Πετύχαμε πολλά…
Ήταν μεγάλα τα βήματα που κάναμε όλοι σε αυτή την απεργία.
Σα να ψηλώσαμε περισσότερο μέσα από το μεγάλο και σκληρό αγώνα για την υπεράσπιση του Δημόσιου Σχολείου και του δικαιώματος στη μόνιμη και σταθερή εργασία. Ενάντια σε διαθεσιμότητες, μετατάξεις-απολύσεις και στον παιδοκτόνο νόμο για το Λύκειο και την άτυπη εκπαίδευση. Μετά το Μάη, όταν το απεργιακό βήμα έμεινε μετέωρο, ακυρωμένο από μια ηγεσία της ΟΛΜΕ που δεν ανταποκρίθηκε στην εντολή των Γ.Σ., ήλθαν οι αποφάσεις του 16ου Συνεδρίου να οικοδομήσουν τη δυνατότητα ενός αγώνα αντίστοιχου σε μορφή και περιεχόμενο με την επίθεση της πολιτικής κυβέρνησης–ΕΕ–ΔΝΤ–κεφαλαίου. Η πρόταση για απεργία διάρκειας αναδείχθηκε ως αναγκαιότητα στις δεκάδες κινητοποιήσεις, δράσεις, παρεμβάσεις, ενημερώσεις σε όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού, σε όλη την Ελλάδα, μετά το ξεδίπλωμα της επίθεσης της κυβέρνησης με τις διαθεσιμότητες, την κατάργηση των ειδικοτήτων, το αντιδραστικό νομοσχέδιο για το Λύκειο, τις υποχρεωτικές μετατάξεις.
Έτσι οι μαζικές Γ. Σ. του Σεπτέμβρη ψηφίζουν σε ποσοστό 90% απεργία διαρκείας, χωρίς να υπάρχει πρόταση από την πλειοψηφία του ΔΣ της ΟΛΜΕ. Με 70.000 απεργούς ξεκίνησε η πρώτη ημέρα, ποσοστό 90% του κλάδου, παντού (ακόμη και στις λίγες ΕΛΜΕ που είχαν καταψηφίσει την πρόταση), καθώς η ανάγκη αποφασιστικής αντίστασης κι αγώνα αγκάλιαζε όλο τον κόσμο της εκπαίδευσης, που δεν ήταν ενεργούμενο πολιτικών δυνάμεων, όπως τον ήθελε η κυβέρνηση για να τον κάνει εύκολο αντίπαλο. Χιλιάδες εκπαιδευτικοί πήραμε μέρος στην απεργία, στις απεργιακές επιτροπές, σε συλλαλητήρια και συσκέψεις με γονείς, μαθητές, με συνδικάτα και φορείς εργαζομένων, σε λαϊκές συνελεύσεις και επιτροπές. Όσο ποτέ άλλοτε νιώσαμε την κοινωνία να μας ακούει, να μας εμπιστεύεται και να ακουμπά πάνω μας τις προσδοκίες της. Ο κοινωνικός κανιβαλισμός δεν έβρισκε έδαφος ανάπτυξης. Το ζήτημα της εκπαίδευσης αναδείχθηκε σε μείζον λαϊκό πρόβλημα και μαζί με την υπεράσπιση των δημοσίων αγαθών, αποτέλεσαν τη βάση για να αναπτυχθεί ένα μεγάλο ενωτικό κίνημα των εργαζομένων ενάντια στις απολύσεις και την ανεργία, για να κατοχυρωθούν τα δημόσια αγαθά και υπηρεσίες. Τέθηκε πιο καθαρά ότι καμιά επί μέρους διεκδίκηση δεν μπορεί να έχει τύχη, αν δε συνδεθεί με την πάλη για την ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής, την αμφισβήτηση του ευρύτερου πλαισίου και των δεσμεύσεων που επιβάλλονται στη χώρα μας από την συμμετοχή στην Ευρωζώνη, την ΕΕ και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.
Τέκνο της ανάγκης και της οργής.
Η απεργία διαρκείας το Σεπτέμβρη έπρεπε να γίνει.
Η επιλογή της αποφασιστικής σύγκρουσης με την πολιτική της κυβέρνησης ξεπέρασε τη λογική της σπατάλης δυνάμεων με τις άσφαιρες και ασύνδετες 24ωρες και 48ωρες απεργίες διαμαρτυρίας, καθώς η κυβέρνηση δε μας άφησε άλλο δρόμο: από την αύξηση του ωραρίου, στις απολύσεις και στο μορφωτικό και εργασιακό Μεσαίωνα. Δεν είχαμε, ούτε έχουμε, άλλη λύση. Η απεργία ήταν γέννημα της ανάγκης και της οργής από την όξυνση της επίθεσης της κυβέρνησης–ΕΕ–ΔΝΤ–κεφαλαίου και προσπέρασε τη λογική της αναμονής, των εκλογικίστικων λύσεων, του «δεν μπορούμε», καθώς και τους μύθους της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας ότι δεν μπορεί να αποφασιστεί και να πραγματοποιηθεί ουσιαστικός αγώνας χωρίς επίσημη πρόταση του Δ.Σ. Ο κλάδος τάχθηκε μαζικά στις Γ.Σ. υπέρ του αποφασιστικού αγώνα σύγκρουσης, υποκινούμενος από το πυρακτωμένο έδαφος των προβλημάτων.
Εμπειρίες και συμπεράσματα.
Αυτή η απεργία θα μπορούσε να είχε μεγαλύτερη συνέχεια και αποτελεσματικότητα ως προς την αναχαίτιση της κυβερνητικής πολιτικής. Ενώ σημειώθηκαν τα μεγαλύτερα ποσοστά και η μεγαλύτερη δυναμική από τα αντίστοιχα των πιο κορυφαίων απεργιών των τελευταίων χρόνων, ωστόσο δεν μπορέσαμε να φτάσουμε ως το τέλος και πρέπει να τολμήσουμε να αντιμετωπίσουμε θαρρετά τις αιτίες και τις ανεπάρκειές μας, για να επανέλθουμε πιο υποψιασμένοι, πιο έτοιμοι και πιο αποφασισμένοι.
Μας στοίχησε η αδυναμία σύμπηξης ευρύτερου αγωνιστικού απεργιακού μετώπου, παρά τις προσπάθειες που κάναμε σε διάφορους κλάδους. Ήταν καθοριστική η ευθύνη της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας (σε ΔΟΕ, ΑΔΕΔΥ, ΠΟΕ-ΟΤΑ, ΠΟΕΔΗΝ κλπ). Είτε με μορφές (48ωρες ΑΔΕΔΥ) που έσπαζαν τη συμπόρευση στην απεργία διάρκειας, είτε δια της απόλυτης σιγής, όπως η κατάπτυστη στάση της ΓΣΕΕ ή δια της πλήρους αδράνειας του ΕΚΑ (πρωτοκαθεδρία ΠΑΜΕ). Οι κύριες ευθύνες ανήκουν στον κυβερνητικό συνδικαλισμό των ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ. Απόντες από τις μαζικές διαδικασίες του κλάδου και από τις αποφασιστικές ολομέλειες προέδρων, συμμετείχαν μόνο για να υποσκάψουν την απεργία ή για να πετύχουν την αναστολή της. Η στάση τους στο ΔΣ της ΔΟΕ ήταν μνημείο εξάρθρωσης των αγωνιστικών διαθέσεων που αναπτύσσονταν στη βάση των δασκάλων. Βαριές είναι, όμως, οι ευθύνες του ΠΑΜΕ. Με την άρνηση, από την πρώτη στιγμή, της λογικής του αποφασιστικού αγώνα και της συμβολής του σε ένα εργατικό μέτωπο ανατροπής της κυβερνητικής πολιτικής, δε δίστασε να συμπλέει σε μορφές και επιχειρήματα με ΔΑΚΕ–ΠΑΣΚΕ, επιτιθέμενο μόνο στις δυνάμεις υποστήριξης της απεργιακής πρότασης. Ενώ επέκρινε τις δυνάμεις του απεργιακού μπλοκ ότι δεν εξασφάλισαν κοινωνικές συμμαχίες, στους χώρους που έχει δυνάμεις δεν εξασφάλισε ούτε μια απόφαση σωματείου για στήριξη (έστω στα λόγια) του αγώνα των εκπαιδευτικών. Έμοιαζε να περιμένει τη δικαίωση όχι συμβάλλοντας στην επιτυχία του αγώνα, αλλά ποντάροντας στην ενδεχόμενη ήττα του κινήματος. Μια λογική που καθώς διαγράφει κάθε ελπίδα από τους αγώνες, οδηγεί στην απογοήτευση και αντικειμενικά ενισχύει τις αυταπάτες ότι το μόνο που θα αλλάξει τη ζωή μας είναι η αλλαγή κυβέρνησης κάποτε… Μια αντίληψη που καλλιεργεί ο ΣΥΡΙΖΑ που βρέθηκε μπροστά στο αδιέξοδο της διπλής τακτικής του, καθώς ενώ ευνοούσε την ανάπτυξη ενός αγωνιστικού σχεδίου στους καθηγητές, δε συνέβαλε στη γενίκευση του αγώνα, παλεύοντας για συμπόρευση σε άλλα σωματεία ή ομοσπονδίες, αλλά υποβοηθούσε μια συντήρηση αγωνιστικών κινητοποιήσεων που απλά διευκόλυνε την πολιτική φθορά της κυβέρνησης, αλλά δε δυνάμωνε το μέτωπο των αγωνιζόμενων για να νικήσουν.
Τα σχήματα και οι αγωνιστές των Παρεμβάσεων, ήταν με «ψυχή βαθιά» στη ραχοκοκαλιά του μπλοκ του αγώνα και προσπάθησαν με τις δυνάμεις που διέθεταν (παρ’ όλες τις αδυναμίες τους) να συμβάλουν στην επιτυχία του. Έδωσαν τη μάχη της μαζικοποίησης των απεργιακών επιτροπών, της καθημερινής ενημέρωσης των συναδέλφων και κυρίως έχουν μεγάλο μερίδιο συμβολής στο σημαντικότερο, ίσως, κέρδος αυτού του απεργιακού αγώνα-παρακαταθήκη για το μέλλον: τη συνειδητοποίηση από την πλατιά μάζα των καθηγητών/τριών της ανάγκης συμμετοχής στην «επανίδρυση» των σωματείων μας και της ΟΛΜΕ, ως όργανα συλλογικότητας και πάλης.
Ωστόσο η ανοιχτή υπονόμευση του αγώνα από τις δυνάμεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού, η καλλιέργεια ενός αριστερού εμφυλίου, μαζί και το ευρύτερο περιρρέον κλίμα ηττοπάθειας, καλλιεργημένο και από την κοινοβουλευτική αριστερά, που έχει εμπεδωθεί όλο το προηγούμενο διάστημα, μείωνε την εσωτερική δυναμική του αγώνα. Η ανάγκη συγκρότησης μιας ευρείας αγωνιστικής, πολιτικής πρωτοπορίας μέσα στο εργατικό κίνημα, που να αντιπαλεύει όλα τα παραπάνω, το δυνάμωμα των Παρεμβάσεων και των αντιλήψεων του αποφασιστικού αγώνα σε περιεχόμενο και μορφές και της σύγκρουσης με την κυβερνητική πολιτική, πρέπει να ενισχυθούν μπροστά στις νέες αναμετρήσεις. Μόνο έτσι, οργανωμένα, θα μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την τακτική του αντίπαλου που θα γίνεται όλο και πιο επιθετικός όσο τίθεται σε αμφισβήτηση η πολιτική του.
Η απεργία δεν αποφασίστηκε και αναπτύχθηκε σε ασυννέφιαστο ουρανό. Είχε απέναντί της τη σκληρή επίθεση, συκοφάντηση και υπονόμευση από κυβέρνηση, ΜΜΕ, κρατικούς και άλλους μηχανισμούς, που πέρασαν από την επίκληση της επιστράτευσης, στη συκοφάντηση και την απαξίωση «τα σχολεία δεν είναι τσιφλίκια σας». Από το «δεν έχετε στόχους» ή «υποκινείστε» ή «τα βάζετε μόνο με την κυβέρνηση», στο «θα πεινάσετε και θα γυρίσετε πίσω», αλλά και στο «Η ΟΛΜΕ έπρεπε να βγει εκτός νόμου, αφού τα βάζει με το μνημόνιο» (ο γνωστός Πάγκαλος-διαχρονικό χυδαίο μαντρόσκυλο του συστήματος).
Ιδιαίτερο ρόλο στην κρίσιμη στιγμή του αγώνα, όταν κρινόταν η αντοχή των απεργών, αλλά και η εμβέλεια της απήχησής του, έπαιξε και η αξιοποίηση από τον αντίπαλο και άλλων μορφών. Η δολοφονία του αγωνιστή αντιφασίστα Παύλου Φύσσα, θύμισε αντίστοιχα φαινόμενα που εκδηλώθηκαν σε παλιότερες μεγάλες εκπαιδευτικές ή ευρύτερες κινηματικές εκρήξεις, αλλά όρισε και το πέρασμα της κυβερνητικής επίθεσης σε νέα φάση. Δεν πρόκειται μόνο για προσπάθεια της κυβέρνησης να χρησιμοποιήσει τη δολοφονική δράση της «Χρυσής Αυγής» για να «αλλάξει την ατζέντα» και να υποστείλει την ανερχόμενη τάση για δυναμικούς κοινωνικούς αγώνες. Κυρίως σηματοδοτεί μια περίοδο εξαιρετικής σφοδρότητας της ταξικής αντιπαράθεσης, κατά την οποία οι μορφές κοινωνικής και πολιτικής πάλης της προηγούμενης περιόδου, θα φαντάζουν παιδικά παιχνίδια. Ήδη, το ξετύλιγμα του κουβαριού με τις συλλήψεις στελεχών της Χρυσής Αυγής και τις κυβερνητικές δηλώσεις περί «συνταγματικού τόξου και δύο άκρων», κάθε άλλο παρά δηλώνουν την πρόθεση της κυβέρνησης να αντιμετωπίσει το φασισμό, που τόσα χρόνια εκτρέφει. Το μαχητικό κίνημα επιθυμεί να συντρίψει η κυβέρνηση, ως «άκρο», απευθύνοντας στην κοινωνία μαζικό εκβιασμό με το νέο δίλλημα: Μνημόνιο ή φασισμός.
Να επιστρέψουμε πιο αποφασισμένοι και πιο αποτελεσματικοί! Να γίνουμε πιο δυνατοί!
Γιατί το οικονομικό αδιέξοδο της κυβερνητικής πολιτικής και οι φρούδες ελπίδες περί πλεονάσματος και καλύτερης αντιμετώπισης από την Ευρωπαϊκή Ένωση, οδηγούν σε νέα πιο αιματηρά μέτρα και μνημόνια. Βρισκόμαστε μπροστά σε νέο γύρο κανιβαλικής επίθεσης κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ – κεφαλαίου – ιμπεριαλισμού.
- Γιατί ήδη στην εκπαίδευση ο χορός των πλεονασμάτων και των υποχρεωτικών μετακινήσεων, διαρρηγνύει ζωές. Με «οργανικές για όλους-καμιά οργανική», συγχωνεύσεις, καταργήσεις τμημάτων και σχολείων, παρουσιολόγιο, ένα εφιαλτικό τοπίο μαθητικής απόρριψης από τους νέους φραγμούς και νέες διαθεσιμότητες κι απολύσεις, είναι το άμεσο, ορατό μέλλον.
- Την ίδια στιγμή, τα Πανεπιστήμια κλείνουν γιατί δεν μπορούν να λειτουργήσουν από τις διαθεσιμότητες εκατοντάδων υπαλλήλων, νέα δίδακτρα ετοιμάζονται, διοικητικοί, πανεπιστημιακοί και φοιτητές βρίσκονται στο πόδι.
- Γιατί οι στόχοι μας παραμένουν. Μαζί με την απόκρουση της κυβερνητικής επίθεσης και την εξασφάλιση των προϋποθέσεων για να λειτουργήσουν με στοιχειώδη επάρκεια, σε προσωπικό και υποδομές, τα σχολεία, για να επιστρέψουν όλοι οι συνάδελφοί μας σ’ αυτά, για να επανέλθουν οι τομείς και οι ειδικότητες που καταργήθηκαν στην επαγγελματική εκπαίδευση. Ο αγώνας για ένα ενιαίο δωδεκάχρονο δημόσιο σχολείο, ανοιχτό στη μόρφωση και τη γνώση, χωρίς ταξικούς αποκλεισμούς και επιλεκτικές διαδικασίες, απαλλαγμένο από το βάρος της πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και τη φροντιστηριοποίηση, που θα δίνει τις δυνατότητες σε όλα τα παιδιά να κατανοούν τη θέση τους στον κόσμο και την κοινωνία, να μπορούν να παλέψουν για να την αλλάξουν.
Αναπτύσσουμε ό,τι κατακτήσαμε:
αναβάθμιση της συλλογικότητας των σωματείων, μαζικές Γ.Σ., απεργιακές επιτροπές, απεργιακά ταμεία, συζήτηση και συντονισμό με μαθητές, γονείς, εργαζόμενους. Συζητάμε ανοικτά τα συμπεράσματα από την πρώτη φάση του αγώνα μας και τι πρέπει να αλλάξει. Αντιδρούμε σε κάθε κυβερνητικό μέτρο με αποφασιστικές μορφές.
Δεν υποχωρούμε στα νέα δόγματα κρατικής και κυβερνητικής τρομοκρατίας, αντιδραστικής αναμόρφωσης του πολιτικού σκηνικού με μοχλό τη «Χρυσή Αυγή» και τη θεωρία των «δύο άκρων». Το φασισμό μπορεί να νικήσει μόνο η οργανωμένη πάλη των εργαζόμενων κι όλου του λαού ενάντια στις αιτίες που τον γεννούν και τις πολιτικές που τον εκτρέφουν. Ενάντια στο μνημόνιο, τη φτώχεια, την πείνα, την αμορφωσιά. Ενάντια στην πληρωμή του περίφημου χρέους, το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου και των κοινωνικών αναγκών, για το διώξιμο της τρόικας, την έξοδο από την ΕΕ, την κατάργηση κάθε μνημονιακού νόμου που ισοπεδώνει τους μισθούς, την εργασία και τις ζωές των ανθρώπων και την ανατροπή κάθε κυβέρνησης που τους διαχειρίζεται. Με την πάλη κατά της φασιστικής απειλής που γεννιέται μέσα από τα σπλάχνα του καπιταλιστικού συστήματος και στο έδαφος της κρίσης του, της κατεδάφισης των κοινωνικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Απαιτούμε να τιμωρηθούν παραδειγματικά οι δολοφόνοι και να διαλυθούν τα «τάγματα εφόδου» της φασιστικής και κρατικής τρομοκρατίας. Ανεβάζουμε την πάλη μας για τα ζητήματα της ελευθερίας, των δημοκρατικών δικαιωμάτων και της αντιφασιστικής δράσης μέσα κι έξω από τα σχολεία. Οργανώνουμε σε αυτήν την κατεύθυνση παρεμβάσεις μπροστά στην 28η Οκτώβρη και την αντιφασιστική νίκη των λαών.
Αναβαθμίζουμε την αντίληψη, συγκρότησης οριζόντιου συντονισμού με άλλους κλάδους και σωματεία, που κινούνται σε αγωνιστική κατεύθυνση. Ιδιαίτερο βάρος ρίχνουμε στη συγκρότηση κοινών συντονισμών με τους συλλόγους δασκάλων, τους διοικητικούς και άλλους εργαζόμενους των Πανεπιστημίων, τους φοιτητικούς συλλόγους και κάθε άλλο εκπαιδευτικό φορέα.
Πυκνώνουμε, δυναμώνουμε παντού την καρδιά του αγώνα, το αντικαπιταλιστικό, αντιιμπεριαλιστικό δυναμικό. Συγκροτούμε παντού Παρεμβάσειs.
ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2013
Κάντε το πρώτο σχόλιο