς, μέτρα κατά των απολύσεων και της ανεργίας.
- Αν πάρουμε τα χρήματα απ’ που υπάρχουν –το κεφάλαιο, τις τράπεζες, τις πολεμικές δαπάνες, τους εφοπλιστές- κι όχι από τους μισθωτούς του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα.
- Αν δεν πληρώσουμε ευρώ από το χιλιοπληρωμένο χρέος κι αν οργανώσουμε συλλογικά και αποφασιστικά την πάλη για να μην πληρωθούν τα έκτακτα χαράτσια.
- Αν ανατρέψουμε τον κοινωνικό εφιάλτη που διαμορφώνουν η κυβέρνηση, η ΕΕ, ο ΣΕΒ και το ΔΝΤ με τους αγώνες μας, παίρνοντας την υπόθεση της πάλης στα χέρια μας από τα κάτω και υπερβαίνοντας τους ψοφοδεείς αγώνες της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας της ΑΔΕΔΥ.
- Αν το απεργιακό διήμερο 29-20 Οκτωβρίου κλιμακωθεί με αγώνες διαρκείας όλων των εργαζομένων, ως την ανατροπή της επίθεσης και της κυβέρνησης που την προωθεί.
ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ-ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ ΝΟΜΟΥ ΚΙΛΚΙΣ
Κάντε το πρώτο σχόλιο