Μηνιαία Αρχεία: Σεπτέμβριος 2013

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ-ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ-ΚΙΝΗΣΕΙΣ Δ.Ε.

Πρόταση προς τις ΓΣ

Ο  ΑΓΩΝΑΣ  ΤΩΝ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΤΕΙ!

ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ – ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ

Τα γεγονότα

Η  Γ.Σ. των προέδρων των ΕΛΜΕ (20/9/2013), απέρριψε τη συνέχιση της απεργίας διάρκειας. Η πρόταση των 5ήμερων επαναλαμβανόμενων απεργιών συγκέντρωσε το 65,7% των ψήφων (284 ψήφους) έναντι του απαραίτητου 66,7% (288 ψήφους)! Οι Παρεμβάσεις αποτέλεσαν από την αρχή το βασικό πυρήνα του μπλoκ των δυνάμεων που πρότειναν και πάλεψαν την πρόταση της απεργίας διάρκειας. Δώσαμε τη μάχη, με αυταπάρνηση και αυτοπεποίθηση, γιατί πιστεύουμε στις δυνάμεις των εργαζόμενων να στέκουν ορθοί και να παλεύουν, ενάντια στις θεωρίες της ανημπόριας, της αναποτελεσματικότητας και της κατάθλιψης… Από την αρχή πασχίσαμε για την επιτυχία της απεργίας και των Γ. Σ., μέχρι τη Γενική Συνέλευση των προέδρων. Συνεχίζουμε να δίνουμε αυτή τη μάχη, μαζί με τους χιλιάδες συναδέλφους που πύκνωσαν τις γραμμές των απεργιακών επιτροπών και της απεργίας.

Ανάμεσα στην πλήρη αναστολή κάθε απεργιακής κινητοποίησης και στην ύπαρξη ενός 48ωρου απεργιακού βήματος με νέες ΓΣ, που έθεσαν εκβιαστικά με τη στάση τους οι δυνάμεις ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και ΠΑΜΕ, τοποθετηθήκαμε με το δεύτερο ως έσχατη λύση, παρότι αποτελεί σαφώς αποκλιμάκωση (γιατί πρέπει να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους). Έτσι, αποφασίστηκε 48ωρη απεργία Δευτέρα και Τρίτη και νέες Γ. Σ. και Γενική Συνέλευση προέδρων την Τετάρτη. Το 48ωρο απεργιακό βήμα (που γίνεται τριήμερο μετά την απόφαση της ΑΔΕΔΥ για απεργία Τρίτη και Τετάρτη) θα μπορούσε να αξιοποιηθεί θετικά μόνο στην κατεύθυνση συνολικού απεργιακού συντονισμού με τους εργαζόμενους των άλλων κλάδων (που αυτές τις ημέρες θα είναι σε κινητοποιήσεις) και στο πλαίσιο συντεταγμένης συζήτησης μέσα στις Γ.Σ. για την αποφασιστική συνέχιση του αγώνα μας. Γιατί ο αποφασιστικός αγώνας σύγκρουσης (όχι απλής διαμαρτυρίας ή …μηνύματος) με την πολιτική της κυβέρνησης, είναι μονόδρομος!

Μπορέσαμε ήδη πολλά…

Να μην αφήσουμε κανέναν να «μικρύνει» ότι πετύχαμε! Με 70.000 και 60.000 απεργούς καθηγητές ξεκίνησε η απεργία διαρκείας, με τα πιο μαζικά και μαχητικά συλλαλητήρια, των τελευταίων χρόνων, στα κέντρα δεκάδων πόλεων. Εκατοντάδες απεργοί κίνησαν γη και ουρανό μέσα από τις απεργιακές επιτροπές τους.  Στήνοντας απεργιακά ταμεία και υφαίνοντας αλληλεγγύη.  Σπάζοντας την απομόνωση, την αποξένωση και τον κοινωνικό αυτοματισμό.

Κερδίσαμε τη συσπείρωση όλου του κλάδου μας, υψώνοντας τη σημαία «ένας για όλους κι όλοι για έναν» απέναντι στη διάσπαση και την ανθρωποφαγία των μορίων. Κερδίσαμε το σεβασμό και την αυτοπεποίθηση. Αναγκάσαμε  την ΑΔΕΔΥ να προκηρύσσει 48ωρες. Αναγκάσαμε τον υπουργό να ανακοινώνει τοποθέτηση μέρους των υπό διαθεσιμότητα συναδέλφων, σε δομές ΙΕΚ/ΣΕΚ, σε μια προσπάθεια κατευνασμού των απεργών.  Έναν υπουργό, που όχι μόνο φοβήθηκε τη δημόσια αντιπαράθεση, αλλά ούτε  το ΔΣ της ΟΛΜΕ  δέχθηκε να συναντήσει για να απαντήσει στα αιτήματα μας.

Δεν ήταν μια ξαφνική έκρηξη. Ήταν η εκδίκηση του Μάη. Ήταν η συμπύκνωση των δεκάδων κινητοποιήσεων και δραστηριοτήτων του καλοκαιριού σε όλες τις πόλεις, που δεν άφησαν αναπάντητη την επίθεση της κυβέρνησης με τις διαθεσιμότητες, τις υποχρεωτικές μετατάξεις και το νόμο για το «Νέο Λύκειο». Και πάνω απ’ όλα ήταν η υπέρβαση, στην πράξη, πλαστών διλημμάτων που χρόνια τώρα βάζει η συνδικαλιστική γραφειοκρατία και ο κυβερνητικός συνδικαλισμός.

Γι’ αυτό ο πόλεμος από τη μεριά της κυβέρνησης ήταν ανελέητος και με όλα τα μέσα. Από το φόβητρο της επιστράτευσης στο «δε θα μπορέσετε». Από το ότι οι καθηγητές δε θα έρθουν στις ΓΣ, μέχρι το ότι θα έρθουν λίγοι. Από την αμφισβήτηση του 90% που πήρε την απόφαση, στο ότι «θα απεργήσει το 40% και να είστε ευχαριστημένοι». Από τον τρόμο μπροστά στο 90% των απεργών καθηγητών, στο ότι θα «πεινάσετε και θα γυρίσετε πίσω». Ταυτόχρονα ενεργοποίησαν όλους τους μηχανισμούς πίεσης, εκβιασμού κι απεργοσπασίας, που διέθεταν. Αξιοποίησαν ακόμη και τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τα μαντρόσκυλα του φασισμού, που εκτρέφουν συνειδητά, για να εμπεδώσουν το φόβο.

Κυβερνητικός συνδικαλισμός (ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚ): οι “γνωστοί-άγνωστοι” της υποταγής

Οι δυνάμεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού (ΠΑΣΚ – ΔΑΚΕ), έβαλαν πλάτη και έδωσαν άλλοθι σε αυτήν την επίθεση. Κωλυσιεργώντας σε οποιαδήποτε απόφαση του ΔΣ της ΟΛΜΕ ή της κεντρικής απεργιακής επιτροπής, για απεργιακό ταμείο, υλικά και δράσεις. Πλαισιώνοντας ακόμη και την απεργοσπασία. Και κυρίως παλεύοντας με όλη την απεργοσπαστική τους λύσσα, να μην περάσει  στη ΔΟΕ και άλλους κλάδους του Δημοσίου, αλλά και τη ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ, οτιδήποτε που θα σήμαινε απεργιακή συμπόρευση και δυνατότητα νίκης του αγώνα.  Βέβαια, στην τελευταία ΓΣ των προέδρων σώπασαν. Αρκέστηκαν να λοιδορούν το σώμα των προέδρων, χρησιμοποιώντας τις τοποθετήσεις του ΠΑΜΕ…

ΠΑΜΕ : Μνημείο πολιτικής και ταξικής ανευθυνότητας

Δεν θα μπορούσε να υπάρξει μεγαλύτερη υπονόμευση της απεργίας και του απεργιακού αγώνα, μνημείο  πολιτικής και ταξικής ανευθυνότητας αλλά και μεγαλύτερη δυσφήμηση της Αριστεράς και της κομμουνιστικής πρωτοπορίας, από την τακτική του ΠΑΜΕ. «Μιλώντας στο όνομα των απεργών αλλά δρώντας εναντίον τους»: αυτή ήταν η κεντρική ιδέα όλων των κινήσεων και των τοποθετήσεων του ΠΑΜΕ. Το ΠΑΜΕ έχοντας την πολιτική εκτίμηση ότι δεν μπορούν να νικήσουν οι αγώνες και ότι οι απεργίες ευνοούν την αντιπολίτευση, συνειδητά πολέμησε το ξεδίπλωμα ενός αποφασιστικού αγώνα. Αντί να προσπαθήσει να ενισχύσει τον ξεσηκωμό του κόσμου της εκπαίδευσης, επένδυσε στην ήττα του, ξεχνώντας ότι η ήττα είναι κοινή για όλους. Γι’ αυτό από την αρχή αρνήθηκαν να συμφωνήσουν σε κοινή εισήγηση του ΔΣ της ΟΛΜΕ, προς τις ΓΣ (γιατί πλέον στο ΔΣ η δική τους ψήφος κρίνει την ύπαρξη πλειοψηφίας ή όχι). Βρέθηκαν στο μέτωπο των 48ωρων ασύνδετων διαμαρτυριών, μαζί με ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, περιμένοντας ο κλάδος να «τους δώσει το πράσινο φως» για ανάγκη κλιμάκωσης, γιατί σύμφωνα με την εκτίμησή τους δεν υπήρχαν εκδηλωμένες διαθέσεις. Όταν, η απεργία διαρκείας υπερψηφίστηκε από τις ΓΣ και τη ΓΣ προέδρων, δήλωσαν την αμφιβολία τους, έως και πεποίθηση, «να δούμε αν θα την κάνετε». Κι όταν ο κόσμος τους έστειλε το «πράσινο φώς» των απεργιακών του διαθέσεων, για να τις κλιμακώσουν, πρότειναν την μορφή των 48ωρων επαναλαμβανόμενων, ξέροντας ότι αυτό ήταν τεχνικά αδύνατο. Κατά τα άλλα κάθε ημέρα διαγωνίζονταν με τον Πρετεντέρη για το ποιος θα δώσει μεγαλύτερη κάθοδο των ποσοστών των απεργών. Ταυτόχρονα το ΠΑΜΕ αρνιόταν πεισματικά να διευρύνει το αγωνιστικό απεργιακό μέτωπο με άλλους κλάδους, με την στάση όλων των μελών του στα ΔΣ των άλλων Ομοσπονδιών. Κι όπου είναι πρώτη δύναμη και εξαρτιόταν από την τοποθέτησή του η απόφαση του ΔΣ (όπως στο Εργατικό Κέντρο Αθήνας) απλά δεν το συγκαλεί.

Οι Συνεργαζόμενες Εκπαιδευτικές Κινήσεις (ΣΥΝΕΚ) στήριξαν την 5ήμερη απεργία, ενώ δεν βοήθησαν, όσο χρειαζόταν, για να διευρυνθεί το απεργιακό μέτωπο σε άλλες ομοσπονδίες του δημοσίου τομέα και την ΑΔΕΔΥ. Η προσέγγισή τους στον αγώνα των καθηγητών δεν φαίνεται να είναι απαλλαγμένη και από άλλες επιδιώξεις κοινοβουλευτικού κυρίως χαρακτήρα

Ναι, μπορούμε! Ο αγώνας στα χέρια των εκπαιδευτικών!

Μπορούμε άραγε να ξεπεράσουμε αυτά τα εμπόδια  και να συνεχίσουμε συντεταγμένα κι αποφασιστικά; Πιστεύουμε πως ναι! Στο βαθμό που όλοι οι συνάδελφοι αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας και το βάρος των δυσκολιών που θα γίνεται όλο και περισσότερο κανόνας. Γιατί έχουμε πόλεμο και  είναι αναπόφευκτο να ματώσουμε . Παράλληλα, είναι φανερό πως βάρυνε ιδιαίτερα ο προβληματισμός για την έλλειψη ενός γενικότερου, αποφασιστικού, απεργιακού μετώπου, που θα έδινε δυνατότητα νίκης και στο δικό μας απεργιακό αγώνα.  Αυτό δεν υπήρξε, με πιο χαρακτηριστικό το «άδειασμα» από την ηγεσία της ΔΟΕ. Η ευθύνη γι αυτό βαραίνει τις συνδικαλιστικές ηγεσίες των άλλων δευτεροβάθμιων οργανώσεων του Δημοσίου τομέα και της ΑΔΕΔΥ. Εντούτοις για να υπάρξει απεργιακός ξεσηκωμός δε φτάνουν οι επικλήσεις! Χρειάζεται όποιοι μπορούν να βαδίσουν μπροστά και να ανοίξουν δρόμους αγώνα!

Με ότι κερδίσαμε από αυτή την πρώτη μάχη, με τη σοφία των δεδομένων και τη γνώση της πραγματικής κατάστασης, βλέποντας τις ανεπάρκειές μας και τη δύναμή μας, συντεταγμένα πρέπει να συνεχίσουμε.

Με μεγαλύτερη επίγνωση ότι ο πόλεμος συνεχίζεται. Η κυβέρνηση δεν κάνει time out … στις διαθεσιμότητες, τις υποχρεωτικές μετατάξεις και μετακινήσεις καθώς και τα άλλα αντιδραστικά μέτρα για το σχολείο.

Με μεγαλύτερο πείσμα κι αντοχές. «Χαμένα» δεν είναι τα μεροκάματα του αγώνα. Αλλά όσα μας κλέβουν καθημερινά και οι ζωές μας που νεκρώνονται

Πρόγραμμα δράσης

Συγκροτούμε αποτελεσματικότερα τις απεργιακές επιτροπές και τα απεργιακά μας ταμεία. Όλοι στα συλλαλητήρια εκπαιδευτικά και πανεργατικά που θα υπάρχουν. Μαζικά στις ΓΣ των ΕΛΜΕ, για να συζητήσουμε οργανωμένα και να αποφασίσουμε συντεταγμένα τη συνέχιση του αγώνα μας. Ας μη βιαστεί η ιστορία και οι τιμητές της, να πουν ότι οι εκπαιδευτικοί, οι εργαζόμενοι ξοφλήσαμε! Αυτή την ιστορία τη γράφουμε όλοι εμείς. Εμείς αποφασίσαμε λοιπόν να συνεχίσουμε!

 Στις συνελεύσεις προτείνουμε να επαναφέρουμε την απεργία διαρκείας και καλούμε τους συναδέλφους να ψηφίσουν την  εξής πρόταση που συγκεκριμενοποιεί αυτή την κατεύθυνση: 2ήμερη απεργία Πέμπτη 26/9  και Παρασκευή 27/9 και τριήμερη απεργία από Δευτέρα 30/9 έως Τετάρτη 2/10 με Γενικές Συνελεύσεις των ΕΛΜΕ την Τρίτη 1/10  και Γενική Συνέλευση των προέδρων των ΕΛΜΕ την Τετάρτη 2/10 που θα συζητήσουν και θα αποφασίζουν την πορεία του αγώνα με βάση τις εξελίξεις και τα νέα δεδομένα. 

ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ!

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ. ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΙΣ Γ.Σ. ΤΩΝ ΕΛΜΕ!

ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΕΤΑΡΤΗ 25/09 ΣΤΟ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙO!