Των Χρήστου Κάτσικα και Γιάννη Σπυράλατου, υποψηφίων για το Δ.Σ της ΠΕΦ
Οι εκλογές για την ανάδειξη των νέων Συμβουλίων (Διοικητικού και Εποπτικού) της Π.Ε.Φ., για τη διετία 2012-2014, θα διεξαχθούν στις 17 Δεκεμβρίου 2012, ημέρα Δευτέρα. Η ψηφοφορία στην Αθήνα θα γίνει, με προσωπική προσέλευση των μελών, στα γραφεία της Π.Ε.Φ. (Πολυτεχνείου 6), από 8 π.μ. μέχρι 8 μ.μ.
Δείτε εδώ το ψηφοδέλτιο της ΠΕΦ: http://www.p-e-f.gr/docs/26.pdf
Ως υποψήφιοι για το νέο Δ.Σ. της ΠΕΦ καλούμε τους συναδέλφους/ισσες φιλολόγους να πάρουν μέρος της εκλογές, να ισχυροποιήσουν το επιστημονικό σωματείο έτσι ώστε με μια νέα σύνθεση να μπορέσει, σε αυτές τις δύσκολες στιγμές, να αντιμετωπίσει τη μεγάλη επίθεση που δέχεται η δημόσια εκπαίδευση, οι εκπαιδευτικοί και οι φιλόλογοι ως βασικό τμήμα της εκπαιδευτικής κοινότητας.
Αγαπητοί συνάδελφοι/ισσες
Σαν ηφαίστειο που ξυπνά η πιο ληστρική και δουλική κυβέρνηση που γνώρισε τα τελευταία χρόνια ο τόπος μας σαρώνει ό,τι άφησαν όρθιο οι ακρίδες που προηγήθηκαν. Μισθός, σύνταξη, ασφάλιση, μονιμότητα, δημόσια παιδεία και υγεία, συλλογικές συμβάσεις, δημοκρατικά και λαϊκά δικαιώματα καίγονται σαν θυσία στο βωμό του κεφαλαίου. Κυβέρνηση, Ευρωπαϊκή Ένωση, ΔΝΤ, τραπεζίτες, εφοπλιστές, μεγαλοεπιχειρηματίες, από δίπλα παπαγάλοι των ΜΜΕ, πουλημένοι συνδικαλιστές, σκυφτοί πανεπιστημιακοί «δάσκαλοι» και πολιτικοί αγύρτες κόβουν κομμάτι-κομμάτι τις σάρκες μας για να τις πουλήσουν στην αγορά. Μιλάμε για μια νέα «ιερή συμμαχία» που με την ευκαιρία της κρίσης πασχίζει να φτάσει το μισθό στα 500 ευρώ και την ανεργία στο 20%. Για να κάνουν τα μνημόνια, μνημόσυνα για τους εργαζόμενους και να επιβάλουν τον εργασιακό μεσαίωνα.
Παράλληλα τον τελευταίο καιρό όλο και πιο συχνά γινόμαστε μάρτυρες και θύματα μιας από τις μεγαλύτερες επιθέσεις που έχουν εξαπολυθεί ποτέ από το λόγο των κυρίαρχων ενάντια στον ορθό λόγο. Αν υπήρχε διαγωνισμός για εκείνους που άλλαζαν με την πιο μεγάλη μαεστρία το νόημα των λέξεων και των εννοιών, τότε το πρώτο βραβείο θα έπρεπε να απονεμηθεί στην ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας. Αυτή η ηγεσία, βαδίζοντας στα χνάρια της επικοινωνιακής πολιτικής της Κυβέρνησης, ονομάζει τη συγχώνευση των σχολείων παιδαγωγικό μέτρο, τη διάλυση των αναλυτικών προγραμμάτων σπουδών εκσυγχρονισμό, την προσαρμογή του σχολείου στη λογική των δεξιοτήτων πρόοδο, την ιδιωτικοποίηση του Πανεπιστημίου φυσικό φαινόμενο, όπως λίγο πριν βάφτισε τη μείωση των μισθών αποτελεσματική διαχείριση, τη μείωση των προσλήψεων εξορθολογισμό, την απόλυση εξυγίανση, το φόρο αλληλεγγύη.
Kάθε μέρα όλο και περισσότερες λέξεις βιάζονται για να εκφράσουν την αδιαμφισβήτητη μονοκρατορία της “μοναδικής σκέψης”, ενώ οποιαδήποτε λέξη εκφράζει συλλογικές κατακτήσεις και ανθρωπιστικά οράματα εξοστρακίζεται στο βασίλειο του παράλογου ή ξαναβαφτίζεται στις εκσυγχρονιστικές κολυμβήθρες ενός αδίστακτου νεο-ή σοσιαλ-φιλελευθερισμού.
Aυτό το “νεκρό δάσος των λέξεων” συμπληρώνεται από το μονότονο βομβαρδισμό των μέσων μαζικής ενημέρωσης που αναλαμβάνουν να προβάλουν την «κυριάρχοις χερσίν» αγιογραφημένη εικόνα της πραγματικότητας. Aυτή την “παραμορφωτική” λειτουργία τη διαπιστώνουμε με ιδιαίτερη καθαρότητα στις μέρες μας, όταν βλέπουμε μια σειρά από λέξεις να δυσφημούνται, να θεωρούνται κακόηχες, σχεδόν “απαγορευμένες” την ίδια ώρα που όλο και περισσότερο πληθαίνουν και εκλεπτύνονται οι τρόποι με τους οποίους ένα και μάλιστα το πιο μικρό τμήμα της ανθρωπότητας αυξάνει ιλιγγιωδώς τον πλούτο του απομυζώντας τη ζωντανή εργασία, τη ζωή και τα όνειρα της τεράστιας πλειοψηφίας όλων αυτών που παράγουν τον πλούτο. Kι αυτή η κλοπή εμφανίζεται ως “φυσική” και “νόμιμη” ακριβώς γιατί οι πρωτεργάτες της έχουν κατορθώσει με τη συνέργια των “ειδικών” χειραγωγημένων διανοουμένων, να ελέγχουν τον τρόπο με τον οποίο σημασιοδοτείται η ίδια η κοινωνική πραγματικότητα και η ανάγνωσή της. «Ένα ολόκληρο παιχνίδι παίζεται επιπλέον με τις συνδηλώσεις και τις αλληλουχίες λέξεων όπως ελαστικότητα, ευελιξία, απορύθμιση, μέσα από το οποίο τείνει να επιβληθεί η πίστη ότι το νεοφιλελεύθερο μήνυμα αποτελεί ένα οικουμενικό μήνυμα απελευθέρωσης» (Pierre Bourdieu). «Tο κέρδος είναι το μεγάλο είδωλο της εποχής μας στο οποίο υποτάσσονται όλες οι δυνάμεις. H πνευματική αξία της τέχνης στερείται αξίας μέσα σ΄ αυτήν την παράλογη καταμέτρηση και δίχως κανένα κίνητρο η τέχνη εγκαταλείπει τη θορυβώδη αγορά του αιώνα».
Θα περίμενε κανείς ότι αυτός ο βιασμός της σημασίας των λέξεων θα ξεσήκωνε τουλάχιστον αυτούς που έχουν ρόλο την υπεράσπιση του λόγου και των ανθρώπων που τον εκφέρουν, με άλλα λόγια τους διανοούμενους και ειδικότερα τους φιλολόγους και τις όποιες συλλογικότητές τους.
Mέσα σ΄ αυτή τη βαβυλωνιακή σύγχυση των λέξεων και στις σημερινές κοινωνικές συνθήκες τίθεται λοιπόν το δίλημμα: Oι φιλόλογοι θ΄ αναλάβουν το ρόλο του Nάρκισσου παρακολουθώντας τις κοινωνικές και εκπαιδευτικές εξελίξεις μέσα από τους παραμορφωτικούς καθρέπτες των κυβερνώντων και των αυλικών τους ή θ΄ αναλάβουν το ρόλο του Προμηθέα μεταδίδοντας τη φωτιά των ανθρωπιστικών γνώσεων και το όραμα μιας ανθρωποκεντρικής κοινωνίας;
Είναι αυτονόητο ότι η δουλειά μας ως φιλολόγων δεν μπορεί να περιορίζεται ούτε στον «πατριωτισμό της περισπωμένης» ούτε στη μηχανική εκμάθηση γραμματικών και συντακτικών κανόνων ούτε πολύ περισσότερο στο “φρονηματισμό” και την ηθικολογία που θα κάνουν απλά ικανή τη νέα γενιά να κατανοεί και να υπακούει παθητικά και παραγωγικά στα κελεύσματα και τη μυθολογία των κυρίαρχων, αλλά στη γνώση που απελευθερώνει, στον αγώνα για τη δίκαιη κατανομή (και) του δικαιώματος πάνω σ’ αυτό το συλλογικό κοινωνικό προϊόν που είναι η γλώσσα και που ανήκει ισότιμα σε όλη την κοινωνία.
Κάντε το πρώτο σχόλιο