άρθρο από τον Ανεξάρτητο Συνδυασμό-Εκπαιδευτική Παρέμβαση Ημαθίας
Ποια βαθύτερη ψυχολογική ανάγκη άραγε, ποια ανομολόγητη φιλοδοξία, να οδήγησε τον κ. Μπαμπινιώτη στην αποδοχή της πρόσκλησης για ανάληψη του Υπουργείου Παιδείας, σε μια συγκυρία πλήρους απαξίωσης του πολιτικού προσωπικού στη συνείδηση του κόσμου; Και ακόμα περισσότερο, τι νομίζει ότι μπορεί να πετύχει σε τρεις, άντε τέσσερις, το πολύ, μήνες υπουργικής θητείας; Τι νομίζει ότι μπορεί να πετύχει ως υπουργός σε μια κυβέρνηση Μνημονίων και Δανειακών Συμβάσεων, που όχι μόνο δεν δίνει κονδύλια για την παιδεία, αλλά, αντίθετα, περικόπτει όλο και περισσότερα χρόνο με το χρόνο; Ποιο «στοίχημα» έχει βάλει, ποιόν στόχο θέλει να πετύχει ως υπηρεσιακός, στην ουσία, υπουργός;
Έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα, ο κ. Μπαμπινιώτης έχει δυο επιλογές: Η μία είναι να συνεχίσει και να προσπαθήσει να ολοκληρώσει την πολιτική της Διαμαντοπούλου στραγγαλίζοντας και πνίγοντας τα Πανεπιστήμια, συγχωνεύοντας και κλείνοντας δημόσια σχολεία, απαξιώνοντας και απολύοντας εκπαιδευτικούς, καθιερώνοντας τον επιθεωρητισμό, ξανά μανά, στην εκπαίδευση, προωθώντας το Νέο Σχολείο της αμορφωσιάς, το φθηνό, πειθαρχημένο, χαμηλών προσδοκιών και στόχων σχολείο της αγοράς.
Η άλλη επιλογή είναι να απαλύνει, ενόψει εκλογών, τις αντιθέσεις «παγώνοντας» το νόμο για τα πανεπιστήμια, σταματώντας ή περιορίζοντας στο ελάχιστο τις καταργήσεις σχολείων, αντιδρώντας στις απολύσεις κ.τ.λ. και βροντώντας τα θεαματικά, αν δε μπορέσει να τα καταφέρει. Τρίτος δρόμος, αυτός του απλού γραφειοκράτη παρατηρητή των εξελίξεων δεν υπάρχει, εκτός και αν οι εκλογές γίνουν άμεσα, πολύ άμεσα, γεγονός μάλλον απίθανο.
Τι θα επιλέξει; Αν, όπως υποψιαζόμαστε, έχει την φιλοδοξία να μείνει στην ιστορία ως ανάλογος των αστών μεταρρυθμιστών τύπου Τριανταφυλλίδη, Παπανούτσου κ.τ.λ. θα επιλέξει τον δεύτερο δρόμο ελπίζοντας σε μια σύντομη επάνοδο στο ίδιο πόστο με καλύτερες συνθήκες. Αν, όπως απευχόμαστε, έχει στόχο να υπηρετήσει πρόθυμα την εξουσία διαχειριζόμενος ματαιόδοξα μια πρόσκαιρη δύναμη, θα επιλέξει τον πρώτο δρόμο. Στην περίπτωση αυτή βέβαια δεν θα έχει το πολιτικό κόστος της προκατόχου του, αλλά ένα άλλο διαφορετικό. Ένα κόστος σε κοινωνικό, ηθικό, επιστημονικό επίπεδο καθώς θα μείνει στην ιστορία ως υπουργός-τσόντα, ως υπουργός- ουρά των πολιτικών, που καθαρίζει τις βρωμιές τους, τελειώνει τις αποστολές τους.
Αυτό, στην περίπτωση του κ. Μπαμπινιώτη, είναι πράγματι κρίμα όχι μόνο γιατί είναι απ’ τους κορυφαίους στον κόσμο επιστήμονες γλωσσολόγους, αλλά και γιατί είναι απ’ τις σπάνιες περιπτώσεις επωνύμων πανεπιστημιακών, που κινήθηκε, σε γενικές γραμμές, αντίθετα με το ρεύμα: Από συντηρητικές προς προοδευτικές θέσεις. Είναι σπάνια περίπτωση ανθρώπου που, η ωριμότητά του κι όχι η νιότη, έδειχνε πως θα γινόταν άλλος! Θα γίνει; Ίδωμεν…
Κάντε το πρώτο σχόλιο