Το σχολείο και το εκπαιδευτικό ζήτημα στην εποχή των μνημονίων και η δικιά μας απάντηση

«Οι εξετάσεις είναι σαν τον ιστό της αράχνης.
Συγκρατούν τους κοινωνικά αδυνάτους και αφήνουν τους δυνατούς να περνούν».

Η ελληνική κυβέρνηση, με την συνεργασία της εγχώριας αστικής τάξης, λειτουργεί ως πειθήνιο όργανο των εταίρων της Ε.Ε, Ε.Κ.Τ και Δ.Ν.Τ και προχωρεί με γοργούς ρυθμούς και μεθοδικότητα στην διάλυση του κοινωνικού κράτους και στην ενίσχυση του αυταρχικού και αντιδραστικού χαρακτήρα του δημοσίου τομέα. Ένας από τους απώτερυς της στόχους είναι η μετάλλαξη της εκπαίδευσης σε εργαλειο εξυπηρέτησης της συγκεκριμένης πολιτικής. Για την επίτευξη αυτού του στόχου, χρησιμοποιούνται από τους κρατούντες τα εξής εργαλεία:

α) Αξιολόγηση εκπαιδευτικών-σχολικών μονάδων-κοινωνικό σχολείο

β) Αλλαγή δομών στην Αθμια και Βθμια εκπαίδευση, με την τράπεζα θεμάτων στο Γενικό λύκειο και εντατικοποίηση του εξεταστικού συστήματος, με την υποβάθμιση και το κατακερματισμό της Τεχνικής Επαγγελμετικής Εκπαίδευσης (κατάργηση τομέων-εισαγωγή μεταγυμνασιακών ΙΕΚ), με την πιθανή ενοποίηση Δημοτικού-Γυμνασίου που θα οδηγήσει σε κλείσιμο σχολικών μονάδων, απόλυση εκπαιδευτικών και ως ένας ενδιάμεσος φραγμός προς την λυκειακή βαθμίδα.

γ) Αξιολόγηση μαθησιακών αποτελέσμάτων-επιδόσεων σε εθνικό επίπεδο, σε συνδυασμό με την εξωτερική αξιολόγηση και την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, που θα οδηγήσει στην ταξική κατηγοριοποίηση των σχολείων και των εκπαιδευτικών.

δ) Την αποδόμηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και την προώθηση των ιδιωτικών πανεπιστημίων, κολλεγίων, ιδιωτικών Ι.Ε.Κ και Κ.Ε.Κ, μεταλυκειακών κέντρων δια βίου μάθησης. Ας αναλύσουμε όμως ένα προς ένα τα εργαλεία αυτά:

Η λεγόμενη «αυτοαξιολόγηση» σχολείων συνδέεται άρρηκτα με την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, με τη «νέα» παιδαγωγική (χωρίς δηλ. παιδαγωγική ελευθερία), με το νέο τρόπο διοίκησης σχολείων και ιεραρχίας και με το υπάρχον και το επόμενο νέο μισθολόγιο-βαθμολόγιο που προωθείται. Εκτός όμως από το εμφανές, πίσω απο τα σχετικά προεδρικά διατάγματα, κρύβεται μια «εκπαιδευτική» έρημος. Η διεθνής εμπειρία (ΗΠΑ, Μ.Βρετανία) αποδεικνύει οτι η εφαρμοζόμενη αξιολόγηση οδήγησε σε κλίμα τιμωρητικό και αυταρχικό στα σχολεία, διέλυσε τις σχολικές κοινότητες και τα ίδια τα σχολεία, παρήγαγε μία γενιά πολιτών με ελλιπέις γνώσεις και ανεπαρκή κρίση (Ν. Ράβιτς, υπουργός παιδείας κυβερνήσεων George Bush του πρεσβύτερου.)

Ουσιαστικά, η αξιολόγηση συνολικά, από κάθε πλευρά, έχει ως στόχους την ταξική κατηγοριοποίηση-διαφοροποίηση σχολείων και εκπαιδευτικών (και μέσω της δημοσίευσης των σχολικών-μαθητικών επιδόσεων στο παρατηρητήριο του υπουργείου), την απόλυση εκπαίδευτικών με μόνο τελικά κριτήριο την μείωση των δημοσίων δαπανών, την μετατροπή των σχολικών μονάδων σε μηχανές αποτελεσμάτων και εμπορευματοποίησης γνώσεων, και τέλος την εισαγωγή χορηγών, που θα επιδοτούν τα σχολεία, καθορίζοντας τα αναλυτικά προγράμματα ανάλογα με τις απαιτήσεις της οικονομικής αγοράς και όχι με βάση τον άνθρωπο και τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας.

– Ένας άλλος τρόπος εισαγωγής των σχολικών μονάδων και των εκπαιδευτικών στην κουλτούρα της αξιολόγησης, είναι η υλοποίηση του προγράμματος του «κοινωνικού» σχολείου, λες και το υπάρχον δεν είναι …κοινωνικό! Αν και οι περισσότερες θεματικές ενότητες που περιλαμβάνει έχουν αρκετά μεγάλη ως πολύ μεγάλη βαρύτητα, ο τρόπος υλοποίησής τους (μονοήμερη δράση για φασισμό μαζι με αθλητισμό!!!) και η εφαρμογή τους (φόρμες συμπλήρωσης ερωτημάτων για παχυσαρκία), φανερώνουν οτι ο στόχος δεν είναι η ανάδειξη των κοινωνικών προβλημάτων σε σχέση με την σχολική κοινότητα και ίσως η αντιμετωπισή τους εως ένα βαθμό. Αντίθετα προωθείται η δημιουργία ώριμων συνθηκών για «χορηγούς» που θα είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το περιεχόμενο, σε αναλογία με τα «ιδιωτικά» ή «ιδιωτικοποιούμενα» ΑΕΙ και Κολλέγια. Γι’ αυτό επιλέγεται η περαιτέρω εμβάθυνση του σχολείου στο θεσμό της «αυτοαξιολόγησης» – ενώ έχουμε την προεργασία με για την εξωτερική – μέσω μετρήσιμων δεικτών και αποτελεσμάτων. Δείκτες και αποτελέσματα, που θα ανακοινώνονται στο παρατηρητήριο του υπουργείου, η απορρόφηση κονδυλίων ΕΣΠΑ, τα οποία θα καρπώνονται τα υψηλά στελέχη της διοίκησης και όχι τα σχολεία και οι εκπαιδευτικοί που θα  υλοποιούν τα προγράμματα, και τέλος η εισαγωγή εταιριών που ως «ευγενικοί» χορηγοί, θα επιδοτούν τα προγράμματα, διαφημιζόμενοι εμμέσως ή και αμέσως.

– Η τράπεζα θεμάτων (ή «θυμάτων»), ακόμα και στη μαθητεία, αίτια των δίκαιων κινητοποιήσεων των μαθητών πρόσφατα), είχε ως αποτέλεσμα την παραπομπή του 20% των μαθητών της Α΄ Λυκείου σε βασικά μαθήματα (Αρχαία, Άλγεβρα, Γεωμετρία, Φυσική,  Βιολογία) και σε ποσοστά 7-12% σε άλλα μαθήματα τον Σεπτέμβριο. Τα ποσοστά αυτά, ήταν μεγαλύτερα  σε περιοχές χτυπημένες από την ανεργία και την λεγόμενη τουριστική ανάπτυξη. Την ίδια στιγμή έχουμε μπροστά μας μιά λεγόμενη  3^η Λυκείου με 26 διδ. ώρες κατευθύνσεων, δηλαδή στην πραγματικότητα ένα «προπαρασκευαστικό έτος», όταν η Α΄ και Β΄Λυκείου θα συρρικνώνεται από κάθε σκοπιά.  Με την εφαρμογή του νέου συστήματος, θέλει η κυβέρνηση να επιτύχει:

– Προς την ίδια κατεύθυνση λειτουργεί και η σταδιακή αποδόμηση  και περιθωριοποίηση  της ΤΕΕ και η τελική ιδιωτικοποιησή της μέσω των ΣΕΚ, άτυπου δικτύου κατάρτισης ιδιωτικών και δημόσιων. Με την κατάργηση τομέων και ειδικοτήτων (Υγείας-Πρόνοιας και Εφαρμοσμένων Τεχνών), ακόμα και ολόκληρων κλάδων (με αρχή τους τεχνίτες ΔΕ1), όπου χιλιάδες μαθητές βρέθηκαν στον αέρα και 2500 εκπαδευτικοί τέθηκαν σε διαθεσιμότητα, με αβέβαιο μέλλον. Με την νέα αναδιάρθρωση της ΤΕΕ, ενοποιήθηκαν τομείς και ειδικότητες με συγκεχυμένες αναθέσεις μαθημάτων στους διδάσκοντες, με αποτέλεσμα την μεγαλύτερη δυσλειτουργεία των τεχνικών σχολείων. Στην αποδιοργάνωση της ΤΕΕ, οδηγεί και η διαφοροποίηση των αναλυτικών προγραμμάτων στις ειδικότητες που είτε δεν υπάρχουν, είτε είναι ασαφή. Η εισαγωγή της μαθητείας στην ΤΕΕ οδηγεί τους  μαθητές προς την ελάχιστα πληρωμένη και χωρίς δικαιώματα εργασία, χωρίς ουσιαστικό έλεγχο των εργοδοτών ως προς το εργασιακό καθεστώς και την παράδοση του παιδαγωγικού ρόλου στις πολυεθνικές, για την εμπέδωση συνείδησης ως εργαζόμενοι αυτή του αναλώσιμου και περιπλανώμενου, αφού θα αντικαθιστούνται από τους μαθητές της επόμενης βάρδιας-τάξης. Η εισαγωγή των μεταγυμνασιακών ΙΕΚ (ΣΕΚ), εκτός απο αυτά που αναφέραμε σχετικά, είναι ένα μέσο αποκοπής των μαθήτων απο την γενική παιδεία και την μετατροπή τους σε αμαθείς κοινωνικά και παιδαγωγικά, στενά καταρτιζόμενους εργαζόμενους. Έμμεσα, αφού θα ανήκουν στην δια βίου μάθηση, θα προωθήσουν (ευκολότερα από την Γενική εκπαίδευση) την είσοδο χορηγών στην ΤΕΕ κατά τα αγγλοσαξωνικά πρότυπα, που θα επιδοτούν και θα καθορίζουν τις ειδικοτήτες και τα αναλυτικά προγράμματα οι χορηγοί, ανάλογα με τα συμφεροντά τους και οχι με βάση τις κοινωνικές ανάγκες μιας εθνικής παραγωγικής οικονομία. Όλα τα παραπάνω νομοτελειακά, θα οδηγήσουν στην διάλυση της δημόσιας ΤΕΕ και στην πλήτρη ιδιωτικοποιησή της, αποκλείοντας από αυτήν τους οικονομικά και κοινωνικά ασθενέστερους. Άρα δεν θα υπάρχει καμία δυνατότητα μόνιμου διορισμού, όλοι θα απασχολούνται με μπλοκάκι με φορολόγηση 29% συν τον φόρο ως επιτηδευματίες!!!

Με την πρόωθηση της μελλοντικής ενοποίησης Δημοτικού-Γυμνασίου (8-τάξιο;), σχεδιάζουν μία υποτυπώδη υποχρεωτική εκπαίδευση (τάξη υποδοχής για  διαπολιτισμικές θολούρες-αντιρατσιστικά παρκινγκ δηλαδή, με υποβιβασμό του νηπιαγωγείου και τον διαχωρισμό του από την πρωτοβάθμια), η οποία δεν θα παρέχει τις απαραίτητες βασικές γνώσεις, αλλά πλήθος ακατέργαστων πληροφοριών με ταυτόχρονη εντατικοποίηση της πίεσης στους μαθητές προς τις μικρότερες τάξεις και αποπροσανατολισμό της εκπαιδευτικής διαδικασίας σε δραστηριότητες «κοινωνικού εταιρισμού» (βλέπε λειτουργία παιδικών σταθμών από Κοιν.Σ.Επ) χαρακτήρα, που επιδοτούνται απο εταιρίες. Για το λόγο αυτό η υποχρηματοδότηση των σχολείων  θα οδηγήσει τις Σχ. Επιτροπές των δήμων στις χορηγίες και το κλείσιμο ειδικοτήτων στα ΕΠΑΛ κυρίως της βιομηχανικής παραγωγής, που η εργαστηριακή τους υποδομή κοστίζει και οι ανάγκες της αγοράς εργασίας μειώνονται συνεχώς στον τομέα αυτό, λόγω της αποσάθρωσης του παραγωγικού ιστού.

Αποτέλεσμα είναι η δημιουργία παρατημένων και αδιάφορων μαθητών που θα έχουν έναν ιδιότυπο αναλφαβητισμό και μια παραβατική συμπεριφορά επιβίωσης (ομάδες εντός του σχολικού χώρου, οπαδοί, επιμερισμός της νεολαίας κ.α.) στην κοινωνική ζούγκλα που δημιουργείται.

– Τα σχολικά αποτελέσματα-μαθητικές επιδόσεις σχεδιάζεται να αποτελέσουν κριτήριο αξιολόγησης της σχολικής μονάδας και περισσότερο των εκπαιδευτικών (άρθρο Α. Σαμαρά στην Καθημερινή της Κυριακής). Στο νέο πλαίσιο, οι εκπαιδευτικοί θα χρεώνονται την επιτυχία ή την αποτυχία των μαθητών σε προσωποποιημένα τέστ και το σχολείο χρεώνεται την επιτυχία ή αποτυχία όλων. Οδηγούμαστε λοιπόν στην ταξική κατηγοριοποίηση σχολείων και μαθητών. Αγνοούνται οι αμέτρητοι κοινωνικοί και οικονομικοί παράγοντες (κοινωνική προέλευση, συνθήκες διαβίωσης, τύπος εξετάσεων, υλικοτεχνική υποδομή σχολείου, σχολικά βιβλία, εκπαιδευτικό κλίμα, παιδαγωγικές μέθοδοι, κοινωνικές και γεωγραφικές ανισότητες, μη πρόνοια γαι ασθενή κοινωνικά στρώματα) που συνδιαμορφώνουν και επηρεάζουν την εκπαιδευτική διαδικασία. Θα κλείσουν σε πρώτη φάση σχεδόν όλα τα περιφερειακά σχολεία για να μειωθεί το κόστος των δημοσίων δαπανών στο 50%, που είναι μνημονιακή υποχρέωση των μεσοπρόθεσμων του Υπ. Παιδείας. Στον προϋπολογισμό βλέπουμε στο Υπουργείο Παιδείας 4.331.000.000 έναντι 4.587.329.000 ευρώ του 2014, διαφορά της τάξης των 256.329.000 ευρώ. — δημόσιες δαπάνες αφού για το 2015 οι πιστώσεις ανέρχονται σε 474.000.000 έναντι 490.000.000 του 2014.

Ακόμη μείωση αποδοχών για μόνιμους και αναπληρωτές στον προϋπολογισμό 2015. Κάποιο λάθος θα έγινε, γιατί θα παίρναμε αυξήσεις…

– Προωθείται η ταχεία αποδόμηση της δημόσιας τριτοβάθμιας εκπ/σης, μέσω της κατάργησης σχολών ανθρωπιστικής και κοινωνικής κατεύθυνσης, μέσω της συνειδητής υποβάθμισης των τριτοβάθμιων ιδρυμάτων (υποχρηματοδότηση, κυβερνητική προπαγάνδα αποδόμησης της αξίας τους), και της εισαγωγής χορηγών  μέσω προγραμμάτων. Ταυτόχρονα, η αυταρχικοποίηση των διοικήσεων των ιδρυμάτων, που εκλέχτηκαν με υπόγειο τρόπο και διαδικασίες, δείχνει οτι το υπουργείο δεν θέλει καμία αντίδραση και αντίσταση απο τους φοιτητές στα σχεδιά του, εμποδίζοντας την συμμετοχή τους στις συνεδριάσεις των οργάνων, εμποδίζοντας την διεξαγωγή συνελεύσεων με την βοήθεια της αστυνομίας, μη επιθυμώντας την ελεύθερη διακίνηση ιδεών, γυρίζοντας σε παλαιότερες σκοτεινές εποχές. Σκοπός του, η συρρίκνωση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης σε αριθμό σχολών και φοιτητών και ο αποκλεισμός χιλιάδων φτωχών μαθητών σε αυτήν. Το σύστημα δεν χρειάζεται επιστήμονες, αλλά στενά καταρτιζόμενους-απασχολούμενους. Επίσης, στόχος είναι και η προώθηση των ιδιωτικών πανεπιστημίων-κολλεγιων (βλέπε τροπολογία Λοβέρδου), όπου θα φοιτούν οι οικονομικά και κοινωνκά ισχυροί, προετοιμάζοντας την νέα άρχουσα τάξη.

Μας εκπλήσσει όμως το «φαινόμενο» της τοπικής ΔΑΚΕ, όπου οι συνάδελφοι αυτοί, απροκάλυπτα, αποδέχονται την καταστροφική πολιτική της μνημονιακής συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, που έχουν εξαθλιώσει την ελληνική οικογένεια και διαλύουν τον κοινωνικό ιστό, τον δημόσιο τομέα, την εκπαίδευση-υγεία-πρόνοια, και καταργούν τους διορισμούς καθηγητών, χωρίς κάποια αντίδραση.

Είναι απαραίτητο, κοινωνικά και παιδαγωγικά, να δώσουμε ισχυρές, επιστημονικές και δυναμικές παντήσεις απεναντί στην πολιτική του συστήματος. Σαν κλάδος, έχει έρθει η ώρα να απαρνηθούμε τον κανιβαλισμό, να αρνηθούμε την αξιολόγηση, να σπάσουμε τον φόβο και την τρομοκρατία των διοικήσεων, ειδικά τώρα που προωθείται ο νέος συνδικαλιστικός νόμος (κατάργηση Α’ και Β’θμιων σωματείων, απαγόρευση απεργιών) να αναπτύξουμε κλίμα αλληλεγγύης και συμπόρευσης με τους μαθητές και τους γονείς.

Είναι υποχρέωση και καθήκον μας, ως παιδαγωγοί και άνθρωποι με ελεύθερη σκέψη, να παλέψουμε για ενα «άλλο» σχολείο, απαλλαγμένο απο τις αγκυλώσεις του παρελθόντος και τους φιλελεύθερους νεωτερισμούς που προωθούνται, που θα προάγει τις δυνατότητες, και τις ιδιαίτερες κλίσεις  των μαθητών, χωρίς εξεταστικούς-βαθμολογικούς φραγμούς για όλους. Ένα σχολείο, χωρίς ταξικούς φραγμούς, που θα καλλιεργήσει αυτές τις ικανότητες σε συνδυασμό με την επιστημονική γνώση, τις ανθρώπινες αξίες, την ιστορία, τα κριτήρια ελευθερίας, συλλογικότητας και δημοκρατίας.

Εμείς θέλουμε η ΤΕΕ να ανταποκρίνεται στο ζήτημα της επιστημονικής εκπαίδευσης των στελεχών για:

•    –  την αγροτική οικονομία.

•    – την εκβιομηχάνιση και την μηχανοποίηση της εργασίας.

– την ανάπτυξη των υπηρεσιών και των λοιπών κοινωνικών δραστηριοτήτων

Ένα τέτοιο σχολείο οφείλει να είναι γνωστικά, δομικά και οργανωτικά ενιαίο, να ξεκινά από το προνήπιο με σχεδιασμό 12+2 ετών και να καταλήγει στις τελευταίες τάξεις σε μια πολυδύναμη ή πολυκλαδική δομή, χωρίς να αποτελεί προθάλαμο των ΑΕΙ-ΤΕΙ.