Του Παύλου Αντωνόπουλου, εκπροσώπου των Παρεμβάσεων στο ΔΣ της ΟΛΜΕ
Δεν έχουν περάσει 10 μέρες από τότε που ο λαός, οι εργαζόμενοι, παρά την τεράστια επιχείρηση τρομοκράτησης τους από όλες τις δυνάμεις του κεφαλαίου, του πολιτικού προσωπικού του και τον αστικό τύπο έδωσαν ένα γερό χτύπημα στο δικομματισμό. Φάνηκαν τα πρώτα αποτελέσματα του ηρωικού αγώνα των εργαζομένων και συνολικά του λαού μας που αναπτύχθηκε τα δυο τελευταία χρόνια.
Το μεγάλο κέρδος αυτών των αγώνων είναι η καθολική απονομιμοποίηση της πολιτικής των μνημονίων που προωθεί πανευρωπαϊκά το διευθυντήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δηλαδή το μεγάλο κεφάλαιο, οι τραπεζίτες και τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και μάλιστα με μνημόνια ή και χωρίς μνημόνια από χώρα σε χώρα.
Απονομιμοποιήθηκε η πολιτική της μείωσης του εργατικού κόστους κάτω από το όριο επιβίωσης του εργαζόμενου. Απονομιμοποιήθηκε η πολιτική της ιδιωτικοποίησης όλων των κρατικών κοινωνικών δομών που λειτουργούσαν μέχρι τώρα για τη στοιχειώδη ανακούφιση και εξυπηρέτηση των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, της υγείας, της παιδείας, της ασφάλισης κλπ. Απονομιμοποιήθηκε η πολιτική της κατάργησης όλων των εργατικών δικαιωμάτων των εργαζομένων για δικαίωμα στη δουλειά, σταθερού ωραρίου και μισθού, σύνταξης για αξιοπρεπή διαβίωση του συνταξιούχου. Και είναι εμφανές ότι αυτό έγινε μέσα από τη σύγκρουση του ταξικού αγώνα που αναπτύχθηκε στη χώρα μας, όπου εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι συγκρούστηκαν επανειλημμένα με τις δυνάμεις καταστολής του συστήματος καταγράφοντας πέντε νεκρούς εργαζόμενους μέχρι τώρα και εκατοντάδες τραυματίες. Όπου χιλιάδες λαού διαδήλωναν στις πλατείες και στις παρελάσεις και σταδιακά δημιουργούσαν αφόρητο κλίμα για τους εκπροσώπους του κεφαλαίου, σε κάθε τους έκφραση. Απόδειξη είναι ότι ενώ τα ίδια σχεδόν μέτρα λαμβάνονται στο σύνολο σχεδόν των χωρών της Ευρώπης, μόνο στη χώρα μας ο λαός έδωσε ένα τόσο ηχηρό μήνυμα ενάντια σε αυτή την πολιτική.
Είναι γεγονός ότι αυτό το μήνυμα ούτε ολοκληρωμένο είναι ούτε μπορεί να θεωρηθεί χάραξη μιας άλλης εργατικής πολιτικής για το συμφέρον του λαού. Είναι ένα πρώτο ανάχωμα στην πολιτική του κεφαλαίου που δημιουργεί εμπόδια στην υλοποίηση της. Δυστυχώς μέσα από αυτές τις εκλογές εκφράστηκε και η πάγια τάση τέτοιων περιόδων ταξικής σύγκρουσης για άνοδο των φασιστικών και ρατσιστικών δυνάμεων που εν μέρει οφείλεται και σε δομικές αδυναμίες του εργατικού κινήματος. Με γοργούς ρυθμούς πάντως ξεπροβάλλουν όλο και με πιο έντονο τρόπο τα πραγματικά αίτια της δομικής κρίσης του καπιταλισμού και οδηγείται η ρήξη στο πραγματικό πεδίο της σύγκρουσης με τους μηχανισμούς του κεφαλαίου, την Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΔΝΤ και τους τραπεζίτες.
Είναι εμφανές ότι η κατάθεση μιας ψήφου για να αλλάξει μια τέτοιας έκτασης επίθεση που δεχόμαστε δεν αρκεί. Το μήνυμα για αλλαγή της πολιτικής των μνημονίων πρέπει να συνοδευτεί κι από κίνημα για εκδίωξη του ΔΝΤ και της Τρόικας από τη χώρα μας, την κατάργηση των δανειακών συμβάσεων και των μεσοπρόθεσμων προγραμμάτων καταλήστευσης του λαού και του τόπου. Ένα κίνημα για άρνηση της πληρωμής του χρέους στους διεθνείς τοκογλύφους, σταμάτημα των απολύσεων, επαναφορά των μισθών μας στα επίπεδα των προ μνημονίων επίπεδα, προσπάθεια χρηματοδότησης παραγωγικής ανάπτυξης για το συμφέρον των εργαζομένων, κάτω από τον έλεγχο τους.
Γιαυτό πρέπει τώρα να αναπτυχθούν αγώνες διεκδικητικοί, αγώνες παρεμπόδισης της πολιτικής τους, αγώνες ανατροπής των σχεδίων τους. Στην εκπαίδευση τέσσερα είναι τα μεγάλα μέτωπα του σήμερα.
Πρώτο: Βαθμολόγιο-Μισθολόγιο-Φτωχολόγιο συνδεδεμένο με την αξιολόγηση. Η αξιολόγηση που θα είναι το βασικό εργαλείο για να προχωρήσουν σε μαζικές απολύσεις εκπαιδευτικών.
Δεύτερο: το νέο σχολείο που ετοιμάζουν για το γενικό και το τεχνολογικό λύκειο στα σχέδια τους για την νέα εποχή της εξαθλίωσης
Τρίτο: ο νόμος για τη διοίκηση του σχολείου όπου η δημοκρατία στο σχολείο πάει περίπατο καταργώντας τις αρμοδιότητες και τα δικαιώματα του συλλόγου διδασκόντων μετατρέποντας το διευθυντή του σχολείου σε manager.
Τέταρτο: η επίθεση που προετοιμάζεται στους μισθούς μας και τις συντάξεις ενόψει του νέου μεσοπρόθεσμου που θα φέρει η όποια κυβέρνηση προκύψει τον Ιούνη.
Κι ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων γυρίζει την πλάτη στους κύριους πολιτικούς υπαλλήλους του συστήματος, οι συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι των δυο κομμάτων του δικομματισμού δεν καταλαβαίνουν τίποτα! Αντί να είναι οι πρώτοι που θα έπρεπε να εγκαταλείψουν τους πολιτικούς εκφραστές τους, κύρια γιατί έχουν τη δυνατότητα να αντιλαμβάνονται από κοντά την αγωνία των συναδέλφων τους για την επιβίωση, συνεχίζουν απτόητοι το “κοινωφελές” έργο τους, της στήριξης των πολιτικών τους προϊσταμένων και της πολιτικής τους.
Στην ΟΛΜΕ στο χτεσινό ΔΣ έγινε πρόταση από τον εκπρόσωπο των Παρεμβάσεων (για την ακρίβεια επανάληψη πρότασης που συνεχώς κατατίθεται το τελευταίο διάστημα) για να γίνουν συνελεύσεις του κλάδου μέχρι το τέλος του Μαΐου ώστε να συζητήσουν οργανωμένα οι καθηγητές για τον τρόπο αντιμετώπισης των επερχόμενων μέτρων. Στην πρόταση αυτή συντάχθηκαν αμέσως και οι εκπρόσωποι της Συνεργασίας αλλά και του ΠΑΜΕ κατανοώντας το αυτονόητο της αναγκαιότητας, “για να μη μας πιάσουν πάλι στον ύπνο”.
Και όμως. Αυτό δεν ήταν καθόλου αυτονόητο για τους εκπροσώπους των ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚ. Με το επιχείρημα ότι τώρα έχουμε εκλογές και δεν πρέπει να επηρεάσουμε τους ψηφοφόρους!!! δεν θα πάμε για συνελεύσεις. Αυτές θα γίνουν 30 Ιουνίου!!! Δυστυχώς αυτό είναι κατάντημα. Σαν το μακρύ χέρι των κομμάτων τους συνεχίζουν ασύστολα αυτό που κάνουν χρόνια τώρα απαξιώνοντας το συνδικαλισμό, οδηγώντας τους εργαζόμενους στην απομόνωση και στην ιδιώτευση. Ακόμη και τώρα.
Και σαν να μην έφτανε αυτό αποφάσισαν οι δυο τους να μη στείλει η ΟΛΜΕ εκπρόσωπο της στη συνέλευση που θέλει να κάνει η ΕΛΜΕ Θήρας για την αξιολόγηση στις 23 Μαΐου γιατί είναι προεκλογική περίοδος και τα μέλη της ΟΛΜΕ πρέπει όλο αυτό το διάστημα να κλειστούν στα σπίτια τους για να μην επηρεάσουν τους ψηφοφόρους!
Οποίο κατάντημα.
Είναι εμφανές ότι το ΔΣ της ΟΛΜΕ με τη σημερινή του σύνθεση είναι ανίκανο να ανταποκριθεί στα δύσκολα πραγματικά για την περίοδο καθήκοντα του. Μέσα σε ένα χρόνο έχουν αλλάξει τα πάντα και πρέπει αυτό να αντανακλαστεί και στο συνδικάτο. Η μόνη έντιμη και επιβεβλημένη λύση είναι ένα έκτακτο συνέδριο άμεσα, που θα βοηθήσει να συσπειρωθεί ο κλάδος σε αναγεννημένα σωματεία, ανανεωμένα με τους νέους αγωνιστές που βγαίνουν μπροστά όλο αυτό το διάστημα για να επαναφέρουν την ελπίδα, να εμψυχώσουν και να ανατρέψουν τη σκουριά της γραφειοκρατίας που για χρόνια λυμαίνεται το συνδικάτο.
Οι εργαζόμενοι πρέπει να νικήσουμε και θα νικήσουμε
Κάντε το πρώτο σχόλιο