-
Προς περιορισμούς στις μεταθέσεις
Αθήνα, 28-1-2011
Του Ηλία Παπαχατζή
Εκπρόσωπου των «Αγωνιστικών Παρεμβάσεων Συσπειρώσεων Κινήσεων» στο Δ.Σ. της ΟΛΜΕ
Τα ζητήματα μεταθέσεων, τοποθετήσεων και αποσπάσεων είναι από τα σοβαρότερα θέματα, που απασχολούν τον εκπαιδευτικό στη διάρκεια του εργασιακού του βίου. Το ΥΠΔΒΜΘ έχει αποφασίσει να κάνει αλλαγές σ’ αυτούς τους τομείς, με πρώτο βήμα τα άρθρα 4 παρ. 4 και 30 παρ. 1 του ν.3848/10 με τα οποία ο νεοδιοριζόμενος συνάδελφος υποχρεώνεται να παραμείνει για τρία χρόνια στην περιοχή διορισμού του, ενώ οι υπόλοιποι εκπαιδευτικοί, για να θεμελιώνουν δικαίωμα μετάθεσης πρέπει να έχουν υπηρετήσει δύο χρόνια εκεί όπου τοποθετούνται. Αυτές οι διατάξεις έχουν καταγγελθεί από ΟΛΜΕ-ΔΟΕ και το εκπαιδευτικό κίνημα και ζητιέται επίμονα η κατάργησή τους. Κι όμως δεν είναι παρά μόνο η αρχή…
Στο “κείμενο εργασίας για θέματα μεταθέσεων, τοποθετήσεων και αποσπάσεων”, κείμενο που κατέθεσαν στην ομάδα εργασίας, που συγκροτήθηκε με πρωτοβουλία της Υπουργού Παιδείας, τα μέλη της που εκπροσωπούν το Υπουργείο, προβλέπονται κι άλλοι πολύ σοβαροί περιορισμοί στη δυνατότητα των εκπαιδευτικών να μπορούν να επιλέγουν (με κάποια κριτήρια φυσικά) τον τόπο υπηρεσίας τους. Με βάση το συγκεκριμένο κείμενο “οι εκπαιδευτικοί που υπηρετούν σε σχολεία της έδρας τους δε λαμβάνουν μονάδες λόγω δυσμενών συνθηκών” π.χ. ο καταγόμενος από τη Λαμπεία Ν. Ηλείας ή αυτός που αποφάσισε ν’ ανοίξει οικογενειακή μερίδα εκεί, δε θα παίρνει τα 9 μόρια δυσμενών συνθηκών, που δικαιούται για κάθε χρόνο, επομένως επί της ουσίας δε θα έχει τη δυνατότητα μετάθεσης στην Αθήνα ή όπου αλλού αποφασίσει κάποια στιγμή στη ζωή του.
Κι όχι μόνο αυτό, αλλά με βάση την αμέσως προηγούμενη παράγραφο του κειμένου εργασίας (1. §2.4): “οι μονάδες λόγω δυσμενών συνθηκών… υπολογίζονται μόνο για την αμέσως επόμενη μετάθεση ή τοποθέτηση των εκπαιδευτικών”. Αν δηλαδή κάποιος συνάδελφος, που υπηρετεί στη Σαμοθράκη (με 12 μόρια δυσμενών συνθηκών ανά έτος) δεν κατορθώσει να “πιάσει” Αθήνα, αλλά π.χ. Φθιώτιδα, κινδυνεύει με το μηδενισμό των μορίων δυσμενών συνθηκών που είχε πριν τη μετάθεση να παραμείνει στη Φθιώτιδα εφ’ όρου ζωής.
Επίσης στη μεθεπόμενη παράγραφο ορίζεται ότι οι άδειες κύησης και λοχείας καθώς και οι μακροχρόνιες (πέραν του μηνός) αναρρωτικές άδειες θεωρείται ότι διανύθηκαν σε σχολείο Α κατηγορίας (δηλ. 0 μόρια, σύμφωνα με την αναπροσαρμογή που προσπαθεί να επιβάλει το Υπουργείο). Πώς λέμε “το δικαίωμα στη μητρότητα”;
Κοινός παρονομαστής αυτών των ιδεών ή μέτρων που προωθούνται είναι ο περιορισμός των εργασιακών μας δικαιωμάτων, η παρεμπόδιση της μετακίνησης του εκπαιδευτικού. Αυτές οι απόψεις θέλουν να μετατρέψουν τον εκπαιδευτικό σ’ ένα σύγχρονο δουλοπάροικο στο Μεσαίωνα, που έρχεται. Φαίνεται ότι το “νέο Σχολείο” χρειάζεται δεμένο τον εκπαιδευτικό, έναν υπάλληλο που να μην έχει το δικαίωμα ν’ αλλάξει χώρο δουλειάς, αλλά να υπομένει φοβισμένος καθετί, που σκαρφίζεται ο κόσμος της αγοράς και του κέρδους. Ο «πειθαρχημένος» εκπαιδευτικός δε χρειάζεται να έχει πολλά οράματα. Έτσι δε θα έχει το περιθώριο να μιλάει για οράματα στους μαθητές του.
Οι προθέσεις αυτές της ηγεσίας του ΥΠΔΒΜΘ είναι αναμφισβήτητες. Συζήτηση γι’ αυτές (δηλ. για τις αλλαγές στις μεταθέσεις) μπορεί να μην έχει γίνει ακόμη στην επιτροπή (ομάδα εργασίας), αλλά η αρχική αντίδραση των παραγόντων του Υπουργείου, όταν οι εκπρόσωποι της ΟΛΜΕ έθεσαν αυτά τα ζητήματα, υπήρξε αρνητική. Το ότι το «κείμενο εργασίας» του Υπουργείου δεν είναι τυχαίο κείμενο, αποδεικνύεται από το ότι η συζήτηση για τις τοποθετήσεις – αποσπάσεις γίνεται στη βάση των προτάσεων του κειμένου (με προσθήκες, διορθώσεις, αμφισβητήσεις…)
Δε θ’ αναφερθούμε σ’ άλλες πλευρές του «κειμένου εργασίας». Άλλωστε το έκανε πρόσφατα το ΔΣ της ΟΛΜΕ. Απλά επιμένουμε στα ζητήματα των μεταθέσεων. Το δικαίωμα του εργαζόμενου να επιλέγει τον τόπο εργασίας του, να κάνει ή και ν’ αλλάζει τον οικογενειακό του προγραμματισμό είναι αναφαίρετο. Δε μπορεί να εκχωρηθεί σε κανένα σύμβουλο του Υπουργείου και σε καμία επιχειρηματική ή εξουσιαστική σκοπιμότητα. Όσο λοιπόν είναι αναγκαίο ν’ αντιπαλέψουμε μαζί το Μνημόνιο, την τρόικα και την απόπειρα εμπορευματοποίησης και διάλυσης της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης, άλλο τόσο είναι να σταθούμε απέναντι σ’ όλους αυτούς, που θέλουν ν’ αλλάξουν τη ζωή του εκπαιδευτικού στα πιο απλά πράγματα χωρίς να τον ρωτήσουν.
Υ.Γ. Κάτι που πρέπει να αποφευχθεί, εκτός όλων όσων προαναφέραμε, είναι η αναδρομικότητα σε σχέση με τον υπολογισμό των μορίων δυσμενών συνθηκών. Θα ήταν εξαιρετικά άδικο τώρα με την αναμοριοδότηση των σχολείων, οι όποιες αλλαγές (που θα σχετίζονται με πρόσφατες αλλαγές στο οδικό δίκτυο κτλ) να επηρεάσουν τα συνολικά μόρια των εκπαιδευτικών.
Κατά το Υπουργείο, οι συγχωνεύσεις θα γίνουν με «παιδαγωγικά κριτήρια». Σπεύδει όμως να υπενθυμίσει το όριο των 30 μαθητών ανά τμήμα (25 στην πρωτοβάθμια). Είναι φανερό πως τα πολυάριθμα πλέον τμήματα θα λειτουργούν στο όριο της χωρητικότητας. Απορεί κανείς για την υπουργική υποκρισία, με την οποία βαπτίζεται ως «παιδαγωγικό κριτήριο» η απαίτηση να στοιβαχτούν οι μαθητές στις αίθουσες προκειμένου το «νέο σχολείο» να κοστίζει φτηνότερα.
