Με αφορμή τις αντικαταστατικές – πραξικοπηματικές ενέργειες στη ΓΣ προέδρων ΕΛΜΕ 2/11
Τα τελευταία χρόνια πληθαίνουν στις διαδικασίες των ΓΣ προέδρων αντιδημοκρατικές και αντικατασταστικές παρεμβάσεις του Προεδρείου, ΔΑΚΕ και ΣΥΝΕΚ, που συγκροτούν και την πλειοψηφία του ΔΣ της ΟΛΜΕ. Οι παρεμβάσεις αυτές που αποτελούν πλέον πραξικοπήματα, αποσκοπούν στην ακύρωση αποφάσεων των ΓΣ προέδρων, αλλά και στην απαγόρευση κατάθεσης προτάσεων από τις ΕΛΜΕ, που κατά τη γνώμη του προεδρείου δεν εμπίπτουν στα θέματα της ημερήσιας διάταξης ή εντελώς αυθαίρετα και κατά το δοκούν τις χαρακτηρίζει αντικαταστατικές. Χαρακτηριστικά δείγματα γραφής είχαμε και στην πρόσφατη Συνέλευση προέδρων στις 2/11 σε μια περίοδο όπου η κυβέρνηση πλήττει συνολικά τη Δημόσια Εκπαίδευση. Προετοιμάζει την ιδιωτικοποίησή της με την αξιολόγηση και την «αυτονομία» των σχολείων, την εφαρμογή του πιο ταξικού και ανταγωνιστικού «Νέου Λυκείου» και την επίθεση με όλα τα μέσα στα Πανεπιστήμια με την κατάργηση του ασύλου, εξίσωση με κολέγια, πανάκριβα μεταπτυχιακά, κλείσιμο 37 νέων τμημάτων και τη χρήση άγριας αστυνομικής καταστολής παραμονές του Πολυτεχνείου. Τέλος, αρνείται να προχωρήσει σε μόνιμους διορισμούς εκπαιδευτικών!
Σε αυτές τις συνθήκες, το προεδρείο, που τονίζουμε ότι είναι όργανο ολόκληρης της ΓΣ και όχι της πλειοψηφίας του ΔΣ, εφάρμοσε και νέες αντικαταστατικές πρακτικές. Αρχικά, έκοψε την 3ωρη στάση εργασίας στην κινητοποίηση που ψηφίστηκε για τη δίκη Μιχαλολιάκου, με τον ισχυρισμό ότι πρόκειται για απεργία που θέλει τα 2/3 των ψήφων. Αν είναι έτσι πώς το ΔΣ της ΟΛΜΕ, αλλά και των ΕΛΜΕ προκηρύσσουν 3ωρες; Θα έπρεπε όλες να στέλνονται σε ΓΣ προέδρων!… Και το επόμενο και κυριότερο ήταν ότι επικαλέστηκε το 8ο Συνέδριο του 1997 για να εμποδίσει αντικαταστατικά την κατάθεση στο σώμα πρότασης για απεργία-αποχή από κάθε διαδικασία αξιολόγησης που υπογράφουν 42 ΕΛΜΕ. Όμως, πιο πρόσφατα συνέδρια (15ο, 16ο), αλλά και το ίδιο το ΔΣ της ΟΛΜΕ (8/1/2014) και η ΓΣ των προέδρων (25/1/2014), έχουν πάρει αποφάσεις ενάντια σε αυτοαξιολόγηση και αξιολόγηση. Μάλιστα, για να δημιουργήσουν τετελεσμένα στις 2/11, οι περισσότεροι πρόεδροι που πρόσκεινται σε ΣΥΝΕΚ και ΔΑΚΕ αποχώρησαν λήγοντας με αυτόν τον τρόπο αναγκαστικά τη ΓΣ. Αντίστοιχα, στη Συνέλευση προέδρων στις 28/4/18, αν και μπήκε σε ψηφοφορία, μετά από μεγάλο αγώνα, πρόταση για αποχή από την αξιολόγηση, η οποία πλειοψήφησε στο σώμα, με ανάλογες μεθόδους το Προεδρείο ακύρωσε την απόφαση, επικαλούμενο μέχρι τέλους ότι απαιτούνται τα 2/3, γιατί δήθεν υποκρύπτεται απεργία για να γίνει αποχή.
Επίσης, θυμίζουμε ότι ήδη από το 2013 είχαμε την από κοινού μεθόδευση των ΔΑΚΕ – ΣΥΝΕΚ – ΠΕΚ για να μην περάσει η απεργία στις εξετάσεις, με αφορμή την αύξηση του ωραρίου, αλλά και άλλα σημαντικά κλαδικά αιτήματα. Προχώρησαν σε μια άνευ προηγουμένου κίνηση, ακυρώνοντας στην ουσία τα αποτελέσματα των συνελεύσεων των τοπικών ΕΛΜΕ που είχαν ψηφίσει με συντριπτική πλειοψηφία υπέρ της απεργίας. Έτσι, ενώ στην αρχή η πρόταση για απεργία μέσα στις εξετάσεις συγκέντρωσε το 92% των προέδρων των ΕΛΜΕ, που μετέφεραν τις αποφάσεις από συνελεύσεις 22.000 συναδέλφων, στη συνέχεια η πλειοψηφία του ΔΣ της ΟΛΜΕ μεθόδευσε την ακύρωση αυτής της απόφασης. Κατέθεσαν αυθαίρετα και δεύτερη πρόταση και οι πρόεδροι κλήθηκαν να ψηφίσουν για το αν υπάρχουν «οι όροι και οι προϋποθέσεις» για να πραγματοποιηθεί η απεργία. Οι πρόεδροι, οι οποίοι δεν είχαν εξουσιοδότηση να ψηφίσουν για ένα τέτοιο θέμα, ψήφισαν στην πλειοψηφία τους λευκό και δεν πέρασε η απεργία τότε. Βέβαια, έγινε τον Σεπτέμβρη, αλλά αφού είχαν προηγηθεί το κλείσιμο της ΕΡΤ και η διαθεσιμότητα 2.500 συναδέλφων, και χιλιάδων άλλων εργαζόμενων στο Δημόσιο και τους ΟΤΑ.
Προφανώς, όλοι αυτοί οι χειρισμοί οφείλονται σε πολιτικές και συνδικαλιστικές επιδιώξεις των ΔΑΚΕ – ΣΥΝΕΚ, που θέλουν να εμποδίσουν με κάθε τρόπο ό,τι αντιβαίνει τις θέσεις τους και δημιουργεί όρους συγκρότησης κινήματος από τα κάτω. Η αντίσταση στην αξιολόγηση με τη μορφή απεργίας-αποχής από κάθε διαδικασία, που επιβάλλεται να έχει η Ομοσπονδία σαν γραμμή στους συλλόγους διδασκόντων και σε κάθε συνάδελφο, είναι ένα κομβικό ζήτημα που ΔΑΚΕ-ΣΥΝΕΚ θέλουν πάση θυσία να εμποδίσουν.
Ήδη η πλειοψηφία έχει δείξει ορατά δείγματα των θέσεών της, γιατί ουσιαστικά συμφωνεί με τον πυρήνα των ασκούμενων αντιεκπαιδευτικών, αντιδραστικών πολιτικών με τις νεοφιλελεύθερες επιλογές που προωθούν κυβέρνηση, ΕΕ, ΟΟΣΑ και ΔΝΤ. Αυτονομία σχολικής μονάδας με απαλλαγή του κράτους από την ευθύνη χρηματοδότησής τους, σύνδεση σχολείου με όρους υποταγής στην αγορά εργασίας, προώθηση της ιδιωτικοποίησης της δημόσιας εκπαίδευσης, αξιολόγηση σχολείων και εκπαιδευτικών σαν βασικό εργαλείο μεταφοράς της ευθύνης στους εκπαιδευτικούς και μηχανισμό για να περάσουν όλες οι αντιδραστικές πολιτικές. Η πλειοψηφία της ΟΛΜΕ προσπαθεί να μετατρέψει την ομοσπονδία σε ένα εργοδοτικό γραφειοκρατικό μόρφωμα που βλέπει όλα τα μέτρα να περνούν. Προσοντολόγιο, Νέο Λύκειο, ολιγομελή-συνδιδασκαλίες, αντισυνδικαλιστικός νόμος είναι γι’ αυτήν περασμένα ξεχασμένα. Δεν σκέφτεται ούτε μπορεί να διεκδικήσει μαζικούς μόνιμους διορισμούς, απεργία – αποχή, ανθρώπινες συνθήκες για όλους στα σχολεία, ελεύθερη πρόσβαση στα ΑΕΙ, αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις των εκπαιδευτικών κι όσα ακόμη αποτελούν την παρακαταθήκη των μεγάλων νικηφόρων αγώνων, των σκληρών απεργιών του κλάδου, αλλά και όσα είναι πάγια αιτήματά του.
Η ΔΑΚΕ, συμβαδίζοντας και με το ακροδεξιό κομμάτι της ΝΔ και το Υπουργείο, περιφρονεί και εμποδίζει, όσο περνάει από το χέρι της, με απαξιωτικούς όρους, κάθε κινητοποίηση, ειδικά αν περιλαμβάνει απεργιακές μορφές. Έχει κάνει μεγάλη ζημιά στον κλάδο τα τελευταία χρόνια και έχει μεγάλη ευθύνη για την καθήλωση των μισθών και την ανυπαρξία μαζικών μόνιμων διορισμών, τις συγχωνεύσεις σχολείων κ.ά, παρόλο που ειδικά στους αναπληρωτές ειδικής αγωγής λόγω των ειδικών προσόντων διατηρεί εκλογική πελατεία. Αποτρέπει την οποιαδήποτε αναφορά στα ζητήματα των προσφύγων, αλλά και στα προβλήματα που αντιμετωπίζει η προσφυγική εκπαίδευση που υπολειτουργεί σε μεγάλο ποσοστό.
Οι ΣΥΝΕΚ, ως συνέπεια της μετάλλαξής τους σε κυβερνητική παράταξη, τα προηγούμενα χρόνια, όπως αντίστοιχα ο ΣΥΡΙΖΑ στο παρόν σύστημα ατελούς δικομματισμού, προσπαθούν με τον καλύτερο τρόπο να σώσουν από πιθανές αντιδράσεις και κινητοποιήσεις τα βασικά αντιεκπαιδευτικά μέτρα και λειτουργούν αποπροσανατολιστικά στο εκπαιδευτικό κίνημα όλα αυτά τα χρόνια. Χαρακτηριστικές είναι οι μηδενικές αντιδράσεις τους ως παράταξης στην ψήφιση του αντισυνδικαλιστικού, θεωρώντας σαν δεδομένο τον αντίστοιχο αντισυνδικαλιστικό του 50% + 1 της Αχτσιόγλου, η θέση στήριξης για τη μαθητεία, τα σχέδια δράσης του “Νόησις” στα ΕΠΑΛ, η στήριξη του νόμου για τις νέες δομές, η αμφίσημη θέση για το νόμο Γαβρόγλου. Με τη συνεχή δικαιολογία «δεν κάνουμε κινητοποιήσεις και απεργίες γιατί ο κόσμος δεν τραβάει» προσπαθούν να απενεχοποιηθούν για τη συμβολή τους στην απονεύρωση του εκπαιδευτικού κινήματος και για την άρνηση να συγκροτηθεί το πανεκπαιδευτικό μέτωπο.
Το ΠΑΜΕ, υπηρετώντας μια γραμμή συσπείρωσης δυνάμεων γύρω από τον εαυτό του, παίρνει μια σειρά από πρωτοβουλίες, που δεν έχουν στόχο να δοθούν οι αναγκαίες μάχες, αφού στις κρίσιμες στιγμές που ο κλάδος πρέπει να προετοιμαστεί και να προχωρήσει σε ένα αγωνιστικό απεργιακό προγραμματισμό με συνέχεια και με κλιμάκωση, υποκλίνεται στους δήθεν απεργιακούς σχεδιασμούς εκτόνωσης των ηγεσιών των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, που κατά τα άλλα κατακεραυνώνει. Με επίκληση δανεικών συνθημάτων, όπως «από τα κάτω», με κινητοποιήσεις χωρίς σύγκρουση και κλιμάκωση, με ουσιαστική αποδοχή των μέτρων που «έχουν ήδη περάσει», ή με υπεραπλούστευση ότι στον καπιταλισμό δεν ενδιαφέρει η παραμονή ή μη στο ευρώ, η φύση των δημόσιων υπηρεσιών κλπ. Από την άλλη, και παρά τις διακηρύξεις, δεν προωθεί το πανεκπαιδευτικό μέτωπο βάζοντας εκεί που μπορεί να ελέγξει, διαφορετικές ημερομηνίες κινητοποιήσεων για εκπαιδευτικούς, γονείς, μαθητές, φοιτητές. Στις Γενικές Συνελεύσεις προέδρων στην καλύτερη περίπτωση «κάνει το καθήκον του» χωρίς ουσιαστική μάχη για να μην περάσουν τα πραξικοπήματα και οι αντικαταστατικές ενέργειες και με αυτό τον τρόπο αφήνει χώρο να περάσουν τα σχέδια του κυβερνητικού συνδικαλισμού.
Το μοντέλο του συνδικαλισμού που τείνει να καθιερωθεί στην ΟΛΜΕ αντιγράφει και προάγει κοινοβουλευτικές πρακτικές που οδηγούν τον κλάδο στην αγωνιστική παραίτηση. Ο μόνος δρόμος για να βγούμε από το τέλμα είναι να στηριχθούμε στα πρωτοβάθμια σωματεία μας, τις ΕΛΜΕ. Μέσα από την αναζωογόνηση της ίδιας της λειτουργίας τους και την ενασχόλησή τους με όλα τα ζητήματα που απασχολούν τον κλάδο και τους εκπαιδευτικούς. Μέσα από την προώθηση του συντονισμού τους σε τοπικό και πανελλαδικό επίπεδο για να διαμορφώνονται όροι μαζικής συμμετοχής. Μέσα από τη συνεργασία με τους Συλλόγους Π.Ε. επιδιώκοντας πανεκπαιδευτικό συντονισμό των σωματείων μας, με την προώθηση της συνεννόησης αγωνιστικών δυνάμεων και τη συγκρότηση Επιτροπών Αγώνα. Η προώθηση του συντονισμού των σωματείων μας αποκτά επείγοντα χαρακτήρα για να ανακόψουμε το νέο γύρο προώθησης αντιεκπαιδευτικών μέτρων. Με αιχμή τα αιτήματα για διορισμούς, προβλήματα αναπληρωτών, μισθούς και συντάξεις, για να μην περάσουν τα νέα αντιεκπαιδευτικά μέτρα για Λύκειο, δομές, αξιολόγηση, κ.ά. που προωθεί για ψήφιση η κυβέρνηση. Να πραγματοποιηθούν Γ.Σ. που θα καθορίσουν την κλιμάκωση του αγώνα μέχρι τις εξετάσεις.
Οι Αγωνιστικές Παρεμβάσεις δίνουμε όλες μας τις δυνάμεις για να αποτρέψουμε τους αντιδραστικούς σχεδιασμούς των κυβερνήσεων, ΕΕ, ΟΟΣΑ, ΣΕΒ και για να συμβάλουμε στην ανάπτυξη ενός πανεκπαιδευτικού μαζικού κινήματος που θα εμπνεύσει τους συναδέλφους και θα δώσει νικηφόρους αγώνες. Να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας ξεκινώντας έναν πολύμορφο, διαρκή και αδιάλλακτο αγώνα με άμεσο στόχο την υπεράσπιση του Δημόσιου σχολείου και των δικαιωμάτων μας. Κυβερνήσεις και συνδικαλιστές του εργοδοτικού συνδικαλισμού θα μας βρουν μπροστά τους!
Κάντε το πρώτο σχόλιο