Προς περιορισμούς στις μεταθέσεις

  1. Προς περιορισμούς στις μεταθέσεις

    Αθήνα, 28-1-2011

    Του Ηλία Παπαχατζή

    Εκπρόσωπου των «Αγωνιστικών Παρεμβάσεων Συσπειρώσεων Κινήσεων» στο Δ.Σ. της ΟΛΜΕ

Τα ζητήματα μεταθέσεων, τοποθετήσεων και αποσπάσεων είναι από τα σοβαρότερα θέματα, που απασχολούν τον εκπαιδευτικό στη διάρκεια του εργασιακού του βίου. Το ΥΠΔΒΜΘ έχει αποφασίσει να κάνει αλλαγές σ’ αυτούς τους τομείς, με πρώτο βήμα τα άρθρα 4 παρ. 4 και 30 παρ. 1 του ν.3848/10 με τα οποία ο νεοδιοριζόμενος συνάδελφος υποχρεώνεται να παραμείνει για τρία χρόνια στην περιοχή διορισμού του, ενώ οι υπόλοιποι εκπαιδευτικοί, για να θεμελιώνουν δικαίωμα μετάθεσης πρέπει να έχουν υπηρετήσει δύο χρόνια εκεί όπου τοποθετούνται. Αυτές οι διατάξεις έχουν καταγγελθεί από ΟΛΜΕ-ΔΟΕ και το εκπαιδευτικό κίνημα και ζητιέται επίμονα η κατάργησή τους. Κι όμως δεν είναι παρά μόνο η αρχή…

Στο “κείμενο εργασίας για θέματα μεταθέσεων, τοποθετήσεων και αποσπάσεων”, κείμενο που κατέθεσαν στην ομάδα εργασίας, που συγκροτήθηκε με πρωτοβουλία της Υπουργού Παιδείας, τα μέλη της που εκπροσωπούν το Υπουργείο, προβλέπονται κι άλλοι πολύ σοβαροί περιορισμοί στη δυνατότητα των εκπαιδευτικών να μπορούν να επιλέγουν (με κάποια κριτήρια φυσικά) τον τόπο υπηρεσίας τους. Με βάση το συγκεκριμένο κείμενο “οι εκπαιδευτικοί που υπηρετούν σε σχολεία της έδρας τους δε λαμβάνουν μονάδες λόγω δυσμενών συνθηκών” π.χ. ο καταγόμενος από τη Λαμπεία Ν. Ηλείας ή αυτός που αποφάσισε ν’ ανοίξει οικογενειακή μερίδα εκεί, δε θα παίρνει τα 9 μόρια δυσμενών συνθηκών, που δικαιούται για κάθε χρόνο, επομένως επί της ουσίας δε θα έχει τη δυνατότητα μετάθεσης στην Αθήνα ή όπου αλλού αποφασίσει κάποια στιγμή στη ζωή του.

Κι όχι μόνο αυτό, αλλά με βάση την αμέσως προηγούμενη παράγραφο του κειμένου εργασίας (1. §2.4): “οι μονάδες λόγω δυσμενών συνθηκών… υπολογίζονται μόνο για την αμέσως επόμενη μετάθεση ή τοποθέτηση των εκπαιδευτικών”. Αν δηλαδή κάποιος συνάδελφος, που υπηρετεί στη Σαμοθράκη (με 12 μόρια δυσμενών συνθηκών ανά έτος) δεν κατορθώσει να “πιάσει” Αθήνα, αλλά π.χ. Φθιώτιδα, κινδυνεύει με το μηδενισμό των μορίων δυσμενών συνθηκών που είχε πριν τη μετάθεση να παραμείνει στη Φθιώτιδα εφ’ όρου ζωής.

Επίσης στη μεθεπόμενη παράγραφο ορίζεται ότι οι άδειες κύησης και λοχείας καθώς και οι μακροχρόνιες (πέραν του μηνός) αναρρωτικές άδειες θεωρείται ότι διανύθηκαν σε σχολείο Α κατηγορίας (δηλ. 0 μόρια, σύμφωνα με την αναπροσαρμογή που προσπαθεί να επιβάλει το Υπουργείο). Πώς λέμε “το δικαίωμα στη μητρότητα”;

Κοινός παρονομαστής αυτών των ιδεών ή μέτρων που προωθούνται είναι ο περιορισμός των εργασιακών μας δικαιωμάτων, η παρεμπόδιση της μετακίνησης του εκπαιδευτικού. Αυτές οι απόψεις θέλουν να μετατρέψουν τον εκπαιδευτικό σ’ ένα σύγχρονο δουλοπάροικο στο Μεσαίωνα, που έρχεται. Φαίνεται ότι το “νέο Σχολείο” χρειάζεται δεμένο τον εκπαιδευτικό, έναν υπάλληλο που να μην έχει το δικαίωμα ν’ αλλάξει χώρο δουλειάς, αλλά να υπομένει φοβισμένος καθετί, που σκαρφίζεται ο κόσμος της αγοράς και του κέρδους. Ο «πειθαρχημένος» εκπαιδευτικός δε χρειάζεται να έχει πολλά οράματα. Έτσι δε θα έχει το περιθώριο να μιλάει για οράματα στους μαθητές του.

Οι προθέσεις αυτές της ηγεσίας του ΥΠΔΒΜΘ είναι αναμφισβήτητες. Συζήτηση γι’ αυτές (δηλ. για τις αλλαγές στις μεταθέσεις) μπορεί να μην έχει γίνει ακόμη στην επιτροπή (ομάδα εργασίας), αλλά η αρχική αντίδραση των παραγόντων του Υπουργείου, όταν οι εκπρόσωποι της ΟΛΜΕ έθεσαν αυτά τα ζητήματα, υπήρξε αρνητική. Το ότι το «κείμενο εργασίας» του Υπουργείου δεν είναι τυχαίο κείμενο, αποδεικνύεται από το ότι η συζήτηση για τις τοποθετήσεις – αποσπάσεις γίνεται στη βάση των προτάσεων του κειμένου (με προσθήκες, διορθώσεις, αμφισβητήσεις…)

Δε θ’ αναφερθούμε σ’ άλλες πλευρές του «κειμένου εργασίας». Άλλωστε το έκανε πρόσφατα το ΔΣ της ΟΛΜΕ. Απλά επιμένουμε στα ζητήματα των μεταθέσεων. Το δικαίωμα του εργαζόμενου να επιλέγει τον τόπο εργασίας του, να κάνει ή και ν’ αλλάζει τον οικογενειακό του προγραμματισμό είναι αναφαίρετο. Δε μπορεί να εκχωρηθεί σε κανένα σύμβουλο του Υπουργείου και σε καμία επιχειρηματική ή εξουσιαστική σκοπιμότητα. Όσο λοιπόν είναι αναγκαίο ν’ αντιπαλέψουμε μαζί το Μνημόνιο, την τρόικα και την απόπειρα εμπορευματοποίησης και διάλυσης της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης, άλλο τόσο είναι να σταθούμε απέναντι σ’ όλους αυτούς, που θέλουν ν’ αλλάξουν τη ζωή του εκπαιδευτικού στα πιο απλά πράγματα χωρίς να τον ρωτήσουν.

 

Υ.Γ. Κάτι που πρέπει να αποφευχθεί, εκτός όλων όσων προαναφέραμε, είναι η αναδρομικότητα σε σχέση με τον υπολογισμό των μορίων δυσμενών συνθηκών. Θα ήταν εξαιρετικά άδικο τώρα με την αναμοριοδότηση των σχολείων, οι όποιες αλλαγές (που θα σχετίζονται με πρόσφατες αλλαγές στο οδικό δίκτυο κτλ) να επηρεάσουν τα συνολικά μόρια των εκπαιδευτικών.

Για τις καταργήσεις – συγχωνεύσεις σχολικών μονάδων

Για τις καταργήσεις – συγχωνεύσεις σχολικών μονάδων

Στις 20/1/2011 το Υπουργείο Παιδείας ανακοίνωσε την έναρξη διαβούλευσης για τα κριτήρια συνένωσης και ίδρυσης σχολικών μονάδων. Για μια ακόμη φορά η διαβούλευση διαρκεί ελάχιστα (μόλις 4 μέρες, συμπεριλαμβανομένου του σαββατοκύριακου), ενώ το κείμενό της είναι αόριστο, δε δεσμεύει το Υπουργείο, αφήνοντας ανοικτό το πεδίο των επικοινωνιακών ελιγμών. Με τον όρο «διαβούλευση», η Κυβέρνηση εννοεί αστραπιαίες διαδικασίες που δεν αφήνουν περιθώρια τεκμηριωμένου διαλόγου, ασαφή κείμενα που δεν τη δεσμεύουν, περιορισμό της συζήτησης σε ασφυκτικό τεχνοκρατικό πλαίσιο, προσαρμοσμένο στις ανάγκες του ΔΝΤ, της ΕΕ και του κεφαλαίου και όχι των εργαζόμενων.

Όσα σχολεία συστεγάζονται θα συνενωθούν και τα υπόλοιπα θα εξεταστούν με το ερώτημα του κλεισίματος ή της συγχώνευσης. Το Υπουργείο υπόσχεται ότι κανένας μαθητής δε θα ταξιδεύει πέρα από 45 λεπτά για να πάει στο σχολείο, ενώ στις νησιωτικές και ορεινές περιοχές που δε μπορεί να υπάρξει ασφαλής μεταφορά, θα δημιουργηθούν «μικρές οργανωτικές δομές, ωσότου γίνουν τα κατάλληλα δημοτικά έργα». Μα υπάρχουν μαθητικοί πληθυσμοί που ήδη θέλουν πάνω από 45 λεπτά για να πάνε σχολείο. Πώς θα πηγαίνουν γρηγορότερα στα νέα, μακρινότερα σχολεία; Ψέματα, ψέματα, ψέματα…

Κατά το Υπουργείο, οι συγχωνεύσεις θα γίνουν με «παιδαγωγικά κριτήρια». Σπεύδει όμως να υπενθυμίσει το όριο των 30 μαθητών ανά τμήμα (25 στην πρωτοβάθμια). Είναι φανερό πως τα πολυάριθμα πλέον τμήματα θα λειτουργούν στο όριο της χωρητικότητας. Απορεί κανείς για την υπουργική υποκρισία, με την οποία βαπτίζεται ως «παιδαγωγικό κριτήριο» η απαίτηση να στοιβαχτούν οι μαθητές στις αίθουσες προκειμένου το «νέο σχολείο» να κοστίζει φτηνότερα.

Τα υπόλοιπα μέτρα που περιέχονται στο κείμενο είναι τεχνοκρατικά και δεν περιλαμβάνουν καμία εγγύηση για την παιδαγωγική ή διδακτική αρτιότητα των νέων συγχωνευμένων μονάδων. Το κείμενο διαβούλευσης δεν είναι παρά μια δήλωση προθέσεων της Κυβέρνησης για ακόμη περισσότερες περικοπές στη χρηματοδότηση των σχολείων, όπως υπαγορεύει το Μνημόνιο 3 (σελ. 43), το οποίο μάλιστα συστήνει «τρόικα για την εκπαίδευση», δηλαδή «ανεξάρτητη ειδική ομάδα εκπαιδευτικής πολιτικής με στόχο την αύξηση της αποτελεσματικότητας του δημόσιου εκπαιδευτικού συστήματος (πρωτοβάθμια, δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια εκπαίδευση) και την αποτελεσματικότερη χρήση πόρων». «Πακετάροντας» μαθητές και εκπαιδευτικούς στις αίθουσες και δημιουργώντας σχολεία-μαμούθ, επιδιώκουν να μειώσουν τις οργανικές θέσεις και τη χρηματοδότηση των σχολείων, αδιαφορώντας για τις ήδη ακραία επιβαρυμένες συνθήκες λειτουργίας των σχολικών μονάδων.

Διαρκής δαμόκλειος σπάθη πάνω από σχολεία, μαθητές, εκπαιδευτικούς

Το κείμενο αποκαλύπτει ακόμη την πρόθεση του Υπουργείου να φτιάξει ένα διαρκή μηχανισμό κλεισίματος και συγχωνεύσεων σχολικών μονάδων που θα λειτουργεί και τα επόμενα χρόνια. Έχει ήδη εγκαταστήσει το αναγκαίο μηχανογραφικό σύστημα με το οποίο θα αξιολογούνται οι υποψήφιες για συγχώνευση ή κατάργηση σχολικές μονάδες. Τα κριτήρια μάλιστα σχετίζονται με τη διαδικασία αυτοαξιολόγησης που ήδη επιχειρεί το Υπουργείο να εφαρμόσει πιλοτικά, αναγκάζοντας τα ίδια τα σχολεία να «σκάβουν το λάκκο τους». Οι συγχωνεύσεις και καταργήσεις σχολικών μονάδων θα είναι μια διαρκής και αυτοματοποιημένη διαδικασία, στην υπηρεσία της «τρόικας της εκπαίδευσης».

Οι συνέπειες θα είναι βαριές για πολλά σχολεία, μαθητές, εκπαιδευτικούς, γονείς. Δημιουργείται ένα μοντέλο γιγάντιου σχολείου, αφημένου πρακτικά στην τύχη του, με εκπαιδευτικούς περιπλανώμενους, εντατικοποιημένους, κακοπληρωμένους, ενδεχομένως χωρίς οργανική θέση πια ή και ελαστικά εργαζόμενους, μαθητές που θα αναγκάζονται να καλύπτουν μεγάλες αποστάσεις σε δύσκολες συγκοινωνιακές συνθήκες και γονείς χτυπημένους από την κρίση που θα πιεστούν επιπλέον να αλλάξουν τόπο κατοικίας στην προσπάθεια να βρουν σχολείο για τα παιδιά τους. Παιδιά με ετερόκλητες ανάγκες θα στοιβάζονται ουσιαστικά ανεπίβλεπτα σε απρόσωπα σχολεία-μαμούθ. Η μαθησιακή διαδικασία ολοένα θα υποβαθμίζεται. Η σχολική διαρροή και οι κοινωνικές ανισότητες θα εντείνονται.

Την ίδια στιγμή, άλλα σχολεία, κυρίως σε προνομιούχες περιοχές, τα οποία ήδη λειτουργούν ως άτυπα «κέντρα αριστείας», θα επωφεληθούν από τις συγχωνεύσεις, προσελκύοντας μαθητές υψηλών επιδόσεων και εξοβελίζοντας τους «λιγότερο δυνατούς». Αυτά ακριβώς τα «καλά» σχολεία θα προβάλλονται από τα ελεγχόμενα ΜΜΕ για να αποτελέσουν το προπαγανδιστικό άλλοθι της Κυβέρνησης, ώστε να εξιλεωθεί για τη διάλυση της εκπαίδευσης και να αποποιηθεί την ευθύνη για την εκρηκτική αύξηση της εκπαιδευτικής ανισότητας, βρίσκοντας αποδιοπομπαίους τράγους ανάμεσα στους εκπαιδευτικούς που θα αδυνατούν να εργαστούν αποτελεσματικά σε τέτοιες συνθήκες. Θα διογκωθεί έτσι η πίεση για άμεση αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, η οποία, για να είναι «αντικειμενική», θα στηρίζεται στα μετρήσιμα αποτελέσματα του εκπαιδευτικού έργου – δηλαδή τις επιδόσεις των μαθητών. Και πώς θα κρίνονται αυτές, παρά μόνο μέσα από κι άλλες εξετάσεις;

Να πώς θα ανοίξει περισσότερο η ιδιωτική αγορά εκπαιδευτικών υπηρεσιών για μαθητές, αλλά και εκπαιδευτικούς, μιας και οι πρώτοι δε θα μαθαίνουν αρκετά στο σχολείο, ενώ οι δεύτεροι θα εμπλουτίζουν το «φάκελο προσόντων» τους για να αποδείξουν ότι δε φταίνε. Με την απελευθέρωση της αγοράς εκπαιδευτικών υπηρεσιών και τη σύνδεση της χρηματοδότησης των σχολικών λειτουργιών από τα ευρωπαϊκά προγράμματα και τις ΣΔΙΤ, το κράτος επιχειρεί ουσιαστικά να απαλλαγεί από μεγάλο μέρος της ευθύνης για την παροχή εκπαίδευσης σε όλα τα παιδιά, με δημόσιο δωρεάν χαρακτήρα.

Το εκπαιδευτικό κίνημα απαιτεί από την Κυβέρνηση να αποσύρει το σχέδιο συγχωνεύσεων και καταργήσεων σχολικών μονάδων, να στρέψει την εκπαιδευτική πολιτική μακριά από το μοντέλο του φτηνού σχολείου της αγοράς και της αμάθειας, εξασφαλίζοντας ότι το δημόσιο σχολείο θα προσφέρει δωρεάν, ισότιμα και αξιόπιστα όλη τη γνώση σε όλα τα παιδιά που ζουν σε αυτή τη χώρα. Αυτές είναι οι πραγματικές εκπαιδευτικές ανάγκες της κοινωνίας μας και όχι η με δήθεν «παιδαγωγικά» επιχειρήματα εφαρμογή του Καλλικράτη και του Μνημονίου στην εκπαίδευση.

  • Καμία κατάργηση-συγχώνευση σχολείων ή τμημάτων, μετακίνηση μαθητών σε άλλα σχολεία.
    • Καθιέρωση ορίου 25 μαθητών ανά τμήμα (20 στις κατευθύνσεις, 10 στα εργαστήρια).
    • Μόνιμοι μαζικοί διορισμοί εκπαιδευτικών και διοικητικών για τις αληθινές σχολικές ανάγκες.
    • Αύξηση των δαπανών για την Παιδεία στο 5% του ΑΕΠ.
    • Να καταργηθεί ο αντιεκπαιδευτικός νόμος 3848.
    • Ενιαίο υποχρεωτικό 12χρονο δημόσιο δωρεάν σχολείο, με όλη τη γνώση για όλα τα παιδιά,
      που διδάσκει την κριτική σκέψη και τη συλλογική δράση.

ΟΛΟΙ ΟΛΕΣ την ΤΕΤΑΡΤΗ 26 του ΓΕΝΑΡΗ στη 1μμ στο υπουργείο

ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΥΜΕ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΩΣ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ

Αθήνα, 24-1-2011

Αγωνιστικές Παρεμβάσεις Συσπειρώσεις Κινήσεις Δ.Ε.