Παρεμβάσεις Θεσ/νίκης: ΧΡΕΟΣ: μηχανισμός αέναης σκλαβιάς!

Αγωνιστική Παρέμβαση Θεσ/νίκης

Οι εξελίξεις με την αδυναμία της κυβέρνησης να διαπραγματευτεί με τους δανειστές των ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ, πρώην Τρόικα-νυν Θεσμοί και να πετύχει ανάσχεση της μνημονιακής πολιτικής εντός του πλαισίου της πληρωμής του χρέους και της ΕΕ, αναδεικνύει ως  προτεραιότητα τη διαγραφή του δημόσιου χρέους. Η άμεση παύση της εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους, μέσα από την καταγγελία των δανειακών συμβάσεων, και η διαγραφή του στη συνέχεια επιβάλλεται: ή θα έχουμε μισθούς, συντάξεις, παιδεία, υγεία, χτύπημα της ανεργίας ή η κοινωνία θα αιμοδοτεί τους τοκογλύφους δανειστές… Στη λογική αυτή είναι σημαντικό να απαντηθούν ορισμένα κομβικά ερωτήματα. Είναι το χρέος «ελληνικό πρόβλημα», οφείλεται στη «τεμπελιά των Ελλήνων», «οι Έλληνες ζούσαν με δανεικά, για να καταναλώνουν» ;

• ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ

ΠΟΣΟ	ΠΟΙΟΙ	ΔΗΜΟΣΙΟ ή ΙΔΙΩΤΙΚΟ	ΣΕ ΠΟΙΟΥΣ
199 τρισ. δολ. ή 286% του παγκόσμιου ΑΕΠ από 270% που ήταν το 2007 (Καθημερινή, 6/2/15). Έκθεση της ING, ωστόσο, το ανεβάζει ακόμη πιο ψηλά, στα 223,3 τρισ. δολάρια ή 313% του παγκόσμιου ΑΕΠ!	50 μεγαλύτερες οικονομίες παγκοσμίως το 2014 χρωστούσαν 42 τρισ. ευρώ. Πάνω από 31 τρισ. αφορούσαν ΕΕ, ΗΠΑ και  Ιαπωνία (Ημερησία, 26/4/14). Το γιγάντιο χρέος απογειώθηκε μετά το ξέσπασμα της κρίσης, το  2008. Από το 2007 ως και το 2014, το παγκόσμιο χρέος αυξήθηκε κατά 57 τρισ. δολάρια – 8 τρισ. το χρόνο (με ετήσιο παγκόσμιου ΑΕΠ περίπου 70 τρισ. δολάρια).	Η αύξηση αφορά το συνολικό χρέος, δηλ. το άθροισμα δημόσιου (που βαρύνει τα κράτη) και  ιδιωτικού χρέους (που βαρύνει επιχειρήσεις και νοικοκυριά). Η ΙΝG υπολογίζει ότι από τα 223,3 τρισ. του παγκόσμιου χρέους, τα 55,7 τρισ. αντιστοιχούν σε κρατικό χρέος, τα 75,3 τρισ. σε χρέος του χρηματοπιστωτικού τομέα και τα 92,3 τρισ. σε χρέος νοικοκυριών και επιχειρήσεων.	το κρατικό χρέος προς  εγχώριους ή διεθνείς πιστωτές»- μεγαλώνει συνεχώς έναντι του εσωτερικού π.χ. στη Βρετανία αντιστοιχούσε στο 436% του ΑΕΠ ενώ στην Ιρλανδία ήταν 12 φορές το ΑΕΠ της το 2012 (iefimerida, 10/1/12).

Από τα παραπάνω αποδεικνύεται ότι σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο η υπερχρέωση είναι μια αιμοσταγής παθογένεια που οδηγεί στο επόμενο ερώτημα : τι είναι αυτό που δημιουργεί και διογκώνει το χρέος;

• ΟΧΙ ΑΛΛΕΣ «ΕΥΚΟΛΕΣ» ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ!

«Φταίει το μεγάλο δημόσιο και οι δημόσιοι υπάλληλοι», «μαζί τα φάγαμε», «καταναλώνουμε περισσότερα απ’ ό,τι παράγουμε». Αν αυτές είναι οι αιτίες, γιατί είναι υπερχρεωμένος όλος ο πλανήτης; Γιατί είναι χρεο-πρωταθλητές οι ΗΠΑ με «μικρό κράτος» και λίγους δημόσιους υπαλλήλους. Γιατί το 2012 είχε δημόσιο χρέος στο 233% του ΑΕΠ η Ιαπωνία, όπου άνθρωποι πεθαίνουν από υπερβολική εργασία;

 «Φταίει η έλλειψη ανταγωνιστικότητας της οικονομίας»: Τότε πώς εξηγείται ότι από το 2007 ως το 2014 τετραπλασιάστηκε το χρέος της Κίνας με ετήσιο ρυθμό ανάπτυξης 7-8%, ενώ εκατομμύρια άνθρωποι αμείβονται με 1 δολάριο την ημέρα και δεν υπάρχει ο παραμικρός περιορισμός στην «αγορά εργασίας»; Άρα, τι γεννά και γιγαντώνει το χρέος; Είναι αιτία ή σύμπτωμα; Ήταν 1973 όταν οι επιχειρήσεις και το κεφάλαιο γενικά άρχισαν να ασθμαίνουν, αφού είχαν εξαντλήσει τα περιθώρια αύξησης κέρδους στο έδαφος της ανοικοδόμησης, μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τότε οι λεγόμενες νέες τεχνολογίες παρουσιάστηκαν ως το ελπιδοφόρο πεδίο αντιστροφής της πτωτική τάσης του μέσου ποσοστού κέρδους.

Όμως, ούτε κι αυτό ήταν ικανό. Το 2000-2001, η λεγόμενη κρίση των επιχειρήσεων νέας τεχνολογίας, επανέφερε στο προσκήνιο τα προβλήματα κερδοφορίας. Τα κεφάλαια δεν εξασφάλιζαν ικανοποιητικό ποσοστό κέρδους, αναζήτησαν τότε νέους τρόπους επικερδούς αξιοποίησης. Ένας από αυτούς ήταν η πίστωση, η αγοραπωλησία του προϊόντος «χρέος» και ιδιαίτερα των κρατικών ομολόγων.

Ναι, αλλά ποιοι είχαν ανάγκη δανειοληψίας; Καταρχήν, είχε η εργαζόμενη πλειονότητα που έβρισκε στο δανεισμό (άμεσο ή μέσω πιστωτικών καρτών) μια πρόσκαιρη ανακούφιση από τη σκληρή λιτότητα. Νοικοκυριά δανείστηκαν για να αποκτήσουν αναγκαία αγαθά, όπως η στέγη, αλλά και πλήθος καταναλωτικών αγαθών που η «αγορά» προσπαθεί να προωθήσει. Είναι ενδεικτικό ότι η αγορά ακινήτων θεωρείται και σήμερα μία από τις αιτίες για τον τετραπλασιασμό του χρέους της Κίνας μετά το 2007.

Δεύτερον, είχαν οι επιχειρήσεις, οι οποίες κατέφευγαν όλο και πιο συχνά στο δανεισμό για να καλύψουν τις ανάγκες αλλά και τα μακροπρόθεσμα επενδυτικά σχέδιά τους ή απλώς για να επιβιώσουν.

Τρίτον, τα κράτη, που δανείζονταν για να καλύψουν τα αυξανόμενα δημοσιονομικά ελλείμματα ή τα τοκοχρεολύσια προηγούμενων δανείων. Προωθούσαν μια σειρά μέτρα, προκειμένου να πετύχουν πρωτογενή πλεονάσματα ή «ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς» που όξυναν το πρόβλημα: 1. Με τις ιδιωτικοποιήσεις (που περιόριζαν τα κρατικά έσοδα και αύξαναν τις κρατικές δαπάνες, καθώς η προσφορά υπηρεσιών από ιδιώτες ήταν ακριβότερη– π.χ. εργολάβοι δημόσιων έργων στην Ελλάδα).2. Με την τεράστια φοροασυλία του κεφαλαίου -ιδιαίτερα των πολυεθνικών (φορολογικές «διευκολύνσεις», φορολογικοί παράδεισοι, offshore). Στοιχεία του 2013 ανέφεραν ότι σε υπεράκτιες τράπεζες ήταν κρυμμένα 32 τρισ. δολάρια, ενώ στην Ελλάδα είχε υπολογιστεί ότι από τις offshore χάνονται κάθε χρόνο κρατικά έσοδα 6 δισ. ευρώ (Τα Νέα, 11/05/09).3. Με τη στήριξη του ίδιου του κράτους  των επιχειρήσεων, μέσω αγοράς προϊόντων (οπλικών συστημάτων, μεγάλων έργων κλπ.), που συχνά ήταν υπερτιμολογημένα – εξού και η διαφθορά, τα σκάνδαλα, «φτηνής» χρηματοδότησης από τις κρατικές τράπεζες, έργων τύπου Ολυμπιάδας (30 δισ. ευρώ πετάχτηκαν στη μαύρη τρύπα της), «επενδυτικών» κι «αναπτυξιακών» νόμων ή με επιδοτούμενες προσλήψεις, απαλλαγή από εργατικές εισφορές κ.λπ.).

ΧΡΕΟΣ ΚΑΙ ΕΝΤΑΞΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ

ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ	ΜΕΙΩΣΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ	ΑΧΡΗΣΤΕΣ ΑΓΟΡΕΣ
Από 20% του ΑΕΠ το 1980, έφτασε στο 99% το 1993. Έκτοτε κυμαινόταν στο 110-112%, για να φτάσει στο 124% στο πρώτο μνημόνιο και να βρίσκεται τώρα στο 185% του ΑΕΠ. Για κάθε 100 ευρώ κοινοτικών κονδυλίων που εισέρεαν στην Ελλάδα, τα δημόσιο χρέος αύξανε κατά 250 ευρώ.	Οι εισαγωγές αυξήθηκαν κατακόρυφα. Στη δεκαετία 1998-2008 (έτος έναρξης της κρίσης) στην Ελλάδα ήρθαν επιδοτήσεις 40,4 δισ., ενώ δαπανήθηκαν για εισαγωγή προϊόντων 293,3 δισ. Οι Έλληνες καταναλωτές χρηματοδότησαν τις ευρωπαϊκές επιχειρήσεις.	Οι ευρωπαϊκές επιχειρήσεις μέσω της ΕΕ μας φόρτωσαν όπλα και εξοπλισμό, όπως  τρένα που δεν χρησιμοποιήθηκαν ποτέ και κόστισαν πάνω από 12 δις. στο κράτος.

Παράλληλα, το χρέος εκτινάχθηκε μετά το 2008 λόγω: α) μείωσης εργατικού εισοδήματος που οδήγησαν στην αδυναμία εξυπηρέτησης δανείων, β) των γιγάντιων πακέτων διάσωσης των τραπεζών, Έτσι, στην ΕΕ, δόθηκαν 4,6 τρισ. ευρώ σε δύο περίπου χρόνια για να στηριχτούν οι τράπεζες, ενώ το έλλειμμα των 27 χωρών της τριπλασιάστηκε σε μια χρονιά (από 2,3% το 2008, έφτασε το 6,8% το 2009), γ) της διαχείρισης του χρέους (μνημόνια κ.ά.), που στο όνομα της «αντιμετώπισής» του κατέληγαν να συρρικνώνουν την παραγωγή και το ΑΕΠ, να επιλέγουν το νέο και πιο επαχθή δανεισμό για να αποπληρωθεί ο προηγούμενος, δηλαδή να ανατροφοδοτούν τη χρεομηχανή. Η Ελλάδα στο όνομα της αντιμετώπισης του χρέους είδε το ΑΕΠ να μειώνεται κατά 25% σε 5 χρόνια και το ίδιο το χρέος να σκαρφαλώνει από το 124% του ΑΕΠ το 2010 στο 185% σήμερα. Στον αντίποδα, η Γερμανία, δηλ. το γερμανικό κεφάλαιο, αποκόμισε 40,9 δισ. ευρώ την πενταετία 2010-2014 (Καθημερινή, 3/2/15), δ) της σκανδαλώδους πρακτικής με την οποία η ΕΕ υποχρέωνε τα κράτη να δανείζονται από εμπορικές τράπεζες και όχι από την ΕΚΤ, η οποία δάνειζε με επιτόκιο 1,5-2% τις εμπορικές τράπεζες. Αυτές αποκόμιζαν κέρδη καθώς δάνειζαν στη συνέχεια τα κράτη με επιτόκιο 5,5-6,5% (Έθνος, 26/3/2010).

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ : 1. Το χρέος είναι σύμπτωμα κι όχι αιτία της κρίσης. 2. Η γέννηση, ανατροφοδότηση και «εξυπηρέτηση» του χρέους -σε συνδυασμό με το βάρβαρο δίπολο φορολεηλασία/ισοσκελισμένοι προύπολογισμοί- αποτελεί μηχανισμό πρόσθετης και βαθύτερης εκμετάλλευσης της μισθωτής εργασίας. Οδηγείς στη συνέχιση της πολιτικής μείωσης μισθών, συντάξεων, διάλυσης του δημόσιου τομέα, παραίτησης από κυριαρχικά δικαιώματα, διεθνούς επιτήρησης, μνημονίων ή «συμφωνιών»…

Να σημειωθεί ότι το 92% των χρημάτων που δανειστήκαμε από την τρόικα από το 2010 μέχρι σήμερα έχει επιστραφεί στους πιστωτές! Το συνολικό ποσό που έχει εισρεύσει τυπικά στην Ελλάδα από το ΔΝΤ, την ΕΕ και την ΕΚΤ από το Μάιο του 2010 -όταν ο Γιώργος Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ υπέγραφαν το πρώτο Μνημόνιο του ξεπουλήματος- μέχρι το τέλος του 2014 ήταν 252 δισ. ευρώ, σε ένα σύνολο χρέους που στα τέλη του 2014 έφτανε τα 317 δις. ευρώ. Από αυτά τα 252 δισ. ευρώ που χρεώθηκαν στα βιβλία του ελληνικού Οργανισμού Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους (ΟΔΔΗΧ) 149,2 δις. ευρώ -δηλαδή η μερίδα του λέοντος– κατευθύνθηκαν στην αποπληρωμή παλιότερων χρεών.

Συνολικά, ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει σε μια δεκαετία μισό τρισ. ευρώ για τόκους και τοκοχρεωλύσια!

Από τα παραπάνω προκύπτει ότι μία είναι η λύση: ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ – ΜΟΝΟΜΕΡΗΣ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ. Αυτή η λύση πρέπει να συνοδεύεται και από έλεγχο της οικονομικής πολιτικής. Αυτό αυτόματα σημαίνει εθνικό νόμισμα και εθνικοποίηση τραπεζών που εμποδίζει την έξοδο κεφαλαίου στο εξωτερικό.

Αγωνιστική Παρέμβαση

https://paremvasithess.wordpress.com/  – agonistiki.paremvasi231@gmail.com