ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ Δ.Ε.

Ανοιχτό γράμμα σε όσους δεν συμπορεύτηκαν μαζί μας στον αγώνα

    Και τώρα τι θα πεις, στα γεμάτα απορίες μάτια των μαθητών σου που σε ρώτησαν, ανοιχτά ή όχι

–αδιάφορο– αν αγωνίστηκες, αν απήργησες;

    Είπες
πως δεν μπόρεσες, γιατί σ’ έπνιξαν τα χρέη, οι κάρτες, οι υποθήκες, τα δάνεια. Αλλά αυτά θα πολλαπλασιαστούν αν δε δείξεις τη δύναμή σου.

    Έλεγες πως δε σε αφορούν τα μέτρα. Λάθος, γιατί σ’ αυτήν την κάθοδο στον Άδη κανείς δε μένει αλώβητος, δεν υπάρχει ξέρα να σε σώσει. Ή αγωνιζόμαστε όλοι μαζί σαν ένας άνθρωπος ή βουλιάζουμε.

    Άφησες να εννοηθεί πως η πατρίδα κινδυνεύει, αλλά τι σόι πατρίδα είναι αυτή που τρώει, σαν τον Κρόνο, τα παιδιά της και κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους; Τι πατρίδα είναι αυτή που χαρίζει στους τραπεζίτες 28 δις και «δεν έχει» το ένα τρίτο από αυτά για να σώσει τους ηλικιωμένους και τα ταμεία τους από τον αφανισμό; Σου θυμίζουμε ότι το κράτος χρωστάει στα ταμεία μας 13,5 δις ευρώ [οι ιδιώτες επιχειρηματίες 6,5 δις] και «σπρώχνει» τα αποθεματικά μας στον τζόγο του χρηματιστηρίου.

    Ψιθύρισες πως «τα πράγματα είναι δύσκολα», αλλά για φαντάσου ότι θα παραδώσεις τα εργασιακά, το μισθό, τη σύνταξη, την ασφάλιση, το ωράριο, τον πολιτισμό μας χειρότερα απ’ ότι τα παρέλαβες από τις προηγούμενες γενιές.

    Εκστόμισες
πως υπάρχουν τα ρετιρέ του δημοσίου κι έτσι «άθελά σου» (;) θρέφεις τον εμφύλιο πόλεμο ανάμεσα στους εργαζόμενους, καλλιεργείς το φατριασμό και τον ανταγωνισμό και υποτάσεις στη δευτερεύουσα αδικία την κύρια.

    Διάβασες
πως δεν υπάρχουν πια δικαιώματα και δεν αντέδρασες. Ξέχασες πως το ωράριο, η οργανικότητα, το αμετάθετο, η μοριοδότηση, η παιδαγωγική ελευθερία, η εργασιακή δημοκρατία, τα επιδόματα έστω των 550 ευρώ, κερδήθηκαν με τις μεγάλες απεργίες του 1988, 1997, 2006 και πως «τίποτα δε χαρίστηκε».

    Ξανάπες πως οι ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΟΛΜΕ, ΔΟΕ, θα σε πουλήσουν. Αλλά για σκέψου πως, πάνω κάτω, αυτούς που κυβερνούν τα συνδικάτα και τη χώρα τα 40 τελευταία χρόνια τους ψήφισες και πως κάθε λαός και κάθε κλάδος «έχει την κυβέρνηση που του αξίζει»… Αν θες να κερδίσεις, γίνε πρωταγωνιστής στους αγώνες, ώστε όχι μόνο η συνδικαλιστική δράση, αλλά και η πολιτική να πάρουν κάτι από την αύρα και το χρώμα τους.

    Όμως, τι θα πεις στα παιδιά; Ξέρεις καλά πως ο δάσκαλος διδάσκει πρώτ’ από όλα με το ζωντανό παράδειγμά του. Μπροστά μας είναι οι μεγάλες σκιές που μας συντροφεύουν και φωτεινά μας οδηγούν. Τεμπονέρας, Κομνηνός, Πέτρουλας, Λαμπράκης, Σουκατζίδης, Κωνσταντοπούλου, Αντύπας, Φεραίος, και τόσοι άλλοι… ένα δάσος σκοτωμένων φίλων. Όλων αυτών που τόλμησαν να σηκώσουν το μπόι τους στο κακό, που είπαν πως στο ψηφιδωτό της κοινωνίας θα βάλουν το δικό τους λιθαράκι, ώστε ο φόβος να μικραίνει και το σκοτάδι ν’ αργεί να φτάσει.

«Όποιος δεν κάνει τίποτε, ένα τίποτα είναι ο ίδιος»
(Μάξιμ Γκόργκι)

    Και σκέφτεσαι να’ ρθεις στο τέλος απλώνοντας το τενεκεδάκι σου για να λάβεις ό,τι κερδήθηκε. Όμως, όταν σε καλούσαμε στον αγώνα, άκουγες τις πληρωμένες φωνές των ΜΜΕ και τις προσταγές των ισχυρών. Αυτών που, όντας θηρία, δίνουν ο ένας το χέρι στον άλλον, για να μας λιώσουν σαν μέταλλο σε καμίνι.

    Ξέρω ότι έχεις πολλές δικαιολογίες. Εξηγήσιμες οι περισσότερες. Αλλά κανένα άλλοθι, δάσκαλε των παιδιών, δεν υπάρχει, καμία δικαιολογία δε θα σταθεί, όταν οι μαθητές σου σε ρωτήσουν αθώα κι οργισμένα συνάμα: Τι κάνεις για μας και το μέλλον μας; Τι έκανες την ώρα που ο τυφώνας σάρωνε τον κόσμο της εργασίας, τη χώρα, τη νεολαία;

    Διότι «αδικεί όχι μόνο ο ποιών, αλλά και ο άπραγος», αυτός που λέει «καλά είμαι εγώ», ο βολεψάκιας, ο δειλός, ο προσκυνημένος.

    Δες τους καλά: Κεφαλαιούχοι, τραπεζίτες, εφοπλιστές, μιλιταριστές, ευρωπαίοι πολιτικοί και γραφειοκράτες, ένα σινάφι αργόσχολων κήρυξαν τον πόλεμο. Ενάντια σε μας και τα παιδιά μας. Δύο δρόμοι υπάρχουν.

Ή θ’ αντισταθούμε ή θα πεθάνουμε σκυφτοί

«σαν τα σκουλήκια κάθε φτέρνα όπου μας εύρει μας πατεί»
(Κ. Βάρναλης)

    Και τώρα τι θα πεις; Είναι κι η σιωπή μια κάποια λύση. Αλλά τότε η αυριανή μέρα δε θα’ χει το αποτύπωμά σου∙ κάτι χειρότερο∙ θα’ σαι συνεργός τους. Αυτό μην το υποτιμήσεις…

Πολέμα. Αφουγκράσου. Κοίταξε στα μάτια τους αγωνιζόμενους συναδέλφους σου.

Περιφρόνησε τον κίνδυνο. Ρίσκαρε τη δεκάρα που δεκάρα δεν είναι.

Έλα μαζί μας!

 

ΑΘΗΝΑ, 25/2/2010

www.paremvaseisde.gr, 6974438720