Αγωνιστική Παρέμβαση ΕΛΜΕ Χαλκιδικής
Συναδέλφισσες – συνάδελφοι
Πίσω από τη ραγισμένη βιτρίνα του success story, των «επιτυχιών» και της «ανάπτυξης» που… όλο έρχεται, η κρίση όχι μόνο καλά κρατεί αλλά δεν φαίνεται να έχει τέλος. Παρά τις λυσσαλέες προσπάθειες της άρχουσας τάξης, του πολιτικού προσωπικού της και των ελεγχόμενων ΜΜΕ της διαπλοκής να μας πείσουν ότι είμαστε συνυπεύθυνοι και ότι «μαζί τα φάγαμε» η αλήθεια πια δεν κρύβεται: Πρόκειται για παγκόσμια, βαθιά και δομική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, όπου ειδικά στον ευρωπαϊκό νότο παίρνει τη μορφή χιονοστιβάδας και σαρώνει τις ζωές μας. Η «θεραπεία» που εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων, με τα μνημόνια, τη λιτότητα και την πάση θυσία σωτηρία των τραπεζών και του ευρώ έχει οδηγήσει τον ελληνικό λαό σε ένα κοινωνικό ολοκαύτωμα, στα όρια της γενοκτονίας : 3 εκ. άνθρωποι κάτω από τα όρια της φτώχειας, 30 % άνεργοι, μειώσεις μισθών ως και 50 %, χαράτσια και φοροληστεία, χιλιάδες οικογένειες χωρίς ρεύμα και θέρμανση, πεινασμένα παιδιά και αυτοκτονίες συνθέτουν την εφιαλτική πραγματικότητα στην οποία μας έχουν οδηγήσει η κυβέρνηση, η ΕΕ και το ΔΝΤ. Την ίδια στιγμή που οι μεγάλες εταιρίες καταγράφουν αύξηση κερδών, οι εφοπλιστές, οι μεγαλοεργολάβοι και οι καναλάρχες απαλλάσσονται από φόρους και οι τράπεζες χρηματοδοτούνται από το κράτος (δηλαδή από εμάς) με 250 δισ., γκρεμίζονται κοινωνικά δικαιώματα και κατακτήσεις ενός αιώνα, ο δημόσιος πλούτος και οι υποδομές της χώρας ξεπουλιούνται σε τιμή ευκαιρίας. Ταυτόχρονα, για να καταστείλουν τις αντιδράσεις του λαού, επιτίθενται στις δημοκρατικές ελευθερίες με ακραίο αυταρχισμό : Επιστρατεύσεις απεργών, ξύλο και δακρυγόνα, ποινικοποίηση των αγώνων με φυλακίσεις και στοχοποίηση των αγωνιστών όπως στην περιοχή μας. Χρησιμοποιούν την αντιδραστική θεωρία των δύο άκρων, και ταυτίζουν τον αγωνιζόμενο λαό με τους φασίστες της Χρυσής Αυγής για να οικοδομήσουν ένα σύγχρονο κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό, όπου κανείς δεν θα τολμά να αμφισβητεί την κυρίαρχη μνημονιακή πολιτική τους.
Η εκπαίδευση στο στόχαστρο – Ο εκπαιδευτικός στο απόσπασμα
Οι επιπτώσεις αυτής της πολιτικής στην εκπαίδευση είναι τραγικές. Οι δαπάνες για την παιδεία μειώθηκαν κατά 33% από το 2009 με αποτέλεσμα τη διάλυση των υποδομών, συγχωνεύσεις και καταργήσεις σχολείων, μείωση των εκπαιδευτικών κατά 30 %, κατάργηση ολόκληρων τομέων της ΤΕΕ και των ΕΠΑΣ, αύξηση μαθητών ανά τμήμα. Στα ερείπια του δημόσιου σχολείου οικοδομούν το «Νέο σχολείο» της αγοράς. Ένα σχολείο – εξεταστικό κέντρο για λίγους και εκλεκτούς, με πανελλαδικού τύπου εξετάσεις από την Α Λυκείου, ανταγωνιστικό, με μαθητές κυνηγούς βαθμών, με ακόμα περισσότερα έξοδα για τη λαϊκή οικογένεια. Ένα σχολείο που θα αποκλείει τους πολλούς και φτωχούς και θα τους στέλνει στη φτηνή και εφήμερη κατάρτιση των μεταγυμνασιακών ΣΕΚ και των ιδιωτικών ΙΕΚ, της μαθητείας – απλήρωτης εργασίας. Άλλωστε οι σημερινοί μαθητές – αυριανοί δούλοι του 21ου αιώνα, σε μια χώρα ΕΟΖ, πρέπει να είναι αμόρφωτοι, ελαστικοί και υποταγμένοι χωρίς δικαιώματα και μέλλον.
Με βάση αυτό το σχολείο, διαμορφώνουν και τον αντίστοιχο ρόλο του εκπαιδευτικού. Ένας εκπαιδευτικός φτωχός, περιπλανώμενος από σχολείο σε σχολείο και από νομό σε νομό, κυνηγός της ύλης και των «μετρήσιμων στόχων», με το φόβο του πειθαρχικού, της διαθεσιμότητας και της απόλυσης πάνω από το κεφάλι του, με τον αξιολογητή – επιθεωρητή μέσα στην τάξη του, χωρίς δικαιώματα και παιδαγωγική ελευθερία. Ταυτόχρονα τα στελέχη της εκπαίδευσης, οι διορισμένοι από τη διοίκηση, αλλά και πολλοί αιρετοί – παράγοντες του κυβερνητικού συνδικαλισμού, από τη μια υλοποιούν μέσω των ΚΥΣΔΕ-ΑΠΥΣΔΕ-ΠΥΣΔΕ σε κεντρικό και τοπικό επίπεδο την κυβερνητική πολιτική και από την άλλη τα έχουν μετατρέψει σε χώρους ανάπτυξης πελατειακών σχέσεων και ρουσφετιού, εκφυλίζοντας τα συλλογικά δικαιώματα των εκπαιδευτικών σε ατομική εξυπηρέτηση, και συμβάλουν στη χειραγώγηση και τρομοκράτηση του εκπαιδευτικού.
Το ερώτημα της μεγάλης μάχης τέθηκε !
Σε αυτό το ζοφερό τοπίο, τους τελευταίους μήνες ο κόσμος της εκπαίδευσης σήκωσε το ανάστημα του και απέναντι στην απελπισία γεννήθηκε η ελπίδα της ανυπακοής, της αντίστασης και της ανατροπής. Η απεργία που δεν έγινε το Μάη, αποφασισμένη από τις Γενικές Συνελεύσεις αλλά που αντιμετώπισε την επιστράτευση και θάφτηκε από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, έριξε το σπόρο και έθεσε το ερώτημα της μεγάλης μάχης. Οι επιστρατευμένοι απεργοί εκπαιδευτικοί της γενικής απεργίας του Ιούνη…Το θερμό καλοκαίρι των πολύμορφων κινητοποιήσεων και δράσεων σε όλη τη χώρα ενάντια στις διαθεσιμότητες, τις μετατάξεις και το νέο Λύκειο άνοιξε το δρόμο για την υπέρβαση των πλαστών διλλημάτων και ανέδειξε ένα νέο δυναμικό του κλάδου. Όλα αυτά συμπυκνώθηκαν στην απεργία διαρκείας του Σεπτέμβρη με τους χιλιάδες απεργούς, τα πιο μαζικά συλλαλητήρια των τελευταίων χρόνων, τις απεργιακές επιτροπές, την έμπρακτη αλληλεγγύη, τη συμπόρευση με μαθητές και γονείς, την αυτοοργάνωση, τη φαντασία στον αγώνα. Πετύχαμε πολλά : Αναδείξαμε το ζήτημα της Παιδείας σε πρώτο πλάνο, τρομάξαμε τους κυβερνώντες και τα παπαγαλάκια τους, τσακίσαμε την προπαγάνδα για υποκινούμενους, δημιουργήσαμε ρήγματα στον κοινωνικό αυτοματισμό, κερδίσαμε το σεβασμό, αναμετρηθήκαμε με την ανημποριά, σπάσαμε την αποξένωση και το διχασμό. Δεν νικήσαμε όμως. Γιατί ο πόλεμος από τη μεριά του κράτους είναι ανελέητος και δεν έχει όρια. Και πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλοι μας ότι στον πόλεμο ματώνεις. Ότι οι αγώνες δεν γίνονται πια για διαμαρτυρία ή για συμβολικούς λόγους, αλλά για να νικήσουν, ότι δεν υπάρχουν χαμένα μεροκάματα αλλά χαμένες ζωές, ότι πρέπει να ξεπεράσουμε τα όρια μας.
Οι δυνάμεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού (ΔΑΚΕ – ΠΑΣΚ) σε κεντρικό επίπεδο πρωτοστάτησαν στην εκ των έσω υπονόμευση του αγώνα. Καταψηφίζοντας, κωλυσιεργώντας σε οποιαδήποτε απόφαση στο ΔΣ της ΟΛΜΕ, πλαισιώνοντας την απεργοσπασία και κυρίως παλεύοντας να μην περάσει η απεργία σε ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ- ΔΟΕ και άλλους κλάδους που ελέγχουν, πράγμα που θα σήμαινε πανεργατική συμπόρευση και δυνατότητα νίκης. Το ΠΑΜΕ αρνήθηκε να στηρίξει τον απεργιακό αγώνα διαρκείας και εγκλωβισμένο σε λογική ήττας και υποτίμησης της δυναμικής του κινήματος, κινήθηκε στη λογική των 48ωρων μαζί με τη ΔΑΚΕ, και της κλιμάκωσης με…24ωρη πανεργατική απεργία στα τέλη Οκτώβρη! Παρόλο που μέλη του στο νομό έτρεξαν τίμια για την απεργία, κεντρικά δεν συνέβαλε στη συγκρότηση γενικότερου απεργιακού μετώπου και πολιτικά επενδύει στις ήττες, προσδοκόντας οφέλη με το «εμείς τα λέγαμε…». Με τους συναγωνιστές της «Ανασυγκρότησης» μας ενώνουν -και θα μας ενώνουν- κοινοί αγώνες και δράση. Όμως μετά την (μη) απεργία στις εξετάσεις και την επιστρατευμένη απεργία του Ιούνη, δημιουργούνται σοβαρά ερωτήματα όσον αφορά τον περιορισμό της δράσης των ΣΥΝΕΚ στα όρια της νομιμότητας, των κοινοβουλευτικών επιδιώξεων και τις δεξιές προσαρμογές του πολιτικού τους φορέα…
Ο αγώνας στα χέρια των εκπαιδευτικών !
Μπορούμε να ξεπεράσουμε τις αδυναμίες και τα εμπόδια και να συνεχίσουμε τον αγώνα; Ναι! Καθοριστικό ρόλο σε αυτό έχουν οι ίδιοι οι συνάδελφοι, το μάχιμο δυναμικό του κλάδου, αυτοί που πήραν την υπόθεση των κινητοποιήσεων στα χέρια τους, που απέργησαν, που συμμετείχαν στις συνελεύσεις, που συγκρότησαν τις επιτροπές αγώνα, που ενημέρωσαν και αυτοσχεδίασαν, που κατέθεσαν ψυχή και φαντασία. Σε ρήξη με τις λογικές της ανάθεσης, του ατομικού δρόμου και της υποταγής, του βολέματος και της διάσπασης, μετά από πολλά χρόνια, παρά το βάρος των δυσκολιών της επιβίωσης, δημιουργούνται οι προϋποθέσεις να συγκροτηθεί ένα μέτωπο από τα κάτω, να περάσει ο αγώνας στα χέρια των ίδιων των εκπαιδευτικών.
Απευθύνουμε κάλεσμα συμπόρευσης σε κάθε μαχόμενο συνάδελφο-ισσα. Με επίγνωση ότι ο πόλεμος συνεχίζεται, με έμπνευση από τον αγώνα που δώσαμε αλλά και γνώση ότι δεν αποτελεί μονόπρακτο έργο αλλά θα έχει διάρκεια, σοφότεροι από τα λάθη και τις ανεπάρκειες μας, με πείσμα όμως και αντοχές, αντλώντας πάντα την ποίηση μας από το μέλλον, να αναμετρηθούμε με τα όρια του παρελθόντος, να δώσουμε όλοι μαζί τον αγώνα!
- Όχι στις απολύσεις, διαθεσιμότητες, μετακινήσεις. Σταθερή και μόνιμη δουλειά για όλους.
- Όχι στην αξιολόγηση – χειραγώγηση.
- Δημόσια και δωρεάν παιδεία για όλους – Αγώνας ενάντια στο «Νέο Λύκειο» και τους ταξικούς φραγμούς στη μόρφωση
- Δημόσια αγαθά για όλο το λαό – Όχι στις ιδιωτικοποιήσεις. Δεν χρωστάμε – δεν πουλάμε – δεν πληρώνουμε !
- Υπεράσπιση των λαϊκών ελευθεριών και των δημοκρατικών δικαιωμάτων της εποχής μας. Δεν περνά ο φασισμός!
- Ενιαίο δωδεκάχρονο σχολείο της γνώσης και της ολόπλευρης μόρφωσης, που θα παράγει ολοκληρωμένους ανθρώπους, σε μια κοινωνία απαλλαγμένη από την τυραννία του κέρδους.
- Μαζικός, ενωτικός και ανυποχώρητος αγώνας για την ανατροπή της πολιτικής κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ – κεφαλαίου. Υπάρχει άλλος δρόμος πέρα από το χρεοκοπημένο καπιταλισμό, υπάρχει ζωή χωρίς χρέος, μνημόνια, ευρώ, ΕΕ, ΝΑΤΟ και όλους αυτούς που ρημάζουν τις ζωές μας
Την Τρίτη 19 Νοέμβρη συμμετέχουμε μαζικά στην τακτική συνέλευση και στις εκλογές για την ανάδειξη νέου ΔΣ της ΕΛΜΕ. Τα σωματεία δεν ανήκουν στους «συνδικαλιστές» αλλά σε όλους μας. Ψηφίζουμε για μια ΕΛΜΕ που σκέφτεται, οργανώνει, παρεμβαίνει, ενώνει και αγωνίζεται. Με δημοκρατική λειτουργία, που θα διασφαλίζει την ενεργή συμμετοχή των συναδέλφων. Με νέες μορφές οργανωτικής συγκρότησης (Επιτροπές αγώνα ανά περιοχή, ομάδες εργασίας κλπ.). Για ένα ταξικό σωματείο που θα συμβάλει στο χτίσιμο ενός άλλου εργατικού κινήματος, που θα σηκώσει πύργο ατίθασο στα σχέδια τους, θα αναμετρηθεί με την βάρβαρη πολιτική της κοινωνικής καταστροφής και θα νικήσει!
Τίποτα δεν τελείωσε! Η ιστορία γράφεται στους δρόμους του αγώνα!
Στηρίξτε – ψηφίστε Αγωνιστική Παρέμβαση
Κάντε το πρώτο σχόλιο