Γιώργος Καλημερίδης*
Η έννοια του “τρίτου δρόμου” χρησιμοποιήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 90, από διανοουμένους κυρίως του βρετανικού Εργατικού Κόμματος, με κύρια πρόθεση τον επαναπροσδιορισμό της πολιτικής ταυτότητας της σοσιαλδημοκρατίας μετά από μια δεκαετία απόλυτης δεξιάς νεοφιλελεύθερης κυριαρχίας. Ο όρος υποτίθεται ότι σηματοδοτούσε την ανάγκη της διπλής υπέρβασης από τη μεριά των νέων σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, τόσο του Θατσερικού ατομικίστικου νεοφιλελευθερισμού, όσο και κυρίως, των παραδόσεων του κεϋνσιανισμού, του κοινωνικού κράτους και του εκτεταμένου κρατικού παρεμβατισμού που αποτελούσαν τα διακριτικά γνωρίσματα της μεταπολεμικής σοσιαλδημοκρατίας. Στην πράξη ο “τρίτος δρόμος” των Γκίτενς, Μπλαιρ, Σρέντερ, Κλίντον δεν ήταν τίποτα άλλο παρά η σταδιακή προσαρμογή των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων στην κυρίαρχη αστική ηγεμονία της ιδιωτικοποίησης, των ελαστικών εργασιακών σχέσεων, των μηδενικών ελλειμμάτων, της συρρίκνωσης των κοινωνικών δικαιωμάτων και της λειτουργίας του δημοσίου με επιχειρηματικούς όρους.
Ο ”τρίτος δρόμος”, πολύ γρήγορα, όπως γνωρίζουμε, χρεοκόπησε κάτω από την αδυναμία του να διαμορφώσει μια έστω και μερικώς εναλλακτική πολιτική προσέγγιση στον κυρίαρχο νεοφιλελευθερισμό των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων. Το κύκνειο άσμα του ήταν η προσπάθεια του Gordon Brown, τελευταίου εργατικού πρωθυπουργού, να διασώσει με ενεργή κρατική παρέμβαση τις βρετανικές τράπεζες στην αρχή της καπιταλιστικής κρίσης το 2008-9. Αν και κάποιοι τότε έβλεπαν, από τη μεριά μάλιστα της ελληνικής αριστεράς, το τέλος της νεοφιλελεύθερης συναίνεσης, η συγκεκριμένη πολιτική δεν ήταν τελικά τίποτα άλλο παρά η αρχή του κανιβαλικού νεοφιλελευθερισμού της καπιταλιστικής κρίσης, όπου η χρεοκοπία του χρηματοπιστωτικού τομέα, μετατρέπεται αυτόματα σε εξαθλίωση της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Αυτά ανήκουν ασφαλώς στην ιστορία ή καλύτερα στην προϊστορία της καπιταλιστικής κρίσης που βιώνουμε. Το σημαντικό ωστόσο είναι ότι πλευρές του λεγόμενου “τρίτου δρόμου” φαίνεται ότι γοητεύουν, ετεροχρονισμένα μάλιστα, την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, στην πορεία της προς την κυβερνητική εξουσία. Αριστερίστικες υπερβολές θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος/ α. Θα προσπαθήσω να δείξω ότι δεν είναι. Continue reading
