Το Υπουργείο Παιδείας ανακοίνωσε χθες τις μεταθέσεις των εκπαιδευτικών της Β/θμιας Εκπ/σης. Για πρώτη φορά ο αριθμός των αιτήσεων που ικανοποιήθηκαν ήταν τόσο μικρός· 1329 (ποσοστό 8,41%). Κάτι αντίστοιχο έγινε πριν από λίγες μέρες και με τις μεταθέσεις στην Α/θμια: 1736 (17,36%) μαζί με την ειδική αγωγή.
Μ’ έναν πρόχειρο υπολογισμό λοιπόν καταλαβαίνουμε ότι επί της ουσίας χάθηκαν μέσα σ’ ένα χρόνο 5.000 οργανικές θέσεις (συνταξιοδοτήθηκαν 11.000, διορίστηκαν περίπου 3.000, μετατέθηκαν 3.000) στη δημόσια εκπαίδευση· πρόκειται για έναν ακόμα άθλο της ακολουθούμενης κυβερνητικής πολιτικής στο πλαίσιο του Μνημονίου).
Και αυτή η πολιτική μεθοδεύεται (μες στην αναλγησία της) με αριστοτεχνικό τρόπο. Συγχωνεύσεις σχολείων, χωρίς ούτε καν υποψία κάποιων ενιαίων κριτηρίων παρά τη θέληση των τοπικών κοινωνιών, των εκπαιδευτικών, των γονιών, των μαθητών δήθεν για «παιδαγωγικούς λόγους». «Εκβιασμός» των ΠΥΣΔΕ να βγάλουν οργανικά κενά μέσα σε μια μέρα, με αντίστοιχη πίεση να ακολουθηθούν οι λογικές των υπεραρίθμων τμημάτων (μέχρι 30 μαθητές) και της ανάθεσης υποχρεωτικών υπερωριών στους συναδέλφους (πρωτοφανές). Αποτέλεσμα η αποχή των περισσότερων αιρετών για διαμαρτυρία και υπολογισμός ελαχίστων οργανικών κενών (στη βάση αυστηρά των 11 ωρών ανά σχολείο, μη αξιοποιώντας καν τη δυνατότητα του 1566/85 για οργανικές θέσεις με βάση και τα γειτονικά σχολεία.)
Έτσι για πρώτη φορά δόθηκαν μεταθέσεις μόνο για τα (κακώς υπολογισμένα) οργανικά κενά. Με αυτή τη μεθόδευση το Υπουργείο δίνει ένα ακόμα χτύπημα στη δημόσια δωρεάν εκπαίδευση. Ποιος εγκέφαλος πιστεύει ότι μπορεί να υπάρξει Παιδεία, όταν οι εκπαιδευτικοί συνεχώς υποβάλλονται σε δοκιμασίες και αφαίμαξη των δικαιωμάτων τους; Υπάρχει κανένας λογικός άνθρωπος που να νομίζει έστω ότι μπορεί να δουλέψει αποτελεσματικά το δημόσιο σχολείο, όταν ο καθηγητής (ή ο δάσκαλος) καταδικάζεται να ζει σε ακριτικές περιοχές παρά τη θέλησή του για σειρά ετών; Αυτός ο εκπαιδευτικός (π.χ. αυτός που υποχρεώνεται να υπηρετεί 6 χρόνια στους Φούρνους Ικαρίας) δεν έχει ανάγκες, δεν έχει δικαίωμα στην οικογένεια, στη ζωή εν τέλει;
Το σύστημα θέλει να δημιουργήσει νέους δουλοπάροικους, άρα και δουλοπρεπείς εργαζόμενους κι εκπαιδευτικούς. Ανθρώπους μίζερους χωρίς ελπίδα, έκθετους στην «επαιτεία», ευάλωτους στα ρουσφέτια των αποσπάσεων, φοβισμένους χωρίς το θάρρος να μιλούν στους μαθητές τους για το «νέο Μεσαίωνα», την εργασιακή ανασφάλεια, τα κοινωνικά προβλήματα… Είναι η ίδια πολιτική, που ελαχιστοποιεί τους μόνιμους διορισμούς στην εκπαίδευση, που μεθοδεύει δηλαδή και με την αύξηση του ωραρίου και του ορίου συνταξιοδότησης την επικράτηση της γεροντοκρατίας, που καταδικάζει τη νέα γενιά (των εκπαιδευτικών και όχι μόνο) σε μόνιμη ανασφάλεια, στην υποαπασχόληση (ΑΜΟ, ωρομίσθιοι, ΕΣΠΑ) και που εν τέλει και αφυδατώνει και «θυσιάζει» το μορφωτικό περιεχόμενο του δημόσιου σχολείου για τις ανάγκες της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου και των νόμων της αγοράς.
Κι όμως υπάρχει κι άλλος δρόμος· ο δρόμος της αύξησης των δαπανών για την Παιδεία, της μόρφωσης και δουλειάς για όλους, άρα της αύξησης των μόνιμων διορισμών, την πρόβλεψη για οργανικές θέσεις για όλους τους μόνιμους εκπαιδευτικούς (μακριά από «θεσμούς» όπως «διάθεση ΠΥΣΔΕ», που καταρρακώνουν σε μόνιμη βάση την αξιοπρέπειά μας), τη θέσπιση σοβαρής αντισταθμιστικής αγωγής για όλα τα παιδιά που το έχουν ανάγκη, την επέκταση της δημοκρατίας στο σχολείο, την επιστημονική στήριξη του εκπαιδευτικού και με ενασχόλησή του αποκλειστικά με τα διδακτικά του καθήκοντα κ.ά. Αλλά αυτός ο δρόμος συνδέεται με τον κοινό αγώνα, που πρέπει να προχωρήσει, για ένα άλλο σχολείο σε μια άλλη κοινωνία. Μαζί μ’ αυτόν τον αγώνα η καθημερινή πάλη για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών συνεχίζεται.
Το δικαίωμα στο διορισμό, στη μετάθεση, την οργανικότητα, τη μονιμότητα, το αξιοπρεπές ωράριο κατακτήθηκαν με αίμα· όσο και αν τα υποβαθμίζει αυτή η άθλια πολιτική κυβέρνησης/ΔΝΤ/ΕΕ (που πρέπει άμεσα ν’ ανατραπεί) και οι πολιτικοί και οικονομικοί συνοδοιπόροι της, ο αγώνας θα συνεχιστεί· με ένταση, συντονισμό και διάρκεια ο αγώνας αυτός μπορεί να είναι νικηφόρος.
