Του Δημήτρη Μητρόπουλου
Πριν ένα χρόνο στις πλατείες, όταν έπεφταν τόνοι χημικών, μια φίλη με ρώτησε πως αντέχω με τόσα χημικά. Της είπα ότι μάλλον έχω υποστεί μετάλλαξη. Και μετά μου ήρθε στο μυαλό ότι το βάπτισμα του πυρός στους τόνους των χημικών είχε γίνει το 1998 στα εξεταστικά κέντρα ενάντια στους νόμους του Αρσένη. Για μια γενιά που ήταν εκεί εκείνες τις μέρες, το άκουσμα της πρότασης του Αλέξη Τσίπρα για υπηρεσιακό πρωθυπουργό τον Γεράσιμο Αρσένη, ξένισε, άφησε πικρία, δημιούργησε φόρτιση.
Ψυχολογία, θα πει κάποιος και θα έχει δίκιο.
Και πολιτικά δεν μπορεί να ψάχνουμε τους άφθαρτους. Ειδικά σε μια τέτοια εποχή που όλα τα κόμματα αναδιατάσσονται και ζητούμενο είναι μια παλλαϊκή συσπείρωση για την ανατροπή των μνημονίων και των πολιτικών τους. Θα μπουν δυστυχώς από το παράθυρο διάφοροι που πρωτοστάτησαν στο μεταπολιτευτικό κατήφορο. Ότι θα μπουν, θα μπουν και θα δουν πολλά τα μάτια μας, μιας και η πραγματικότητα δεν είναι καθαρή.
Μην τους βάζουμε όμως κι από την πόρτα!
Εδώ ο Μαρκεζίνης που έφτιαξε με τον Θεοδωράκη την Σπίθα, έπεσε στο τραπέζι για πρωθυπουργός από τη Χρυσή Αυγή και τον Καμμένο. Ο οποίος Θεοδωράκης ήταν υπουργός του Μητσοτάκη, αλλά τώρα καλεί σε ένα παλλαϊκό μέτωπο αντίστασης, έφαγε χημικά μαζί με τον Γλέζο αντιστεκόμενος στη ψήφιση του δεύτερου μνημονίου και διεκδικεί μαζί με την Αριστερά ενεργητική παρουσία στις εκλογές. Εδώ ο Τσοχατζόπουλος που είναι πίσω από τα σίδερα, φιγούραρε πριν 7-8 χρόνια σε εκδηλώσεις της αντιιμπεριαλιστικής Αριστεράς, σαν πάλαι ποτέ αρχηγός του πάλαι ποτέ πατριωτικού αριστερού ΠΑΣΟΚ. Για να μην θυμηθούμε τι ήταν η Κανέλη, ο Καμμένος ή ακόμα και ο Κοτζιάς και ο Βαρουφάκης ως σύμβουλοι του ΓΑΠ στις χαρούμενες εποχές που σαρώναμε τα ευρωπαϊκά… Πλάκα-πλάκα μόνο στην γενιά του Αλέξη θα βρούμε πλειοψηφικά εντελώς άφθαρτους. Γι’ αυτό ίσως και ο Μπένι ψάχνει για 30άρη αρχηγό…
Δεν ζητάμε πιστοποιητικά φρονημάτων και πραγματικά τα στερνά τιμούν τα πρώτα. Ας γίνουμε μεγαλόκαρδοι κι ας παρακάμψουμε τους πικρούς συμβολισμούς και παραλληλισμούς. Κι ας πάμε στην ουσία.
Ποιο το νόημα της πρότασης για τον Αρσένη; Ποιον «νέο συσχετισμό» είδε ο Αλέξης Τσίπρας στο πρόσωπό του; Σε ποια στρατηγική πολιτική πρόταση εντάσσεται αυτή η τακτική κίνηση;
Απάντηση πρώτη. Ήταν μια επικοινωνιακή κίνηση για να την σπάσει στον Βενιζέλο. Λάθος κίνηση όμως γιατί την έσπασε πιο πολύ στους εκπαιδευτικούς του ΣΥΡΙΖΑ…
Απάντηση δεύτερη. Η κίνηση αυτή εντάσσεται σε μια πρόταση για τη δημιουργία μιας νέας υπεύθυνης Κεντροαριστεράς με παλιά και νέα υλικά. Με ολίγον ΣΥΡΙΖΑ, ολίγον Κουβέλη, ολίγον παλιό ΠΑΣΟΚ. Το «υπεύθυνη δύναμη» επιχειρηματολογήθηκε μάλιστα από τον Αλέξη Τσίπρα και αναλύθηκαν οι διαπραγματευτικές ικανότητες και γνώσεις του Γεράσιμου Αρσένη, σχετικά με τις συνόδους σε ΝΑΤΟ και Ευρώπη. Μα δεν μιλάμε για μια υπηρεσιακή κυβέρνηση χωρίς ουσιαστικές πολιτικές αρμοδιότητες; Ποιος να διαπραγματευτεί τι μέχρι τις 17 Ιουνίου; Πρώτο χαστούκι αυτό. Και δεύτερο και ισχυρότερο η αποδοχή του «δοτού πρωθυπουργού», «εκπροσώπου των τραπεζών» Παπαδήμου, γιατί και αυτός «γνωρίζει τα διεθνή και οικονομικά δεδομένα». Και όλα αυτά, ενώ υπάρχει συνταγματική διαδικασία με τους ανώτατους δικαστικούς για να μην μπερδευόμαστε. Τα παραπάνω είναι αλλαγή γραμμής, και όλοι ελπίζουμε να είναι πρόσκαιρα. Αυτά δεν είναι η γραμμή για «κυβέρνηση της αριστεράς» και «ενότητα της αριστεράς». Είναι άλλο πράγμα.
Η γνώμη μου είναι ότι η πρόταση αυτή ακροβατεί ανάμεσα στην πρώτη και την δεύτερη εικασία. Εξηγείται και με βάση το πήγαινε-έλα με τις διερευνητικές εντολές. Κατά την γνώμη μου, ο ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε να συζητήσει με ΚΚΕ-ΔΗΜΑΡ και με τις υπόλοιπες αριστερές δυνάμεις, να επιμείνει στην πρόταση για κυβέρνηση της Αριστεράς με στόχο την ανατροπή των μνημονίων και επικοινωνιακά να μην μπει σε αυτήν τη διελκυστίνδα με Βενιζέλο-Σαμαρά, να κάνει καθαρό ότι με αυτούς που μας έφεραν στην χρεοκοπία δεν γίνεται να συγκυβερνήσουμε και γι’ αυτό πρέπει να γίνει το επόμενο βήμα με νέες εκλογές και πιο ισχυρή Αριστερά και πιο αποδυναμωμένο το παλιό πολιτικό σύστημα που καταπάτησε το Σύνταγμα, έκλεψε, ψήφισε χωρίς να διαβάσει τι ψηφίζει, είπε ψέματα στο λαό, εκβίασε, δεν είπε ένα όχι στους τοκογλύφους, έπνιξε τη λαϊκή αγανάκτηση στα χημικά, έριξε το λαό στη φτώχεια ενώ δεν ακούμπησε ούτε ένα σεντ από τον πλούτο, τους εφοπλιστές. Και ας ξεχάσουμε τον Αρσένη γιατί πάνε 14 χρόνια, τη σύζυγο Κατσέλη υπουργό Εργασίας του Μνημονίου και των επιχειρησιακών συμβάσεων μην την ξεχάσουμε έτσι εύκολα…
Αυτές οι «τακτικές» κινήσεις που βάζουν τον ΣΥΡΙΖΑ «στο κάδρο της ευθύνης» και δημιουργούν προϋποθέσεις για μια συγκυβερνώσα αριστερά (με όποιον να ’ναι;), δεν δημιουργούν τις καλύτερες προϋποθέσεις και όρους, δεν προετοιμάζουν τον λαό για τη σύγκρουση που θα έχει με το παλιό πολιτικό σύστημα και με τα ιερά και τα όσιά του… Δεν καλούν σε αποφασιστική ενίσχυση του δρόμου της ενότητας της Αριστεράς (και μιας κυβέρνησης Αριστεράς) ως μοναδική εγγύηση που θα μπορεί να τα βάλει με μνημόνια, δανειστές, Ε.Ε.
αναδημοσίευση από το antapocrisis.gr
Κάντε το πρώτο σχόλιο