Τσίρκο, Παράγκα, Φίρμα Γκρέκα…

Θα μπορούσε κανείς να δει τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών σαν ομαδική παράκρουση σε φρενοκομείο, στο οποίο διαδραματίζονται τα πιο τραγελαφικά  ανέκδοτα.
Όταν ο παντοκράτορας σήμερα καπιταλισμός και τα παραμάγαζά του, τα χρηματιστήρια, κρέμονται από την επόμενη δήλωση της  Καϊλή (και όχι μόνο) μέσα στην πίκρα που βιώνεις, αμολάς το πρώτο  πικραμένο χαμόγελο.

Όταν ο φερόμενος ως πρωθυπουργός της χώρας, εξαγγέλλει δημοψήφισμα, ανασύρει τη διακορευμένη παντοιοτρόπως «λαϊκή κυριαρχία» και με μια καλή παρθενορραφή τη ξαναβγάζει στο προσκήνιο, μετά πάει στις Κάννες κι εκεί, αφού τον κατσιάζουν ελαφρά, του δίνουν έτοιμο  το ερώτημα του δημοψηφίσματος-παρωδία κι επιστρέφει πάλι στον τόπο του εγκλήματος και αποσύρει τη «λαϊκή ετυμηγορία» και προετοιμάζει  την «αυθόρμητη ψήφο εμπιστοσύνης», ενώ την ίδια ώρα κάνει  διαβουλεύσεις  με τους Γαλάζιους για κυβέρνηση ‘ομοψυχίας’ και οι βολευτές του – ανησυχούντες πλέον σοβαρά για το πολιτικό τους αύριο – ξαμολιούνται στα μίντια διαγκωνιζόμενοι σε πλειοδοσίες ‘εθνικής σωτηρίας’ και παραινέσεων για ηρωική έξοδο του αρχηγού-νάνου και πάνε πάλι πίσω στον οίκο …της δημοκρατίας και δίνουν ψήφο εμπιστοσύνης στον αρχηγό-νάνο και στους εαυτούς τους, προκειμένου να αποδεσμευτούν από το βάσανο της ‘εθνικής σωτηρίας’ και να συγκροτήσουν Ομόρρυθμη  Εταιρία Συνευθύνης, «‘Όλοι μαζί τα κάναμε» και χειροκροτούν επί μακρόν τον αρχηγό-νάνο, διερωτώμενοι ωστόσο «βρε, μπας και δεν…», σε πιάνει το πρώτο αμήχανο γέλιο, σαν αυτό που πιάνει τους τεθλιμμένους συγγενείς την ώρα της κηδείας του παππού.

Όταν ο φερόμενος ως αντιπρόεδρος και ειδικός επί των οικονομικών δηλώνει «ευτυχώς που βρισκόμαστε υπό μόνιμη επιτήρηση», και  μετά υπερθεματίζει το δημοψήφισμα-παρωδία με το βαρύγδουπο, «η προσφυγή στην άμεση βούληση του ελληνικού λαού, είναι η λύτρωση από το δράμα που βιώνει η χώρα» και την άλλη μέρα, που κατά σύμπτωση συνεδριάζουν οι G20, τον πιάνει η κοιλίτσα του και εν μέσω φριχτών πόνων ξορκίζει  το δημοψήφισμα  και δηλώνει, ως υπουργός οικονομικών της περήφανης κυβέρνησης αυτής της ανεξάρτητης χώρας, «δεν προχωράμε σε δημοψήφισμα αφού προέχει «να επιβεβαιώσουμε προς τους θεσμικούς μας εταίρους ότι η Ελλάδα θα κάνει αμέσως χωρίς καθυστέρηση και χωρίς περισπάσεις, όλα όσα πρέπει να γίνουν για την εφαρμογή της απόφασης της 26ης Οκτωβρίου, που την θεωρούμε απόφαση ιστορικής σημασίας» και την Παρασκευή  στον οίκο…της δημοκρατίας δηλώνει ότι «Ζητάνε εκλογές προκειμένου να προκύψει  μια άλλη Κυβέρνηση, που δεν ξέρουμε ποια θα είναι»!!!  και  η Γαλάζια γενιά, που ως χθες σέρβιρε την αντίθεσή της στη νέα δανειακή σύμβαση, με μπόλικα αντιπολιτευτικά καρυκεύματα, την κάνει γαργάρα και με «αίσθημα ευθύνης»  , ένεκα η 6η δόση, αγωνίζεται για την επίτευξή της, ενώ ο ΛΆΟΣ –  η επιτομή της πολιτικής φτήνιας  (κατά τον κ. Πήττα) αυτή η συνετή αντιπολίτευση κατά Παπουτσή και υποδέλοιπους σοσιαλφασίζοντες, που, όχι μόνο υπερψήφισε το μνημόνιο ενταφιασμού της χώρας αλλά περηφανευόταν  πως απέστειλε την κ. Τζαβέλλα σε υπερατλαντικό ταξίδι για προετοιμάσει το έδαφος της  ένταξής μας στο ΔΝΤ – φουσκώνει για την «ιστορική επιβεβαίωση» της πρώιμης επιμονής του στην Ομόρρυθμη Εταιρία, ξεσπάς σε υστερικό γέλιο.
Μπου χα, χα, χα.

ΜΑΤΣΟ, ΑΜΑΚΑ, ΚΑΠΙΤΑΛΕ
ΣΚΑΡΤΟ, ΤΑΝΑΛΙΑ, ΠΟΛΙΤΣΙΑ
Μπα σε καλό μας.

Δεν πρόκειται όμως για φρενοκομείο, τουλάχιστο με την κλασσική έννοια του όρου, ούτε και το γέλιο διαρκεί πολύ. Γρήγορα μετατρέπεται σε κλαυσίγελο.
Γιατί αυτό το ‘μη φρενοκομείο’ (εκδίκηση για το ‘μη απεργό’, ‘μη κατέχοντες’ , μη μαλάκας’ κλπ) ορίζει τη μαύρη μοίρα εκατομμυρίων ανθρώπων.
Γιατί αυτή την ώρα το μη φρενοκομείο μαγειρεύει τα πιο άθλια σενάρια στα παρασκήνια της εξουσίας.

ΣΒΕΛΤΑ ΜΑΝΤΟΝΑ ΜΑΝΙΒΕΛΑ,
ΦΡΕΝΟ, ΣΤΡΑΠΑΤΣΟ, ΑΡΑΜΠΟΛΑ

Και γιατί αυτά τα πιο άθλια σενάρια, και πάλι προγραμματίζουν το μεγάλο πλήθος στο ρόλο του  κομπάρσου, του κασκαντέρ και του θύματος, αν δεν διεκδικήσει το ρόλο του πρωταγωνιστή.

Οι διαπομπευμένοι, οριστικά στις 28 του Οκτώβρη, γελωτοποιοί αισθάνονται πια στο σβέρκο τους την ανάσα ενός οργισμένου λαού. Το μη φρενοκομείο, σύσσωμο, επιτίθεται στη μούτζα του Αχιλλέα, Οι ‘πατριώτες’ ανασύρουν την τιμή στον άγνωστο στρατιώτη, , η Ντόρα τους στίχους του Καβάφη (ωιμέ), οι  καθωσπρέπει τους πεσόντες νεκρούς.
Γενική τυμβωρυχία.
Το διακύβευμα για τα αφεντικά τους είναι δισεκατομμύρια κερδών και για τους ίδιους το πολιτικό τους αύριο, με ό,τι μπόνους συνεπάγεται. Ο συνδυασμός και των δύο παρακινδυνευμένος, αλλά αξίζει τον κόπο.
Ο φερόμενος ως πρωθυπουργός παίζει τα ρέστα του με το δυνατό χαρτί του δημοψηφίσματος. Ξεκινά έτσι μια νέα «πορεία στο λαό». Παίρνει ξανά τον χορταριασμένο τρίτο δρόμο, κολακεύει τους καθημαγμένους, λειαίνει  τις εσωκομματικές του οξείες γωνίες. Με περισσό  θράσος, μας προσβάλλει για πολλοστή φορά, λέγοντας πως , αφού πρόκειται για το μέλλον των παιδιών μας, που έχει στο μεταξύ υποθηκευτεί, ας αποφασίσουμε ως κυρίαρχος λαός για τον επίλογο της μοίρας μας. Αυτή είναι η «φωτεινή πλευρά του φεγγαριού» ενός δημοψηφίσματος που δεν έγινε ποτέ, όσο φωτεινή μπορεί να είναι μια πασίδηλα κουτοπόνηρη τρίπλα.
Στη σκοτεινή του πλευρά του, αυτό το, μάλλον υπερατλαντικό, σενάριο κρύβει μια τερατώδη αλληλουχία: μαγείρεμα δημοψηφίσματος, μη καταβολή 6ης δόσης, εσωτερική χρεοκοπία, πείνα χωρίς ορίζοντα συνδυασμένη με τη πιο μαύρη προπαγάνδα, τρομοκράτηση, υποταγή και… ΝΑΙ. Ναι σε όλα για να μην πεθάνουν τα παιδιά μου απ΄την πείνα. Ναι, καθαγιασμένο με νωπή εντολή. Ναι, που «αθωώνει» με το άλλοθι της λαϊκής ετυμηγορίας, τη ληστοσυμμορία και της δίνει ξανά διαβατήριο να περιδιαβαίνει πια ελεύθερα τις ρούγες του καθημαγμένου τόπου,  να εφορμά στο πολιτικό της αύριο και να κοκορεύεται. «Εμείς σας τα λέγαμε. Οι ανθέλληνες σας παρέσυραν». Ένα δημοψήφισμα, παρωδία όπου οι επικυρίαρχοι, μεταξύ τυρού και αχλαδίου στις Κάννες, υπέδειξαν τι θα λέει, πότε θα γίνει, πώς θα γίνει. Ζήτω η ανεξάρτητη μπανανία.
Η απόσυρσή της ‘προσφυγής στη λαϊκή ετυμηγορία’ δεν αποκλείει την επίκλησή της ως φιλολαϊκό προσόν στο εμπλουτισμένο βιογραφικό για τις επόμενες (όποτε) κάλπες.

ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΑ ΤΟΥ ΤΣΙΡΚΟΥ, ΣΤΟΧΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ: ‘Η ΔΙΑΣΩΣΗ ΤΟΥ ΤΣΙΡΚΟΥ’
Στη σύσκεψη της κυνο-βου-λεφτικής ομάδας του ΠΑ-σοκ δοξάστηκε το όλον του ‘πολιτικού πολιτισμού’ που διαφεντεύει τη χώρα. Απόκρυφα του ανθρώπινου σώματος, ενδυματολογικά αξεσουάρ τύπου καλτσοδέτας και άλλες πολιτικο-πολιτισμένες προσφωνήσεις επιστρατεύτηκαν στους συντροφικούς χαιρετισμούς.
Το άδυτο της Γαλάζιας γενιάς βρέθηκε στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, καθώς σερνόταν από τη δήθεν  αποποίηση της νέας μαύρης συμφωνίας, στην ανοιχτή αποδοχή της μετά πολλών επαίνων.
Για την επιτομή της πολιτικής φτήνιας (βλέπε παράγραφο 3) δεν αξίζει να πούμε τίποτα παραπάνω.
Η Ντόρα, πέρα απ’ τον Καβάφη, δήλωσε, με τον καθαρό λόγο της οικογενειακής της παράδοσης, συμμετοχή στη συμμαχία των προθύμων. Ο κοινός παρανομαστής,  η διάσωση ενός συστήματος που παραπαίει, υπερβαίνει τις καλτσοδέτες, τη νευρική κρίση,  τη φτήνια και τη γελοιότητα και δένει   όλους τους συντελεστές του τσίρκουλου σ’ αυτό το βασικό ζητούμενο.
Όταν τα νήπια της Σύρου καταλαμβάνουν τις επίσημες εξέδρες και τα παιδιά με αναπηρία βρίσκουν όση μυϊκή αξιοπρέπεια χρειάζεται για να γυρίσουν το κεφάλι, το σύστημα τρίζει.
Και αυτά αποτελούν μόνο τη σημειολογία ενός τριγμού, που είναι πιο βαθύς και εν δυνάμει πιο επικίνδυνος για τη μακροημέρευση του σάπιου  τους συστήματος.
Η ομοψυχία των συντελεστών του επιβάλλεται. Τώρα όλοι τους στοιχίζονται πίσω από τις λέξεις, ομαλότητα, σταθερότητα, υπευθυνότητα.  Οι πληγές από τα συντροφικά μαχαιρώματα εύκολα επουλώνονται και η νευρικές κρίσεις ξεπερνιούνται όταν πρόκειται για μια κοπαδική εφόρμηση αυτοσυντήρησης.

Με την «Ομόρρυθμη Εταιρία Εθνικής Σωτηρίας»  με ή χωρίς εκλογές αυτοί θα επιδιώξουν τη συνέχειά τους και την ολοκλήρωση του Μεσαίωνα που εκπροσωπούν.

Δεν έχουμε πια κανένα περιθώριο να θεοποιούμε τις ‘εθνικές’ κολληγιές που μαγειρεύουν πριν ή μετά τις εκλογές.
Απομυθοποιώντας τα στομωμένα εργαλεία τους, επενδύοντας μόνο στις δικές μας δυνάμεις, καιρός για τη δική μας εφόρμηση.