Ας ξεκινήσουμε με μερικά παραδείγματα και ερωτήματα:
- Μια βιομηχανία παράγει «γαριδάκια», και μάλιστα χρησιμοποιώντας κύτταρα ανθρώπινων εμβρύων ή αρουραίων για να τα κάνει πιο εύγευστα. Γιατί ; Είναι απαραίτητα για να τραφούμε ;ΟΧΙ,αλλά γιατί φέρνουν κέρδος.
- Ποιος καθορίζει τι θα παραχθεί, για ποιον και με τι σκοπό στην αγροτική παραγωγή ; Οι πολυεθνικές λυμαίνονται τους σπόρους, απαγορεύουν την καλλιέργεια των παραδοσιακών σπόρων, κατευθύνουν την παραγωγή μέσα από επιδοτήσεις(ελαιοκράμβη, ηλίανθους κι όχι σκόρδα, φακές κ.λ.π.). Γιατί ; γιατί αυτό επιτάσσει ο καπιταλιστικός καταμερισμός εργασίας μέσω της Ε.Ε για την Ελλάδα, για το κέρδος λίγων βιομηχανικών αλυσίδων και τραπεζών που ελέγχουν τη διακίνηση και εκμετάλλευση των σπόρων κι όχι γιατί αυτά μόνο παράγει η γη μας.
- Παράγουμε αυτό το εμπόρευμα που λέγεται εργατική δύναμη μέσω και της εκπαίδευσης, της υγείας κ.λπ. με αυτές τις δεξιότητες κι όχι άλλες, με αυτό το επίπεδο γνώσεων, γιατί αυτό συμφέρει όχι στις ιστορικά προσδιορισμένες ανάγκες της κοινωνίας, αλλά γιατί αυτό έχει ανάγκη η σημερινή καπιταλιστική παραγωγή.
- Όταν τα βάζουμε με τις δημόσιες υπηρεσίες –και καλά κάνουμε- δεν σκεφτόμαστε πρώτα απ’ όλα ποιος έχει νομοθετήσει γι’ αυτές. Όχι βέβαια ο δημόσιος υπάλληλος που είναι εκτελεστικό όργανο και όντας εργαζόμενος παράγει πολλές φορές ενάντια στη συνείδησή του ,αλλά το αστικό κράτος, η «δημοκρατία» των λίγων πλούσιων και η δικτατορία για τους πολλούς. Κι αν πολλές φορές είναι αλήθεια, δείχνει ανευθυνότητα πρέπει να ψάξουμε πρωτίστως αν δουλεύει υπέρ της κοινωνίας ή υπέρ της εξυπηρέτησης των λίγων (π.χ. το φορολογικό σύστημα) .
Άρα, για να μιλήσουμε για την «αξιολόγηση» των εργαζομένων στον ιδιωτικό και στο δημόσιο τομέα πρέπει να βάλουμε κάποια κριτήρια-ερωτήματα.
α) Ποιος αποφασίζει για το τι και πώς το παράγουμε (υλικά ή πνευματικά προϊόντα).
β) Η αξιολόγηση για ποιον και από ποιον θεσμοθετείται και υπέρ τίνος.
Στον σημερινό καπιταλιστικό κόσμο, αυτός που αποφασίζει και για το τι παράγουμε και το πώς το παράγουμε είναι ο καπιταλιστής, ο επιχειρηματίας, που βασικό στόχο έχει το κέρδος και όχι τις πραγματικές ανάγκες των εργαζόμενων.
Αναγκαζόμαστε να δουλεύουμε, όσο πλέον βρισκόμαστε σε δουλειά, σε ένα σύστημα παραγωγής και αξιών που δεν μας αντιστοιχούν, αλλά δεν έχουμε άλλη επιλογή. Αυτή είναι η «τυπική ελευθερία» στο σημερινό σύστημα εκμετάλλευσης, που συσκοτίζει την πραγματική δουλεία στην οποία ζούμε. Εξαρχής, λοιπόν, όλοι οι εργαζόμενοι καλούμαστε να παράγουμε προϊόντα και με τέτοιο τρόπο που άλλοι αποφασίζουν πριν από εμάς για μας. Και όντας έξω από κάθε κέντρο απόφασης, καλούμαστε να πειθαρχήσουμε, να αξιολογηθούμε σε τι και από ποιον και υπέρ ποιου; Αξιολογούμαστε από τα κέντρα εξουσίας (κυβέρνηση, ΜΜΕ, κεφάλαιο,ΕΕ) από το αν καταφέρνουμε να υλοποιούμε την αντιλαϊκή-αντεργατική-αντικοινωνική τελικά πολιτική τους σε όλα: τροφή, ένδυση, υπηρεσίες, παιδεία, υγεία… Υπέρ μιας κοινωνικής μειοψηφίας και των συμφερόντων της.
ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ: ΠΟΙΟΣ, ΠΟΙΟΝ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ;
Θεωρούμε ότι για να «μιλήσει» κανείς για την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού πρέπει να απαντήσει σε ένα βασικό ερώτημα που συνοψίζεται σε λίγες λέξεις: ποιος αξιολογεί, ποιον αξιολογεί, γιατί τον αξιολογεί. Η αξιολόγηση του εκπαιδευτικού ή/και του εκπαιδευτικού έργου είναι ο βασικός μηχανισμός άσκησης τυπικού κοινωνικού ελέγχου στο ζωντανό στοιχείο της εκπαίδευσης, στο εκπαιδευτικό προσωπικό. Η αξιολόγηση έχει ως βασικό σκοπό να ελέγξει αν και κατά πόσο οι εκπαιδευτικοί εξυπηρετούν και υπηρετούν το βασικό σκοπό της εκπαίδευσης. Είναι ο μηχανισμός που διασφαλίζει ότι ο εκπαιδευτικός εργάζεται στο «πνεύμα» και το «γράμμα» του σχολείου ως μηχανισμού του κράτους και αναπαραγωγής του συστήματος. Παράλληλα, από τη συζήτηση της αξιολόγησης /αυτοαξιολόγησης εξοβελίζεται το ερώτημα «ποιος έχει την εξουσία» στην εκπαίδευση και την κοινωνία, ποιος καθορίζει τα αναλυτικά προγράμματα και τα βιβλία, ποιος οργανώνει τις εξετάσεις, ποιος φτιάχνει την εκπαιδευτική νομοθεσία, ποια είναι η συμμετοχή των εκπαιδευτικών σε όλα αυτά.
Προκρίνεται, λοιπόν, ένα σύστημα αξιολόγησης που θα στηριχτεί σε δύο πυλώνες, την αυτοαξιολόγηση και τον εξωτερικό έλεγχο ( έκθεση του Ο.Ο.Σ.Α) και θα συνδεθεί με τα αποτελέσματα μάθησης. Αυτό μπορεί να γίνει μέσω ενός τυποποιημένου, σε εθνικό επίπεδο, συστήματος εξετάσεων, από τ’ αποτελέσματα του οποίου θα εξαρτάται η δημόσια κατάταξη των σχολικών μονάδων, μέσω της δημοσίευσης των αποτελεσμάτων, και η εργασιακή και μισθολογική κατάσταση των εκπαιδευτικών.
Έτσι, οι εκπαιδευτικοί “χρεώνονται” την επιτυχία ή αποτυχία των μαθητών τους σε προτυποποιημένα τεστ και η διοίκηση του σχολείου “χρεώνεται” με τη σειρά της την επιτυχία και την αποτυχία όλων. Δεν είναι, βέβαια, τυχαίο ότι από την επίσημη αξιολόγηση ουσιαστικά «αγνοούνται» ή καταγράφονται τυπικά, οι αμέτρητοι κοινωνικοί και εκπαιδευτικοί παράγοντες που επηρεάζουν και συνδιαμορφώνουν την εκπαιδευτική διαδικασία και το εκπαιδευτικό έργο. Κοινωνική προέλευση, οικογενειακή κατάσταση, συνθήκες διαβίωσης και κατοικίας, υλικοτεχνική υποδομή σχολείου, τύπος εξετάσεων, σχολικά βιβλία, εκπαιδευτικό κλίμα, παιδαγωγικές μέθοδοι, τα πάντα γίνονται καπνός. «Αγνοούνται» οι κοινωνικές και γεωγραφικές ανισότητες που διαμορφώνουν αντίξοες συνθήκες για την εκπαίδευση των μαθητών από τα ασθενέστερα οικονομικά και κοινωνικά στρώματα. Παραλείπονται όλοι εκείνοι οι παράγοντες που οδηγούν στον Καιάδα της εγκατάλειψης του σχολείου και του αναλφαβητισμού. Τυχαίο ; Προφανώς όχι. Όπως ομολογεί ο ίδιος ο Υπουργός Παιδείας : η δωρεάν παιδεία έχει μετατραπεί «σε μια ακριβοπληρωμένη σπατάλη σε βάρος του Έλληνα φορολογούμενου» (Ελεύθερος Τύπος, 9 – 9 – 2012).
Άρα, η αξιολόγηση στη δεδομένη κοινωνία δεν έχει στόχο τη βελτίωση του σχολείου, αλλά την υπονόμευσή του. Εξάλλου, ο νόμος 4024 ορίζει ρητά ότι οι προαγωγές των δημοσίων υπαλλήλων – γίνονται με «ποσόστωση»! Από τον βαθμό Γ στον βαθμό Β τέσσερις στους δέκα εκπαιδευτικούς που κρίνονται θα απορρίπτονται ανεξάρτητα από την απόδοσή τους, επειδή δεν θα έχουν πιάσει την ποσόστωση του 60%!
Σήμερα πρέπει να συνειδητοποιηθεί από όλους ότι η αξιολόγηση στην εκπαίδευση αποτελεί τον κεντρικό μηχανισμό για την εγκατάλειψη και αποψίλωση της Δημόσιας Δωρεάν Παιδείας, τη λειτουργία των σχολείων με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια και την κατηγοριοποίησή τους, τη μείωση των μισθών, την κατάργηση της μονιμότητας, την κατασυκοφάντηση των εκπαιδευτικών ως υπεύθυνων για την κακοδαιμονία της παιδείας, τη χειραγώγηση, την υποταγή, τον εκφοβισμό των εκπαιδευτικών και την προοπτική των μαζικών απολύσεων. Στοιχεία που το τεκμηριώνουν : η ρητή δέσμευση για 150.000 απολύσεις στο δημόσιο, αλλά και κάθε ενέργεια με στόχο τη σύμπτυξη τμημάτων, το κλείσιμο σχολείων, την αύξηση ωραρίου και τη δημιουργία πλεοναζόντων και υπεράριθμων εκπαιδευτικών.
Το ίδιο ισχύει και για την υγεία, το ρεύμα, το νερό, τις συγκοινωνίες, τις εφορίες. Όλα στοχεύουν στην κατάργηση ή περιορισμό των κοινωνικών αγαθών, το πέρασμά τους σε ιδιώτες και άρα στην κερδοφορία επιχειρήσεων, βιομηχάνων και τραπεζιτών.
Οι δημόσιοι υπάλληλοι, όπως και οι ιδιωτικοί, έχουμε ευθύνη, διότι εμείς πρώτοι έπρεπε να είχαμε παλέψει συλλογικά για να ανατρέψουμε αυτή την πολιτική και να χρησιμοποιούμε κάθε φορά και το ελάχιστο ψήγμα «κοινωνικής ευαισθησίας» υπέρ του συνόλου των εργαζομένων και όχι βρισκόμενοι απέναντί του. Αλλά αυτό δεν το αναθέτουμε να το κρίνουν και να το αξιολογήσουν τα σημερινά κέντρα εξουσίας. Δεν θα βάλουμε το θύτη να κρίνει το θύμα. Αυτή είναι δουλειά της κοινωνικής πλειοψηφίας, που θα βρει τρόπους να θεσμοθετήσει σε μια άλλη κοινωνία. Σε αυτή που οι εργαζόμενοι και οι ανάγκες τους θα καθορίζουν το τι θα παράγεται και πώς, για ποιο σκοπό και με ποια μέσα.
Οι εργαζόμενοι σήμερα έχουν τη μόρφωση, την εμπειρία, τις δυνατότητες να διαχειριστούν, να διευθύνουν και να κατευθύνουν την παραγωγή, τις δημόσιες υπηρεσίες, τους κοινωφελείς οργανισμούς προς όφελος του δημόσιου και συλλογικού συμφέροντος. Ποιος μπορεί να οργανώσει καλύτερα ένα νοσοκομείο; Ο διορισμένος μάνατζερ που κυρίως θέλει να εξυπηρετήσει συμφέροντα του ιατροφαρμακευτικού κυκλώματος ή η συνέλευση των γιατρών και των άλλων εργαζομένων που θα είναι στρατευμένη στην υπόθεση της λαϊκής υγείας; Δεν χρειαζόμαστε εργοδότες, διευθυντές, ιεραρχικές και καταπιεστικές δομές. Ούτε χρειαζόμαστε όλα αυτά τα άχρηστα προϊόντα με τα οποία μας κατακλύζουν οι εταιρείες, ο ανταγωνισμός τους και το κυνήγι του κέρδους. Αντίθετα, χρειαζόμαστε προϊόντα, υλικά και πνευματικά που να καλύπτουν τις πραγματικές μας ανάγκες, να ανεβάζουν το μορφωτικό και πολιτιστικό μας επίπεδο. Χρειαζόμαστε αρμονία και ισορροπία με τη φύση και το περιβάλλον και όχι λεηλασία της φύσης και καταστροφή του περιβάλλοντος.
Δεν έχουμε καμία προσωπική ευθύνη ;
Βέβαια! Στο βαθμό που ανεχόμασταν και δεν αγωνιζόμασταν με όλους τους άλλους εργαζόμενους για μια άλλη πολιτική, για ένα άλλο σχολείο ,για μια άλλη κοινωνία.
Τώρα, οφείλουμε απέναντι στο «νέο» σχολείο των δεξιοτήτων, της κατακερματισμένης γνώσης,της αγοράς, της εγκατάλειψης και της υποταγής, να προβάλλουμε το όραμά μας για ένα άλλο σχολείο. Πραγματικά δημόσιο και δωρεάν που να ανταποκρίνεται στην ανάγκη του ανθρώπου να ανακαλύπτει τους νόμους κίνησης της φύσης και της κοινωνίας, να τους χρησιμοποιεί για να καλυτερέψει την ανθρώπινη ζωή, που να δημιουργεί δημοκρατικά ελεύθερες προσωπικότητες, ανθρώπους που να μαθαίνουν να συνεργάζονται, να σέβονται τη διαφορετικότητα και να δουλεύουν συλλογικά για την προσωπική , αλλά και κοινωνική απελευθέρωση και ευτυχία. Σε αυτό το σχολείο θα αναπτύσσεται η άμιλλα κι όχι ο ανταγωνισμός. Θα επιβραβεύεται η προσφορά του «συνόλου», ως αποτέλεσμα των ατομικών προσπαθειών. Σε ένα τέτοιο σχολείο η «αξιολόγηση» θα έχει στόχο την ανάπτυξη όλων των διδασκόντων και διδασκομένων κι όχι την απόρριψη, τον εκβιασμό και τον εκμαυλισμό των συνειδήσεων.
Συνάδελφοι-ισσες,
Σήμερα που οι μάσκες έπεσαν, που το σύστημα δείχνει το αληθινό του πρόσωπο, πρέπει να απαντήσουμε στο ερώτημα: Θέλουμε μια ζωή αξιοβίωτη για μας και τα παιδιά μας ή βαρβαρότητα ; θα υποταχθούμε στον κανιβαλισμό των αγορών και των «αριθμών» ή θα διεκδικήσουμε τον πλούτο-υλικό και πνευματικό που παράγουμε ;
Γι’ αυτό ήρθε η ώρα να απαντήσουμε : ή εμείς ή αυτοί !
ΓΕΝΙΚΟΣ ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ ΠΑΝΤΟΥ!
Αντιστεκόμαστε στα νέα βάρβαρα μέτρα και πλημμυρίζουμε τις πλατείες κάθε πόλης. Να αισθανθεί η Βουλή και η κυβέρνηση την οργή των δρόμων.
Να συγκληθούν γενικές συνελεύσεις σε όλες τις ΕΛΜΕ και επιτροπές αγώνα
Συντονισμός με πρωτοβάθμια σωματεία και άλλες Ομοσπονδίες δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, με γονείς και μαθητές, ώστε να αποφασίσουμε αγώνα διαρκείας, με απεργίες-καταλήψεις-διαδηλώσεις-μπλακ άουτ στο δημόσιο.
Να κηρύξουμε με αποφάσεις Σωματείων και Ομοσπονδιών, Πανεργατική Πανυπαλληλική Γενική Απεργία και βδομάδα Αγωνιστικής Δράσης (καταλήψεις, αποκλεισμοί κ.λπ.) ώστε να νεκρώσει όλο το Δημόσιο.
Να προχωρήσουμε σε επαναλαμβανόμενες 48άωρες απεργίες στο πλαίσιο ενός σχεδιασμένου και παρατεταμένου αγώνα.
ΔΕ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ, ΑΝ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ.
ΝΑ ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ –Ε.Ε ΚΑΙ Δ.Ν.Τ
ΝΑ ΑΚΥΡΩΘΟΥΝ ΟΛΑ ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ
Πιο συγκεκριμένα για την αξιολόγηση :
● Λέμε ένα ξεκάθαρο «όχι στην αξιολόγηση». Ενημερώνουμε από κοινού όλους τους συναδέλφους για τις συνέπειες.
Μπλοκάρουμε την οποιαδήποτε απόπειρα εφαρμογής της αξιολόγησης και την ακυρώνουμε στην πράξη με αποφάσεις Δ.Σ., Γ.Σ. και Επιτροπών Αγώνα.
Δε συμμετέχουμε σε οποιαδήποτε διαδικασία που σχετίζεται με την εφαρμογή της . (π.χ. ερωτηματολόγια, εκθέσεις «αυτοαξιολόγησης» κ.λ.π)
● Καταγγέλλουμε ,με κάλυψη της ΕΛΜΕ προσπάθειες Διευθυντών ή σχολικών συμβούλων να μπουν στις αίθουσες κατά τη διδασκαλία μαθημάτων συναδέλφων, γιατί διαμορφώνουν το κατάλληλο κλίμα για την εφαρμογή της αξιολόγησης. Οι σύλλογοι διδασκόντων να είναι σε διαρκή επαφή με το Δ.Σ. για να οργανώνονται οι αναγκαίες παρεμβάσεις και η κήρυξη της τρίωρης στάσης ,όπου χρειαστεί. .
● Η ΕΛΜΕ να καλέσει τους Διευθυντές των σχολείων, καθώς και τους σχολικούς συμβούλους στη βάση των αποφάσεων του κλάδου, να πάρουν θέση ενάντια στην αξιολόγηση και να βρεθούν στο πλευρό του εκπαιδευτικού κινήματος, κόντρα στα σχέδια του νέου επιθεωρητισμού και των απολύσεων.
● Η ΕΛΜΕ να ενημερώσει τους Συμβούλους και τους Διευθυντές των σχολείων για τις αποφάσεις της ΟΛΜΕ και της ΕΛΜΕ ενάντια στην αξιολόγηση, καθώς και ότι θα διαγραφούν από το Σωματείο μας , όσοι θα μετέχουν ως αξιολογητές σε οποιαδήποτε διαδικασία αξιολόγησης.
● Να πραγματοποιηθούν σε όλα τα σχολεία συγκεντρώσεις γονέων και κηδεμόνων, μαζί με το σύλλογο διδασκόντων, στις οποίες οι σύλλογοι και το Δ.Σ. της ΕΛΜΕ θα ενημερώνουν για τους πραγματικούς στόχους της αξιολόγησης.
Γιατί «ο δάσκαλος που θα υποχρεωθεί να καταπνίξει τη σκέψη του θα γίνει διπλά σκλάβος ή θα καταντήσει ένας ψυχικά ανάπηρος άνθρωπος, ανίκανος να μορφώσει άλλους» (Δ. Γληνός)
ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ Ν. ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ
Κάντε το πρώτο σχόλιο