Της Κικής Γιαννάτου*
Μάθαμε στα αλήθεια τα τελευταία χρόνια τόσο πολύ να ανεχόμαστε το παράλογο και το άδικο, να δεχόμαστε απανωτά χτυπήματα σε όλα τα επίπεδα εργασιακά-οικονομικά-ηθικά, συνηθίσαμε να ζούμε φιμωμένοι και σιδηροδέσμιοι, που όταν μας είπαν ότι στο εξής θα μας δίνεται η δυνατότητα διαλόγου με την πολιτική ηγεσία του υπουργείου μας και ότι θα έχουμε άποψη για τα εκπαιδευτικά ζητήματα, νιώσαμε δικαιωμένοι.
Αναμφισβήτητα η επιστροφή των διαθέσιμων συναδέλφων μας, το πάγωμα της αξιολόγησης και η κατάργηση της τράπεζας θεμάτων είναι νίκες για τον κλάδο που έχει δώσει μεγάλες μάχες όλο το τελευταίο διάστημα. Σταματάμε όμως εδώ τις διεκδικήσεις μας; Αυτά που πετύχαμε μας αρκούν για να αισθανθούμε δικαιωμένοι;
Πόσο δικαιωμένος και ήρεμος μπορεί στην παρούσα φάση να νιώσει ένας αναπληρωτής;
Πιστεύει κανείς ότι οι 18.500 αναπληρωτές που εργάζονται αυτή τη στιγμή στα δημόσια σχολεία, έχουν έστω και έναν λόγο να νιώσουν ευεργετημένοι από τη νέα πολιτική ηγεσία; Κάποιος βέβαια θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι σταμάτησαν τα σενάρια περί εθελοντικής εργασίας και αυτό να το θεωρήσει νίκη. Κάποιος άλλος να απογοητεύτηκε που δεν πρόλαβε ο πρώην υπουργός να δώσει το πράσινο φως για τον διορισμό 10.000 εκπαιδευτικών μέσω ΑΣΕΠ…
Γεγονός είναι ότι από τις 26 Γενάρη οι δηλώσεις δια στόματος των νέων υπουργών Παιδείας περί μόνιμων διορισμών και άρση των αδικιών που αφορούν προϋπηρεσία και επιτυχίες σε ΑΣΕΠ δίνουν και παίρνουν. Δύο μήνες μετά όμως, τα κουτσουρεμένα εργασιακά δικαιώματα παραμένουν ίδια, οι μισθοί ίδιοι και με καθυστέρηση και η ανασφάλεια – σύγχυση έχουν κυριαρχήσει, καθώς η προοπτική διορισμού αποτελεί για τους περισσότερους πλέον νομικό ζήτημα που αναλαμβάνουν δικηγορικά γραφεία με το αζημίωτο. Ο κάθε συνάδελφος προσπαθεί να ερμηνεύσει νομοθεσίες, να δανειστεί χρήματα για δικαστικές προσφυγές –που ποιος ξέρει μετά από πόσα χρόνια θα τελεσιδικήσουν-, να αξιολογήσει καταστάσεις και το μοναχικό ταξίδι για την Ιθάκη δεν έχει τελειωμό. Απέναντι λοιπόν σε όλη αυτήν την κατάσταση:
Tο υπουργείο τηρεί σιγή ιχθύος
Πέρα από τη φιλική διάθεση που ευαγγελίζεται η νέα πολιτική ηγεσία, θα μας ανακοινώσει επιτέλους ποια είναι η πρότασή της για τον τρόπο διορισμού των εκπαιδευτικών;
Πού είναι η στοιχειώδης οργάνωση και ο προγραμματισμός για την εκπαίδευση που όφειλε να έχει η νέα κυβέρνηση με δεδομένες τις προεκλογικές της δεσμεύσεις;
Πότε θα μας απαντήσουν για το πώς σκοπεύουν να καλύψουν την επόμενη χρονιά τα πάνω από 25.000 κενά στα σχολεία;
H ΟΛΜΕ απουσιάζει
Αλήθεια γνωρίζουν οι εκπρόσωποί μας για την κατάσταση που επικρατεί στον χώρο της αδιοριστίας;
Είναι ή μήπως όχι, υποχρέωση της ομοσπονδίας να υπερασπίζεται τα δικαιώματα των μελών της, να ενημερώνεται πρώτη και στη συνέχεια να ενημερώνει τους εκπαιδευτικούς, να διεκδικεί τα αιτήματα του κλάδου και να μη λειτουργεί παραταξιακά και κοντόφθαλμα;
Ούτε μία κινητοποίηση για το τεράστιο θέμα των διορισμών, ούτε μία ενημέρωση από το νομικό της τμήμα για το πώς ακριβώς πρέπει και αν πρέπει να κινηθούν δικαστικά οι συνάδελφοι με ομαδική προσφυγή -μέσω του σωματείου- προς κάποια κατεύθυνση, καμία προστασία! Όλα τα βλέμματα προφανώς είναι στραμμένα στο 17ο Συνέδριο και δεν υπάρχει χρόνος για τέτοια «μπλεξίματα». Αυτό αλήθεια αξίζει σε ένα από τα μεγαλύτερα σωματεία της χώρας;
Πόσο δικαιωμένος και ήρεμος μπορεί στην παρούσα φάση να νιώσει ένας συνάδελφος που περιμένει μετάθεση
Έπρεπε ή όχι να έχουν δρομολογηθεί ήδη οι μεταθέσεις και να γνωρίζουν οι εκπαιδευτικοί πού τελικά θα εργαστούν την επόμενη χρονιά; Τελικά όλη αυτή η καθυστέρηση στην έκδοση των αποτελεσμάτων των προηγούμενων ετών έγινε καθεστώς και μάλιστα από μια κυβέρνηση που μέχρι πέρσι κατηγορούσε τέτοιου είδους τακτικές; Πότε θα ανακοινωθούν τα αναλυτικά προγράμματα, ώστε να προσδιοριστούν τα κενά και να ακολουθήσουν οι υπηρεσιακές μεταβολές;
Πόσο δικαιωμένος και ήρεμος μπορεί στην παρούσα φάση να νιώσει ένας εκπαιδευτικός που:
Συνεχίζει να διδάσκει σε τμήματα των 30 μαθητών;
Συνεχίζει να τρέχει για να συμπληρώσει το ωράριό του σε 4 και 5 σχολεία;
Πόσο δικαιωμένoς και ήρεμος μπορεί στην παρούσα φάση να νιώσει ένας εκπαιδευτικός που ο μισθός του συνεχίζει να μην του αρκεί να περάσει τον μήνα;;;
Προχειρότητα; Ανετοιμότητα; Απειρία;
Ακόμη και για το ζήτημα επιλογής Διευθυντών των σχολείων ακούσαμε με χρονική σειρά τα εξής: Οι κρίσεις θα γίνουν κανονικά το καλοκαίρι με τον Σύλλογο Διδασκόντων να παίζει καθοριστικό ρόλο στην επιλογή. Μετά σκέφτηκαν ότι δεν προλαβαίνουν και ανακοίνωσαν ότι παρατείνεται η θητεία τους για έναν χρόνο. Τελικά αποφάσισαν ότι πιλοτικά για έναν χρόνο ο Σύλλογος θα αποφασίσει τον Σεπτέμβρη ποιον επιθυμεί για Διευθυντή στο σχολείο. Βέβαια με τους υπάρχοντες ρυθμούς ένα μεγάλο ποσοστό καθηγητών δε θα έχει ακόμη τοποθετηθεί στα σχολεία, οπότε δε θα έχει και άποψη για το θέμα. Τα ερωτηματικά και οι ανησυχίες που προκύπτουν είναι το κατά πόσο αυτή η διαδικασία θα αφήσει ανεπηρέαστες τις σχέσεις μεταξύ των εκπαιδευτικών που θα ταχθούν υπέρ του ενός ή του άλλου υποψηφίου, έχοντας αντίκτυπο στην ομαλή λειτουργία της σχολικής μονάδας για όλη την υπόλοιπη χρονιά. Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι σε μια τέτοια περίπτωση που οι καθηγητές έχουν αποκλειστικά την ευθύνη επιλογής είναι σαν να εγκρίνουν εκ των προτέρων όλες τις ενέργειες του Διευθυντή με τις οποίες μπορεί να μην είναι σύμφωνοι στην πορεία, αλλά σίγουρα θα νιώσουν συνυπεύθυνοι. Είναι λοιπόν καθαρά μια δημοκρατική διαδικασία ή ένας τρόπος συμμετοχής-εμπλοκής εκ των προτέρων του Συλλόγου στην υλοποίηση της όποιας κυβερνητικής απόφασης «πρέπει» να εφαρμοστεί μέσα στα σχολεία;
Η κάθε μέρα που περνάει είναι πολύτιμη για τη ζωή και το μέλλον μας. Δεν μπορούμε άλλο να περιμένουμε τους νέους κάθε φορά εκπροσώπους της εκάστοτε κυβέρνησης να εγκλιματιστούν, να ενημερωθούν, να οργανωθούν, να αρχίζουν να σχεδιάζουν εκ των υστέρων.
Τα εκπαιδευτικά ζητήματα δεν μπορεί να κοσμούν τους τίτλους διαφόρων δημοσιευμάτων και ο εκπαιδευτικός να ενημερώνεται για τα θέματα που τον αφορούν άμεσα μέσα από άρθρα που συχνά ανασκευάζονται και η κάθε λέξη που χρησιμοποιείται μπορεί να οδηγήσει σε εσφαλμένα συμπεράσματα.
Η ΟΛΜΕ πρέπει να πάρει άμεσα θέση και να οργανώσει σε συνεργασία με τις ΕΛΜΕ το εκπαιδευτικό κίνημα μέσω Γενικών Συνελεύσεων.Κανένας εφησυχασμός, καμία ανοχή!
Χωρίς αγώνα οι διαθέσιμοι καθηγητές δε θα επέστρεφαν ποτέ στην εκπαίδευση, χωρίς αγώνα και πίεση τα σχολεία την επόμενη χρονιά θα είναι υποστελεχωμένα, χωρίς οργανωμένο αγώνα δε θα μας χαριστεί απολύτως τίποτα. Αυτό τουλάχιστον έχει δείξει η ιστορία που πολλοί θεωρούν ότι επαναλαμβάνεται!
Τελικά
Ένα… φιλικό χτύπημα στην πλάτη
αποτελεί νίκη για το συνδικαλιστικό κίνημα;
ας αναλογιστούμε όλοι…
* Η Κ. Γιαννάτου είναι αναπληρώτρια εκπαιδευτικός, πρόεδρος της Β΄ ΕΛΜΕ Έβρου
e-mail: kikigian@gmail.com
Κάντε το πρώτο σχόλιο