Το μάθημα της Τεχνολογίας αποτελεί μια ευχάριστη καινοτομία στην εκπαίδευση της νέας γενιάς, γιατί συνδυάζει θεωρία και πράξη (ισόρροπη ανάπτυξη), ακολουθεί μια εξατομικευμένη προσέγγιση για την ανάπτυξη των ικανοτήτων και των κλίσεων του κάθε μαθητή με διεπιστημονική προσέγγιση και έμφαση στη δυνατότητα να οικοδομούνται στη διαδικασία της μάθησης γνωστικά υποδείγματα λειτουργικά και υποκείμενα στον πειραματικό έλεγχο. Η πρωτοβουλία, η έρευνα, το ομαδικό-συνεργατικό πνεύμα, η ανάπτυξη των κλίσεων και η χαρά της δημιουργίας βοηθούν τους εφήβους να διαμορφώσουν την προσωπικότητά τους, για να ανταποκριθούν αργότερα στις ανάγκες της ζωής ως εργαζόμενοι και πολίτες.
Από το 1993 με την είσοδο της Τεχνολογίας στα Γυμνάσια συμβαίνει, ωστόσο, το εξής παράδοξο: Παρά το ότι όλα τα έγγραφα, ενημερωτικά η συμβουλευτικά για τους εκπαιδευτικούς του μαθήματος, αναφέρουν και επιμένουν στην αξία της ύπαρξης εργαστηρίου σε κάθε σχολείο, οι κυβερνήσεις και οι διαδοχικοί υπουργοί Παιδείας μέχρι σήμερα αποφεύγουν συστηματικά να θεσμοθετήσουν τη σύσταση και λειτουργία του, με αποτέλεσμα να μην προχωρούν και στον ορισμό υπευθύνων.
Ίσως σ’ αυτό να συνηγορεί και η ποικιλία συναφών ειδικοτήτων που διδάσκει το μάθημα (ΠΕ12, ΠΕ14, ΠΕ17, ΠΕ18). Από την άλλη πλευρά είναι πραγματικότητα πως στον αστερισμό των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, για την παιδεία των περικοπών, της μαθητείας και των χορηγών, η γενναία κρατική χρηματοδότηση που αφορά στον εξοπλισμό και τη στελέχωση εργαστηρίων τεχνολογίας σε κάθε δημόσιο σχολείο να φαντάζει «περιττή πολυτέλεια» για την εκπαίδευση της «μάζας». Είναι σίγουρο, ωστόσο, πως στην ενιαία δωδεκαετή εκπαίδευση των αναγκών και των οραμάτων μας, που θα συμφιλιώνει και θ’ αναπτύσσει ισόρροπα το χέρι με το μυαλό και το συναίσθημα του κάθε μαθητή, το μάθημα της τεχνολογίας θα έχει κεντρική θέση, ανάλογη και αντίστοιχη με την παρουσία της στη ζωή μας.
Επισημαίνουμε ότι στη σχολική πράξη το μάθημα επιμένει να λειτουργεί εργαστηριακά, χάρη στον προσωπικό αγώνα των εκπαιδευτικών να εξασφαλίσουν σε κάθε σχολείο «έναν κατάλληλο χώρο» για την εγκατάσταση του «εργαστηρίου» και τη λειτουργία του, ενώ στη χειρότερη των περιπτώσεων διδάσκεται -με ελάχιστες υποδομές και εξοπλισμό εκ των ενόντων- ακόμη και μέσα στην ίδια τη σχολική τάξη.
Η αναγνώριση και στήριξη των εργαστηρίων της Τεχνολογίας, είναι ενίσχυση της δομής και της εύρυθμης λειτουργίας του σχολείου. Παράλληλα ο ορισμός υπεύθυνου καθηγητή στο εργαστήριο προασπίζει την ισονομία και ίση μεταχείριση έναντι των δύο άλλων εργαστηριακών μαθημάτων του ωρολόγιου Προγράμματος του Γυμνασίου, για τα οποία έχουν θεσμοθετηθεί αντίστοιχα εργαστήρια.
Η πρόταση για τη θεσμοθέτηση εργαστηρίων Τεχνολογίας είναι προϊόν και αποτέλεσμα πολύχρονης εμπειρίας, δεν αποτελεί συντεχνιακό ζήτημα και θα πρέπει να συνοδεύεται από την αναγκαία επιμόρφωση των εμπλεκόμενων εκπαιδευτικών και την εισαγωγή της Τεχνολογίας στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση.
Γι’ αυτό ζητάμε:
-
Να διασφαλιστεί ο εργαστηριακός χαρακτήρας του μαθήματος που προϋποθέτει πως σε όλα τα Γυμνάσια θα αναπτυχθούν (με δημόσιους πόρους παρμένους από τον κρατικό προϋπολογισμό) αντίστοιχα εργαστήρια με σύγχρονη υλικοτεχνική υποδομή και εργαστηριακό εξοπλισμό καθορίζοντας τα αναγκαία μέτρα (εγκατάστασης, λειτουργίας, συντήρησης, ασφάλειας και υγιεινής κ.λπ.)
-
Να ορισθεί υπεύθυνος εργαστηρίου τεχνολογίας σε κάθε γυμνάσιο, ο οποίος να αξιοποιεί τρεις -τουλάχιστον- ώρες από το υποχρεωτικό του ωράριο κάθε εβδομάδα για την οργάνωση και λειτουργία του εργαστηρίου Τεχνολογίας και την εκτέλεση των καθηκόντων του, όπως συμβαίνει και με τα εργαστήρια Φυσικών Επιστημών και Ηλεκτρονικών υπολογιστών.
Κάντε το πρώτο σχόλιο