Ούτε μια φορά δεν αποφεύγει τον αγώνα
αυτός που θέλει τον αγώνα ν’ αποφύγει:
γιατί θ’ αγωνιστεί για την υπόθεση του εχθρού όποιος για τη δικιά του υπόθεση δεν έχει αγωνιστεί.
Μπ. Μπρεχτ
Μετά τα μνημόνια και το μεσοπρόθεσμο ζούμε πλέον στον αστερισμό του «κουρέματος». Μετά τις περικοπές μισθών, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, τα χαράτσια, το μισθολόγιο-φτωχολόγιο, την ουσιαστική κατάργηση της μονιμότητας, την εργασιακή εφεδρεία, τις συγχωνεύσεις – καταργήσεις σχολείων, την έλλειψη βιβλίων, την εργασιακή περιπλάνηση και αγωνία πολλών εκπαιδευτικών, το «νέο λύκειο» της σύγχυσης και της ημιμάθειας, τις λιποθυμίες μαθητών λόγω ανεπαρκούς διατροφής… έρχεται δεκαετής τουλάχιστον περίοδος λιτότητας με ξεκάθαρα ορατό το ενδεχόμενο πλήρους χρεωκοπίας των εργαζομένων και των λαϊκών τάξεων, για να σωθούν οι τράπεζες και για να μπορέσει η ελληνική και διεθνής οικονομική ολιγαρχία να επιλύσει επικερδώς για την ίδια το πρόβλημα της υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου.
Ζούμε όμως ταυτόχρονα και στη φάση του παρατεταμένου λαϊκού πολέμου με εξάρσεις και υφέσεις, των εργατικών και λαϊκών πολύμορφων αντιδράσεων και αγώνων (απεργίες, μαζικές διαδηλώσεις, καταλήψεις, «πλατείες», γενικευμένη ανυπακοή, γεγονότα 28ης Οκτωβρίου), που επανακάμπτουν δριμύτερες μετά από κύκλους άγριας καταστολής και εξίσου άγριας παραπληροφόρησης. Παρά τις επιμέρους αδυναμίες τους, τις διαφορετικές ταχύτητες, την ανομοιογένεια εκτιμήσεων και αντιλήψεων, οι αγώνες αυτοί είναι η μοναδική εγγύηση για την επιβίωση του λαού και τη σωτηρία της χώρας. Η πλήρως απονομιμοποιημένη στη λαϊκή συνείδηση κυβέρνηση ανδρεικέλων του ΠΑΣΟΚ «αγοράζει πολιτικό χρόνο» (μεταξύ άλλων και με δημοψηφίσματα), ώστε να ολοκληρώσει τη διατεταγμένη υπηρεσία της. Για αυτόν ακριβώς το λόγο κάθε μέρα παραμονής της στην εξουσία είναι πολλαπλά επικίνδυνη για το παρόν και για το μέλλον.
Εάν το εργατικό και λαϊκό κίνημα ανυψώσει περαιτέρω τη μαχητικότητά του και τη συλλογική του αυτοσυνείδηση, εξασφαλίσει την αυτοτέλειά του, την με πολιτικούς όρους διαπάλη των διαφορετικών απόψεων στο εσωτερικό του και τη μέγιστη δυνατή συσπείρωση, μπορεί να αποτελέσει τον ένα από τους δύο βασικούς πυλώνες/προϋποθέσεις για την έξοδο από την κρίση προς το συμφέρον του κόσμου της εργασίας. Ο άλλος βασικός πυλώνας, βέβαια, είναι η συγκρότηση μιας αριστερής λαϊκής συμμαχίας με μάχιμο πολιτικό πρόγραμμα σε αντικαπιταλιστική-ανατρεπτική κατεύθυνση.
Η μορφή και το επίπεδο αγώνα που αντιστοιχεί στις ιστορικές στιγμές που ζούμε είναι η γενική πολιτική απεργία – απεργία διάρκειας. Έχουμε ήδη υποστηρίξει την άποψη αυτή στις γενικές συνελεύσεις του σωματείου και θεωρούμε ότι πρέπει να συζητηθεί ευρύτατα, ώστε να κερδίσει τη μεγαλύτερη δυνατή αποδοχή. Αυτή η απαιτητική μορφή κινητοποίησης, που όντως χρειάζεται αποφασιστικότητα και διάθεση για θυσίες, μπορεί υπό τις κατάλληλες συνθήκες να ασκήσει ισχυρή πίεση στο κυρίαρχο μπλοκ εξουσίας και να δώσει για πρώτη φορά στον αγωνιζόμενο λαό την πρωτοβουλία των κινήσεων. Η ανατροπή της συγκεκριμένης κυβέρνησης με λαϊκό ξεσηκωμό θα καταστήσει προσεκτικότερο κάθε επίδοξο μελλοντικό διαχειριστή της εξουσίας. Έτσι θα αυξηθούν οι πιθανότητες να ανατραπεί συνολικά η πολιτική που εκφράζουν (ή θα εκφράσουν και στο μέλλον) τέτοιες κυβερνήσεις, πράγμα απόλυτα αναγκαίο για να ορθοποδήσουν τα έως τώρα θύματα αυτής της πολιτικής.
Επειδή η διάρκεια και το ξεδίπλωμα αυτών των δυνατοτήτων στο χρόνο δεν είναι από τα πριν καθορισμένο, όλοι όσοι αγωνιζόμαστε πρέπει παράλληλα να δημιουργήσουμε και τις κατάλληλες συνθήκες υλικής επιβίωσης, αγωνιστικής ανασύνταξης και ψυχικής ανάτασης. Ένας νέος πολιτισμός συλλογικότητας, συντροφικότητας και αλληλεγγύης, με πρακτική αλληλοβοήθεια, σύσφιγξη των διαπροσωπικών και κοινωνικών σχέσεων, συλλογική αυτομόρφωση και μη εμπορευματοποιημένη ψυχαγωγία, είναι αναγκαίος. Δημιουργός αυτών των αγώνων και αυτού του πολιτισμού θα είναι ο εργαζόμενος λαός, ως οργανικό τμήμα του οποίου οι εκπαιδευτικοί μπορούν να κατακτήσουν ζηλευτή θέση. Μπορούν να συνδεθούν με τις καλύτερες παραδόσεις του εκπαιδευτικού και λαϊκού κινήματος της χώρας μας και έτσι να γίνουν οι εμψυχωτές μιας εργατικής και λαϊκής αναγέννησης.
Συνάδελφοι, οι πάσης φύσεως Γιωργάκηδες θα φύγουν, αλλά εμείς θα μείνουμε. Θα φροντίσουμε, λοιπόν, να μείνουμε ζωντανοί, ακμαίοι, αξιοπρεπείς, κρατώντας τη ζωή μας και τις τύχες μας στα χέρια μας. Οι καλύτερες μέρες θα έρθουν, όταν ο ίδιος ο εργαζόμενος λαός κρατήσει το τιμόνι κι όχι αν συνεχίσει ν’ αναθέτει σε άλλους να τον εκπροσωπούν· όταν η εργαζόμενη πλειοψηφία δεσμευτεί αποφασιστικά στο όραμα μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο.
Θα συναντηθούμε όλοι μαζί στις μάχες που έρχονται, στις συνελεύσεις, στους δρόμους του αγώνα, σε σχολεία – κύτταρα αλληλεγγύης και πολιτισμού. Η ελπίδα βρίσκεται σε μας τους ίδιους, στην πολιτικοποίηση και στη ριζοσπαστικοποίηση των αγώνων μας.
Κέρκυρα, 31.10.2011
Παρέμβαση Εκπαιδευτικών
Κάντε το πρώτο σχόλιο