(ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΠΕΙΡΑΙΑ & ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ)
ΕΚΔΗΛΩΣΗ, Τρίτη 24/06/2014, 19.00
προαύλιο των γραφείων της ΕΛΜΕ (Κολοκοτρώνη 6)
Ποιος εκπαιδευτικός, σε ποιο σχολείο από Σεπτέμβρη;
- οι αλλαγές στο νέο λύκειο, η τράπεζα θεμάτων, η στροφή στην κατάρτιση. Χ. Κάτσικας, εκπαιδευτικός-ερευνητής
- το ασφαλιστικό, η αξιολόγηση, το ωράριο, η οργανική. Γ. Ιωαννίδου, μέλος ΔΣ ΚΕΜΕΤΕ ΟΛΜΕ
- Πώς πρέπει να οργανωθούμε, τι να κάνουμε. Ζήσης Γκέρτσος, μέλος ΔΣ ΕΛΜΕ Πειραιά
Πλησιάζουμε προς το τέλος μιας σχολικής χρονιάς ορόσημο στη μεταπολιτευτική ιστορία του εκπαιδευτικού κινήματος. Είναι η χρονιά εκείνη που θα θυμόμαστε γιατί πραγματοποιήθηκαν οι πρώτες απολύσεις συναδέλφων μας. Στο εξής έχουν αλλάξει οι όροι υπεράσπισης της δουλειάς μας και της μόρφωσης των παιδιών του λαού μας.
Είναι η χρονιά εκείνη που ξεκινούσε με τις καλύτερες αγωνιστικές προϋποθέσεις για να σηκώσουν οι εκπαιδευτικοί το ανάστημά τους. Εκατοντάδες ενημερώσεις και συσκέψεις μέσα στο καλοκαίρι, διαδηλώσεις και παρεμβάσεις.
Όμως η απεργία των 8 ημερών της αρχής της χρονιάς δεν εξελίχθηκε σε έναν μεγάλο ξεσηκωμό των εκπαιδευτικών και ίσως και του λαού μας. Όχι κυρίως γιατί «δεν αντέχαμε». Αλλά γιατί δεν υπήρξε συνδικαλιστική και πολιτική ηγεσία που να προτείνει και να δουλέψει για κάτι τέτοιο.
Η χρονιά αυτή κλείνει με τις διπλές εκλογές του Μαΐου για ευρωβουλή και τοπική αυτοδιοικήση. Ψηφίσαμε. Αλλά δεν έφυγαν, όπως ενστάλαζε καθημερινά όλη τη χρονιά, το δηλητήριο της ανάθεσης ο ΣΥΡΙΖΑ στις συνελεύσεις, τις απεργίες, τις κινητοποιήσεις. Το δηλητήριο αυτό πότισε τόσο βαθιά που μερικοί νόμιζαν ότι η αξιολόγηση δεν θα προχωρήσει γιατί η ΝΔ θα χάσει στις εκλογές… Τόση αφέλεια για το σύστημα, το οποίο νομίζουν θα πέσει σαν τραπουλόχαρτο.
Όλο αυτό το διάστημα χιλιάδες εκπαιδευτικών έδωσαν τη μάχη μέσα στις ΕΛΜΕ και στους συλλόγους τους ενάντια στην λεγόμενη αυτοαξιολόγηση. Μία διαδικασία προπομπό της αξιολόγησης του εκπαιδευτικού που ετοιμάζεται για του χρόνου.
Μία μάχη που έκανε καθαρό όμως ότι η ανυπακοή δεν αρκεί.
Ο αγώνας των καθαριστριών του ΥΠΟΙΚ είναι ένας ηρωικός αγώνας. Έχει όμως τα προβλήματα του εργατικού κινήματος. Είναι ένας αγώνας που δε συναντιέται με τους υπόλοιπους αγώνες. Το πρόβλημα της έλλειψης συντονισμού των αγώνων πρέπει να το ξεπεράσουμε. Δε γίνεται τη μία μέρα να πηγαίνει η πρωτοβάθμια στον Γκίνη για παράσταση διαμαρτυρίας ενάντια στις συγχωνεύσεις, την επόμενη η δευτεροβάθμια και την άλλη μέρα οι γονείς στο Υπουργείο. Δε γίνεται οι καθαρίστριες, οι σχολικοί φύλακες, οι εργαζόμενοι στους δήμους, οι εκπαιδευτικοί, οι υγειονομικοί να μην είναι μαζί στο δρόμο!
Τη νέα χρονιά έχουμε: Αξιολόγηση εκπαιδευτικού και νέες απολύσεις. Χτύπημα οργανικών και υποχρεωτικές μεταθέσεις. Χτύπημα του δικαιώματος στη μόρφωση και πέταγμα χιλιάδων μαθητών στην κατάρτιση. Μειώσεις συντάξεων και χτύπημα των ασφαλιστικών ταμείων και της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Πιθανά αύξηση ωραρίου.
Ούτε οι εκλογές (οι οποίες δεν προβλέπονται και σύντομα πέρα από την σκόπιμη αφέλεια του ΣΥΡΙΖΑ) μπορούν να σταματήσουν την επίθεση, ούτε οι μάχες οπισθοφυλακής.
Το πρόβλημα επανέρχεται. Με ποια αιτήματα και με ποιες μορφές πάλης θα οργανώσουμε ένα μεγάλο ξεσηκωμό για να τους σταματήσουμε;
Κάντε το πρώτο σχόλιο