Του Δημήτρη Δαμασκηνού*
Μια ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ θρησκόληπτων εθνικιστών «κατοίκων» του Ηρακλείου Κρήτης, που, «αποκαλύπτοντας» το αντιχριστιανικό και γενικώς αντιθρησκευτικό, κακότεχνο, βάναυσο, χυδαίο και ανελεύθερο χαρακτήρα του έργου του Νίκου Καζαντζάκη θέτουν το 1954 ως στόχο τον αφορισμό του «αποστατήσαντος» και των θαυμαστών του έργου του από την Εκκλησία της Κρήτης…
Ο Νίκος Καζαντζάκης ήταν ένας λογοτέχνης που πολεμήθηκε σκληρά τόσο από το συντηρητικό πολιτικό όσο και από το εκκλησιαστικό κατεστημένο στα πρώτα μετακατοχικά χρόνια αλλά και την εποχή αμέσως μετά τον Εμφύλιο πόλεμο. Ας μην ξεχνάει, άλλωστε, κανείς πως το «κράτος των δωσιλόγων» της Κατοχής με τις συνεχείς παρεμβάσεις του από το 1946 έως το 1957 «πέτυχε» να μην του απονεμηθεί το βραβείο Νόμπελ στο οποίο ήταν ο επικρατέστερος υποψήφιος. Χαρακτηριστική είναι η φράση του Αλμπέρ Καμύ, ο οποίος πήρε το Νομπέλ το 1957, σε γράμμα του προς την Ελένη Ν. Καζαντζάκη: «…Και ακόμα δεν ξεχνώ πως τη μέρα που λυπόμουν να δεχθώ μια διάκριση, που ο Καζαντζάκης άξιζε εκατό φορές περισσότερο, επήρα από εκείνον το πιο γενναιόδωρο από όλα τηλεγράφημα…». Continue reading
