Του Γιώργου Κ. Καββαδία*
Στην αργατιά, στη χωριατιά, το χιόνι, η γρίπη, η πείνα, οι λύκοι,
ποτάμια, πέλαγα, στεριές, ξολοθρεμός και φρίκη.
Χειμώνας άγριος – κι η φωτιά, καλοκαιριά στην κάμαρά μου.
Ντρέπομαι για τη ζέστα μου και για την ανθρωπιά μου.
Κωστής Παλαμάς, από τον «Δωδεκάλογο του Γύφτου»
Οι άνεμοι της … ανάπτυξης σπέρνουν τις θύελλες της φτώχειας και της εξαθλίωσης. Προχτές η μικρή Σάρα, πριν από μια εβδομάδα το ζευγάρι των ηλικιωμένων στην Πολίχνη και πέρυσι τα τρία αδέλφια στην Καβάλα και τα τρία παλικάρια στη Λάρισα – ατελείωτος ο κατάλογος – έχασαν τη ζωή τους από τις αναθυμιάσεις ενός απάνθρωπου συστήματος εκμετάλλευσης που κάνει κάρβουνο τις ζωές των ανθρώπων και τις χρησιμοποιεί ως καύσιμη ύλη της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Φτωχοί, εργαζόμενοι και αυτοί που πνίγηκαν στους χείμαρρους της κρατικής διαφθοράς και των πολεοδομικών σκανδάλων στην Ελλάδα των 3,8 εκατομμυρίων φτωχών (36%), όπου 1 στα 3 νοικοκυριά είναι υπερχρεωμένα, των δεκάδων χιλιάδων νεοαστέγων και πεινασμένων, αλλά με 455 δισεκατομμυριούχους και την πρωτιά στη διαφθορά μεταξύ των χωρών της ΕΕ.
Παράλληλα οι κοινωνικές ανισότητες παίρνουν εκρηκτικές διαστάσεις, αφού το πλουσιότερο 20% των Ελλήνων είναι σήμερα 7 φορές πιο πλούσιο από το φτωχότερο 20% του πληθυσμού, ενώ πριν από την κρίση ήταν «μόνο» 5 φορές πιο πλούσιο. Φυσικά η φτώχεια δεν είναι …παιδί της κρίσης και των μνημονίων. Τα Μνημόνια αποτελούν μοχλό επιτάχυνσης της φτώχειας και της βίαιης ανακατανομής πλούτου, χωρίς να αποτελούν την κύρια αιτία.
Τα … λευκά κολάρα θα προσφέρουν την καραμέλα του λαϊκισμού προσπαθώντας να νομιμοποιήσουν την πιο ανάλγητη πολιτική ως αναγκαία για τη «σωτηρία της πατρίδος», χωρίς να ασχοληθούν με τον πακτωλό των δις ευρώ που δίνονται προς τις Τράπεζες. Συμπλέουν με την πρωθυπουργική δήλωση περί υγιούς τραπεζικής πίστης «που δεν ευνοεί μόνο τις τράπεζες, αλλά και τους πολίτες». Υπερασπίζονται την κυβέρνηση που ενοχοποιεί την τραγική μάνα.
Ακριβώς την ώρα που η κρίση γίνεται η μεγάλη ευκαιρία για τη ληστρική αναδιανομή του πλούτου – αρπάζοντας ακόμα και τα σπίτια των φτωχών- και μας γυρίζει στις μαύρες μεταπολεμικές δεκαετίες. Την ίδια ώρα που διαβάζαμε για το θάνατο της 13χρόνης Σάρας, διαβάζαμε και τα «καλά νέα» για τις 206 εισηγμένες εταιρίες στο χρηματιστήριο που αύξησαν τα κέρδη τους κατά 150,6 % στο εννεάμηνο του 2013. Την ίδια ώρα διαβάζαμε ότι 185.000 άτομα με αναπηρία δε λαμβάνουν καμία υπηρεσία εκπαίδευσης ή και θεραπείας, ενώ έχουν ανάγκη.
Όμως, η αλήθεια είναι ότι η θυσία των φτωχών, η φτωχοκτονία έχει πάρει διαστάσεις «θεσμικής δολοφονίας του ελληνικού λαού». Κοντεύουν τις 4.000 οι αυτοκτονίες και δεν πρόκειται για ψυχρούς αριθμούς, αλλά για συνανθρώπους μας, ενώ το 30% του πληθυσμού αρρωσταίνει ή αργοπεθαίνει σε συνθήκες υγειονομικής φτώχειας και χωρίς πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας. Η …ανάπτυξη που δολοφονεί περιλαμβάνει κατάργηση των δημοσίων υπηρεσιών, ερειπωμένα σχολεία και νοσοκομεία, υγεία – προνόμιο των πλουσίων και μεγάλη μάζα ακραία φτωχών. Από την άλλη μόνο οι μισθοί των βουλευτών δε μειώνονται και οι παροχές και τα προνόμια των «ισχυρών».
Άλλωστε η φτώχεια έχει πάρει σήμερα πλανητικές διαστάσεις και συνυπάρχει με πρωτοφανείς μορφές πλούτου ως αποτέλεσμα της απάνθρωπης εκμετάλλευσης που χαρακτηρίζει την ίδια τη δομή του καπιταλιστικού συστήματος. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο παγκόσμιος πλούτος επταπλασιάστηκε στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα που αντιστοιχεί σε τριπλασιασμό του κατά κεφαλήν εισοδήματος. Προσέγγισε, φέτος, νέα επίπεδα ρεκόρ στα 241 τρις. δολ, ενώ οι ανισότητες παίρνουν εκρηκτικές διαστάσεις.
Πίσω από την άλλη πλευρά του φεγγαριού κρύβεται η νόμιμη ληστεία του κοινωνικού πλούτου που παράγουν οι εργαζόμενοι σωρεύοντας αμύθητα κέρδη για τις μεγάλες επιχειρήσεις και τις πολυεθνικές. Οι … Κροίσοι τρέφονται από την κρίση. Έτσι στην κορυφή της πυραμίδας βρίσκονται 32 εκατομμύρια άνθρωποι, μόλις το 0,7% του παγκόσμιου πληθυσμού ενηλίκων με ατομική περιουσία μεγαλύτερη του ενός εκατομμυρίου ευρώ έκαστος. Αυτό, λοιπόν, το 0,7% κατέχει σήμερα το 41% του παγκόσμιου πλούτου! Την ίδια ώρα περίπου το 50% του παγκόσμιου πληθυσμού, δηλαδή πάνω από 3 δισεκατομμύρια άνθρωποι ζουν με εισόδημα μικρότερο από 2,5 δολάρια τη μέρα.
Οι φτωχοί φτωχότεροι, γιατί σε συνθήκες κρίσης αυτοί θυσιάζονται για να φυσήξει ούρειος άνεμος προκειμένου να λειτουργήσει η αγορά με βάση τον νόμο του αλόγιστου και ανεξέλεγκτου πλουτισμού των λίγων. Με νεοφιλελεύθερες πολιτικές που αντιμετωπίζουν τον άνθρωπο ως μέσο, ως καύσιμη ύλη για την καπιταλιστική ανάπτυξη. Με άλλα λόγια η κυρίαρχη πολιτική σπέρνει την πείνα και τον θάνατο στους φτωχούς για να θερίσουν μυθικά πλούτη οι κερδοσκόποι.
*Ο Γιώργος Κ. Καββαδίας είναι φιλόλογος, μέλος της Σ.Ε. του περιοδικού «Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης» και αρθρογράφος στο «ΕΘΝΟΣ»
Κάντε το πρώτο σχόλιο