ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ ΟΜΙΛΟΣ – αντιτετράδια της εκπαίδευσης
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΚΡΟΥΣΗ ΤΩΝ ΑΝΤΙΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΑΛΛΑΓΩΝ
ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ – ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 13 ΜΑΗ
Μαζικοί διορισμοί – κανένας αναπληρωτής να μην απολυθεί
Όχι στην κατηγοριοποίηση των σχολείων και στην ένταση των ταξικών φραγμών
Κάτω τα χέρια από το δημόσιο σχολείο
Και εμείς; Τι περιμένουμε; Ότι οι κουφοί παραχωρήσεις θα μας κάνουν
κι οι αχόρταγοι κάτι θε να μας δώσουν;
Ότι οι λύκοι θα μας ταΐσουνε αντί να μας καταβροχθίσουν;
Ότι από φιλία θα μας προσκαλέσει η τίγρη να της βγάλουμε τα δόντια;
Τέτοια περιμένουμε;
Όπως είναι ήδη γνωστό οι πρόσφατες παρεμβάσεις του Υπουργείου Παιδείας στα Νηπιαγωγεία (αύξηση των μαθητών ανά τμήμα), στα Δημοτικά σχολεία (ο λεγόμενος νέος τύπος ενιαίου ολοήμερου σχολείου που αντικαθιστά τα ΕΑΕΠ) και στην Ειδική Αγωγή (επιχειρείται η διάλυση των σταθερών δομών ειδικής αγωγής και η διεύρυνση των ελαστικά εργαζόμενων στο χώρο), έγιναν με στόχο, ανάμεσα σε άλλα, το σημαντικό περιορισμό των προσλήψεων, τη νέα σχολική χρονιά, αναπληρωτών νηπιαγωγών και δασκάλων. Με αυτόν τον τρόπο το Υπουργείο Παιδείας επιχειρεί να αντιμετωπίσει το γεγονός ότι ούτε φέτος θα γίνουν μόνιμοι διορισμοί, καθώς και τις μειωμένες προσλήψεις αναπληρωτών, λόγω περιορισμένων πιστώσεων του ΕΣΠΑ. Χιλιάδες αναπληρωτές εκπαιδευτικοί πετάγονται στο δρόμο ενώ για το μόνιμο προσωπικό επιφυλάσσεται ο ρόλος του εκπαιδευτικού – λάστιχο. «Οδηγός» του Υπουργείου Παιδείας δεν είναι οι ανάγκες των μαθητών, αλλά οι ανάγκες των ιμπεριαλιστών και της ντόπιας ολιγαρχίας. Κριτήριό τους δεν είναι η σταθερή εργασία, αλλά η εργασιακή ευελιξία και ομηρία. Κριτήριό τους δεν είναι το σχολείο όπου αμβλύνονται οι κοινωνικές και ταξικές ανισότητες, αλλά το πολυδιασπασμένο, φθηνό και ευέλικτο σχολείο της αγοράς
Η «Έκθεση του Προέδρου της Επιτροπής Εθνικού και Κοινωνικού Διαλόγου για την Παιδεία», Αντώνη Λιάκου, για τα ως τώρα πεπραγμένα», “μυρίζει” από μακριά, εκτός των άλλων, επιχείρηση δραστικών παρεμβάσεων σε όλο το μήκος και το πλάτος της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης (Γυμνάσια – Λύκεια, Γενικά και Επαγγελματικά), με πρώτη στόχευση τον περιορισμό των προσλήψεων τη νέα σχολική χρονιά και φιλόδοξους στόχους για τις επόμενες. Αυτή τη στόχευση υπηρετούν, εκτός των άλλων, όσα τονίζονται στην «Έκθεση», για τις αλλαγές στο ημερήσιο πρόγραμμα του σχολείου και οι δηλώσεις του τύπου “αντί 6-7 μαθήματα σε 45λεπτα, δυο ή τρία αντικείμενα σε δίωρα”, σε αυτή τη στόχευση υποκλίνονται οι συγχωνεύσεις ειδικοτήτων, η μείωση μαθημάτων και η διεύρυνση των αναθέσεων, την ίδια ώρα που η επιμονή του για τετραετές Γυμνάσιο και διετές Λύκειο νομιμοποιεί, εκτός των άλλων, και τη μαζική συγχώνευση Λυκείων λόγω της μείωσης τμημάτων και μαθητών.
ΕΠΙΧΕΙΡΟΥΝ ΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΕΚΤΕΙΝΟΥΝ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΩΝ ΠΡΟΚΑΤΟΧΩΝ ΤΟΥΣ
Όσο και αν το Υπουργείο Παιδείας προσπαθεί να συσκοτίσει τους πραγματικούς στόχους των προτάσεών του, γίνεται φανερό ότι έχει αναλάβει εργολαβικά το σχεδιασμό μιας βαθιάς αντιεκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης την οποία μοντάρει, μαντάρει και ευπρεπίζει πάνω στις ράγες των κατευθύνσεων του ΟΟΣΑ και των «μνημονιακών υποχρεώσεων» της χώρας, όπως το ίδιο έχει παραδεχθεί. Οι αρχιτέκτονες της κυρίαρχης εκπαιδευτικής πολιτικής, με μεγάλη σαφήνεια, με γνωστή από το παρελθόν ορολογία, και χωρίς να αφήνει περιθώρια για λάθος ερμηνείες, βάζει το τρίπτυχο των στόχων του μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα: «Αυτονομία, ανάληψη της ευθύνης και λογοδοσία» είναι το τρίπτυχο «της ενηλικίωσης και της ενδυνάμωσης του εκπαιδευτικού συστήματος»[!] με εξειδικεύσεις από το δημοτικό μέχρι το πανεπιστήμιο, από τα προγράμματα έως τη διοίκηση της σχολικής μονάδας.
Αν αφήσουμε στην άκρη τον αφηρημένο παιδαγωγισμό της υποτιθέμενης ενδυνάμωσης μαθητών και εκπαιδευτικών (την ίδια μάλιστα στιγμή που την επόμενη χρονιά μπορεί να εργάζονται στο δημόσιο σχολείο 8.000 λιγότεροι εκπαιδευτικοί και τα παιδιά που δεν έχουν δύο εργαζόμενους γονείς δεν θα φοιτούν στο νέο ολοήμερο σχολείο, παρά το 30% της ανεργίας), είναι η νεοφιλελεύθερη σχολική “αυτονομία”, η λειτουργία των σχολείων με όρους αγοράς, η αναβάθμιση της τοπικής αυτοδιοίκησης στον έλεγχο και τη διοίκηση του σχολείου, η επιχειρηματικοποίηση της λειτουργίας του πανεπιστημίου και η επίταση της ταξικής επιλογής διαμέσου του τετράχρονου Γυμνασίου, δίχρονου λυκείου (δομή που αναπαράγει, όχι τυχαία, το αγλλοσαξονικό μοντέλο των A Levels).
Τμήμα της αναδιάρθρωσης αυτής είναι η ώθηση μεγαλύτερου τμήματος των μαθητών σε ένα είδος επαγγελματικής εκπαίδευσης – κατάρτισης με εισβολή του ιδιωτικού και διεύρυνση της μαθητείας – απλήρωτης εργασίας, η “αριστοκρατοποίηση” του Λυκείου και το στένεμα των διόδων, η αυτόνομη – διαφοροποιημένη – ανταγωνιστική σχολική μονάδα με ευθύνη για τα οικονομικά της, την επιλογή αναλυτικών προγραμμάτων και στην πορεία βιβλίων και εκπαιδευτικών και βέβαια, η παραπέρα συρρίκνωση του εκπαιδευτικού προσωπικού μέσα από τις συγχωνεύσεις σχολείων, ειδικοτήτων, τις αλλαγές στις αναθέσεις μαθημάτων και στο ωρολόγιο πρόγραμμα.
Παράλληλα, και στο πλαίσιο αυτό η κατηγοριοποίηση και ο ανταγωνισμός των σχολείων επιχειρείται να καλλιεργηθεί με διάφορους τρόπους, ενώ η αξιολόγηση, η αυτοαξιολόγηση και ο εσωτερικός κανονισμός λειτουργίας του σχολείου επανέρχονται αποφασιστικά. Στην κατεύθυνση αυτή είναι και οι πρόσφατες δηλώσεις, σχετικά με το πρόγραμμα του σχολείου που “δεν μπορεί να είναι ενιαίο και συγκεντρωτικά προβλεπόμενο χωρίς να λογαριάζει τοπικές διαφοροποιήσεις και προγράμματα … Εδώ επιβάλλεται να δώσεις κάποιο λόγο και ρόλο στο σχεδιασμό στις τοπικές αρχές και τους φορείς” τονίζει ο Αντώνης Λιάκος και μας συνδέει με ένα νήμα με τις κατευθυντήριες γραμμές της εκπαιδευτικής πολιτικής Διαμαντοπούλου – Αρβανιτόπουλου – Λοβέρδου, των επιμελών μαθητών της “διδασκαλίας” του ΟΟΣΑ και των πληρωμένων οδηγιών του ΕΣΠΑ.
Πράγματι αν ξύσει κανείς την επιφάνεια όσων, με “λουστραρισμένο” τρόπο, λέει ο Πρόεδρος του Εθνικού διαλόγου, αυτό που εμφανίζεται είναι η επιχείρηση διαφοροποίησης των σχολείων, ένα στόχο που συναντάμε αυτούσιο στις προγραμματικές δηλώσεις για την Παιδεία της Άννας Διαμαντοπούλου το 2009 και του Κ. Αρβανιτόπουλου του 2012 και που αποτελεί κεντρική κατεύθυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΟΟΣΑ. Μάλιστα τον Αύγουστο του 2014, ο τότε υπουργός Παιδείας Ανδρέας Λοβέρδος, πρότεινε να δοθεί αυτονομία στην επιλογή προγραμμάτων στο 10% του προγράμματος κάθε τάξης και μάλιστα κοινοποίησε την πρωτοβουλία του στο Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής από το οποίο ζήτησε εισήγηση για την υλοποίηση της μερικής αυτονομίας των σχολικών μονάδων. Η αυτονομία που αποσαφηνίζεται με τον καλύτερο τρόπο στα πορίσματα (τα λεγόμενα «9 πορίσματα του διαλόγου»), με την αναγνώριση της υποχρηματοδότησης της εκπαίδευσης και την προτροπή οι προτεινόμενες «προσαρμογές» και «εκπαιδευτικοί σχεδιασμοί» στα σχολεία να … συναποφασιστούν «με δημιουργικότητα και φαντασία» από γονείς, εκπαιδευτικούς και τοπική κοινωνία με όρους «σύμπραξης με κανόνες»! Ξεκινώντας από το δημοτικό συνεχίζει μέχρι την τριτοβάθμια εκπαίδευση, υπογραμμίζοντας ότι θα αναλάβει «πρωτοβουλίες και θα προωθήσει τις πολιτικές εκείνες που θα δώσουν στα ΑΕΙ τη δυνατότητα να εξασφαλίσουν ίδιους πόρους τόσο από εξωτερικές όσο και από εσωτερικές πηγές με πρώτο βήμα στην κατεύθυνση αυτή την ελαχιστοποίηση των μορφών της δημόσιας χρηματοδότησης».
ΔΕΝ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ, ΑΝ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ!
Άντε! Άμα δεν σ’ αρέσει εκεί που είσαι, κουνήσου! Δεν είσαι δέντρο!
Αν οι εκπαιδευτικοί μαζί με τους γονείς και τους μαθητές δεν αγωνιστούν τώρα ενάντια στις περικοπές, διεκδικώντας μόνιμους, μαζικούς διορισμούς, οργανικές θέσεις για τις ειδικότητες, διαφύλαξη των εργασιακών και επαγγελματικών δικαιωμάτων, θα βρεθούν σε ένα τοπίο εργασιακής κινητικότητας, ομηρίας και ανεργίας. Οι εκπαιδευτικοί, όπως και όλοι οι εργαζόμενοι, σε λίγο δεν θα έχουν να χάσουν τίποτε πέρα από τις αλυσίδες τους. Ή θα πάρουν το δρόμο του ανυποχώρητου, σκληρού και παρατεταμένου αγώνα και της ελπίδας ή θα βρεθούν κυριολεκτικά στο δρόμο. Όχι χωριστά, ούτε υποταγμένα. Χέρι χέρι με τους μαθητές, τους φοιτητές, τους γονείς, τους εργαζόμενους, όλους όσοι παράγουν τον κοινωνικό πλούτο και απολαμβάνουν τη στέρηση. Η επιστροφή στα σωματεία είναι ζήτημα ζωής. Η συντριβή των υποταγμένων ηγεσιών των σωματείων είναι απαραίτητο στοιχείο της νίκης.
Κι όποιος, χωμένος στις συστάδες των θάμνων που τον περιβάλλουν, χάνει το δάσος από το οπτικό του πεδίο, δεν έχει παρά να υποβληθεί στη βάσανο να κάνει λίγο πίσω ή λίγο μπρος και να δει τα πράγματα όπως έχουν, όπως φτιάχτηκαν κι όπως προοιωνίζονται για αύριο.
- Όλοι στους δρόμους – όλοι στον αγώνα! Αυτή η πολιτική μπορεί να ανατραπεί!
- Ενάντια στην πολιτική ΕΕ – ΟΟΣΑ – Κυβέρνησης που επιτίθεται στα δικαιώματα,
στις σπουδές και στη δουλειά.
- Ενάντια στους ταξικούς φραγμούς.
- Μόνιμη, σταθερή δουλειά, με πλήρη δικαιώματα για όλους
- ΜΑΖΙΚΟΙ ΔΙΟΡΙΣΜΟΙ ΜΟΝΙΜΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ.
www.antitetradia.gr
Κάντε το πρώτο σχόλιο