2 χρόνια Μνημόνια. Πιο φτωχοί. Πιο σοφοί;
Έχει πάτο το βαρέλι;
Δύο χρόνια ασταμάτητα μέτρα. Οι ίδιοι οι «διεθνείς οικονομολόγοι» που προτείνουν αυτό το πρόγραμμα – σοκ για την Ελλάδα, αναγνωρίζουν ότι τόσα βάρβαρα μέτρα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, δεν έχουν εφαρμοστεί σε καμία άλλη χώρα. Η χώρα ολόκληρη ένα πειραματόζωο. Μέχρι που;
Και ενώ έχουμε χάσει το 30%-40% του εισοδήματός μας, ετοιμάζονται:
- Νέες απολύσεις με τη μορφή της εφεδρείας στο Δημόσιο. Μέχρι το 2015 ο στόχος είναι για άλλους 150.000 δημόσιους υπαλλήλους. Και βέβαια και εκπαιδευτικούς! Παράπλευρα για να εξοικονομήσουν τόσους καθηγητές, θα αυξηθεί το ωράριο μας, ώστε να προκύψει το απαραίτητο «πλεονάζον» προσωπικό.
- Περαιτέρω μείωση στο μισθό μας. Είτε με αυξήσεις στις εισφορές για τα ταμεία που καταρρέουν. Είτε με επιπλέον χαράτσια και φόρους. Είτε με ολοκληρωτική διαγραφή σε ότι έχει απομείνει από τα «δώρα». Ο εκπαιδευτικός των 600-700 ευρώ είναι ήδη εδώ με μπόλικη αξιολόγηση μάλιστα όπως προβλέπει και το νέο μισθολόγιο-βαθμολόγιο.
- Θα συνεχίσουν οι συγχωνεύσεις και τα λουκέτα σε σχολεία. Το στοίβαγμα μαθητών μέσα στις τάξεις. Η οικονομική ασφυξία των σχολείων. Και σ’ αυτό το πλαίσιο εγκατάλειψης θα προωθείται καθημερινά το σχολείο της αποσπασματικής γνώσης, της αγοράς και του αυταρχισμού.
Μία ματιά στις χώρες της Λατινικής Αμερικής ή της Ασίας που πέρασε το ΔΝΤ με τέτοια μέτρα, αρκεί για να διαλύσει τις όποιες αυταπάτες. Το βαρέλι δεν έχει πάτο.
Ο μύθος (ή ανέκδοτο;) της άσωτης Ελλάδας…
Μέχρι πριν λίγους μήνες τα κανόνια των δελτίων των 8, ο ΓΑΠ, και οι «εταίροι μας», μας εξευτέλιζαν καθημερινά για το «πρόβλημα Ελλάδα». Πολύ γρήγορα στους τεμπέληδες Έλληνες προστέθηκαν οι Ιρλανδοί, οι Πορτογάλλοι, πρόσφατα και οι Ιταλοί ενώ σειρά έχουν οι Ισπανοί και οι Γάλλοι! Η δικιά τους κρίση και τα αδιέξοδα του καπιταλισμού δεν μπορούν να κρυφτούν κάτω από το χαλί. Στην Ε.Ε. παίρνουν την μορφή της κρίσης της ευρωζώνης, γιατί απλά είναι μια ένωση κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των πλούσιων χωρών του Βορρά!
Ο μύθος του μεγάλου, τεμπέλικου δημοσίου…
Το κουβάρι αυτής της πρωτοφανέρωτης επίθεσης, άρχισε να ξετυλίγεται από μια άνευ προηγουμένου επίθεση στο Δημόσιο. Το 7% των υψηλόμισθων (πάνω από 2.000 καθαρά προ Μνημονίου) στο Δημόσιο, έγινε το φασιστικό «οι υψηλόμισθοι δημόσιοι υπάλληλοι». Ο «υπέρογκος δημόσιος τομέας», αποκαλύφθηκε ότι είναι μικρότερος από της Γαλλίας, της Αγγλίας, της Δανίας… Η δικιά τους κακοδιοίκηση στο δημόσιο έδειχνε σαν πρόβλημα τον «τεμπέλη δημόσιο υπάλληλο». Το δικό τους πελατειακό-κομματικό κράτος (που εξώφθαλμα οικοδόμησαν οι ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ 30 χρόνια τώρα), σε μερικούς τομείς, αντί να γυρίσει μπούμερανγκ εναντίον τους, έγινε κατηγορία απέναντι σε όλα τα δημόσια αγαθά (εκπαίδευση, υγεία, πρόνοια). Ακόμα και οι πιο «φανατικοί» ενάντια στο δημόσιο είδαν το τελευταίο διάστημα που αποσκοπούσε αυτή η φρενίτιδα. Ξήλωμα των εργασιακών κατακτήσεων και των μισθών σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα μαζί και ξεπούλημα και ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας και των δημόσιων κοινωνικών αγαθών.
Η οργάνωση καλύτερου δημόσιου τομέα θα ξεκινάει από 2 βασικές προϋποθέσεις. Το να ζουν οι δημόσιοι υπάλληλοι με αξιοπρέπεια από τον μισθό τους και να έχουν μόνιμη και σταθερή δουλειά και δεύτερον να έχουν δωρεάν πρόσβαση σε όλα τα δημόσια αγαθά όλοι οι πολίτες και οι εργαζόμενοι αυτής της χώρας.
Στόχος: η κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου και των αγορών – να βγουν κερδισμένοι μέσα από την κρίση
Όλο αυτό το διάστημα όλοι έχουμε γίνει ειδικοί για τα οικονομικά, τα spread, τα επιτόκια. Μια ερώτηση τριγυρνάει στο μυαλό μας. Γιατί; Η κατάσταση αυτή που ζούμε ενορχηστρώνεται από τους μεγάλους «παίκτες» (πολυεθνικές, τράπεζες, ΗΠΑ, Γερμανία, Γαλλία κοκ), που καταστρέφουν όχι μόνο την εργατική δύναμη, αλλά και ολόκληρες χώρες ή περιοχές. Στο παιχνίδι αυτό συμμετέχει ενεργητικά και το ντόπιο ελληνικό κεφάλαιο που τρέχει να επωφεληθεί από την αντεργατική φρενίτιδα. Απόδειξη; Ότι ενώ όλοι μιλούν με όλους του τόνους για ανάπτυξη, οι έλληνες καπιταλιστές φυγαδεύουν τον ιδρώτα του ελληνικού λαού στις ελβετικές τράπεζες. Ότι οι έλληνες εφοπλιστές συνεχίζουν και κερδοφορούν απρόσκοπτα. Ότι ακόμα και σε κερδοφόρες επιχειρήσσεις (βλ. Χαλυβδουργία-Μάνεσης), γίνεται προσπάθεια για απολύσεις και μειώσεις μισθών.
Αν το 89-91 κατέρρευσε ο υπαρκτός σοσιαλισμός, τώρα καταρρέει ο υπαρκτός καπιταλισμός. Τίθεται σε όλους τους λαούς του κόσμου το ερώτημα πως θα οργανώσουν διαφορετικά τις ζωές τους και τις κοινωνίες τους. Οι «ήρεμες μέρες» του συστήματος τελείωσαν. Όσο το νωρίτερο μπούμε στον αγώνα για μια κοινωνία, όπου οι παραγωγοί του πλούτου θα έχουν και την εξουσία τόσο το καλύτερο!
Δημοκρατία και Εθνική κυριαρχία. Πίσω στο 1821;
Πως θα οργανώσουμε ξανά σχολικές γιορτές για τους αγώνες για δημοκρατία και την εθνική μας ανεξαρτησία; Όταν ωμά οι αγορές θα σου διορίζουν πρωθυπουργό και κυβέρνηση; Όταν ωμά σου λένε ότι δεν έχεις δικαίωμα να μιλάς σε δημοψηφίσματα ή εκλογές μέχρι να υπογράψουν αυτοί το τί θα κάνουν αυτές οι κυβερνήσεις μέχρι το 2020; Όταν κάθε υπουργείο και υπηρεσία θα καταλαμβάνεται και από έναν Γερμανό ή Ολλανδό ή Γάλλο επίτροπο-Γκαουλάιτερ; Η συνέχεια της συμμετοχής μας στην Ε.Ε. σημαίνει να γίνουμε το Κόσσοβο της ευρωζώνης. Ούτε σχέση με ευημερία έχει πια, ούτε με ασφάλεια, όπως υπόσχονταν την δεκαετία ’90 για τα καλά της συμμετοχής μας στην Ε.Ε.. Λιτότητα μέχρι το 2030 και τροφή για τα αρπακτικά των αγορών είναι η Ε.Ε. από ‘δω και πέρα. Και όχι μόνο αυτό, αλλά η χώρα θα γίνει ένα προτεκτοράτο, μια διοικητική επαρχία της Μέρκελ και του Σαρκοζί, χωρίς ούτε την τυπική αστική δημοκρατία, την τυπική εθνική κυριαρχία. Ο αγώνας για την κοινωνική δικαιοσύνη, ο αγώνας για να βγάλουμε από πάνω μας την θηλειά της λιτότητας και της φτώχειας, περνάει μέσα από την διεκδίκηση της δημοκρατίας και της εθνικής ανεξαρτησίας, από τον αγώνα ενάντια στην νέα κατοχή, εν τέλει μέσα από την σύγκρουση και την ρήξη με το ευρώ και την Ε.Ε. μέχρι την έξοδό μας από αυτούς τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς!
Υπάρχει λύση;
- Ο λαός στο προσκήνιο! Όλοι οι λαοί στις μεγάλες κρίσεις της ιστορίας τους δεν περίμεναν πρώτα την λύση σε ένα χαρτί και μετά ξεσηκώθηκαν. Μπήκαν στον αγώνα για να αρνηθούν την καταστροφή! Αυτό πρέπει να κάνουμε και σήμερα. Να σηκωθούμε από τον καναπέ. Δεν θα μας σώσει κανείς!
- Να οικοδομήσουμε ένα μεγάλο μέτωπο. Από την αριστερά, μέχρι ανθρώπους που είχαν πιστέψει στα δύο μεγάλα κόμματα στο παρελθόν. Για να ανατραπεί αυτό το έκτακτο καθεστώς – η νέα χούντα. Για την υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας, της δημοκρατίας, των εργασιακών δικαιωμάτων, του δικαιώματος στην μόνιμη και αξιοπρεπή δουλειά και την μόρφωση, για την απόκρουση των μνημονίων. Με ένα μίνιμουμ πρόγραμμα. Να σταματήσουμε να πληρώνουμε το χρέος στους δανειστές με οποιοδήποτε κόστος (έξοδος από ευρώ-Ε.Ε.), να παρθούν όλα τα βάρβαρα μέτρα πίσω, να διώξουμε τρόικα και επιτρόπους. Να πρωτοστατήσει η αριστερά σε μια τέτοια κίνηση και όχι να παραπέμπει τις λύσεις στην Δευτέρα παρουσία της λαϊκής εξουσίας ή σε μια μελλοντική ανθρώπινη ευρώπη.
- Να αλλάξει προσανατολισμό το συνδικαλιστικό κίνημα. Πολιτικός και αγωνιστικός συντονισμός με όλους όσους αγωνίζονται για ένα τέτοιο μέτωπο όλου του λαού. Οικοδόμηση της κοινωνικής αλληλεγγύης για την άμεση επίλυση προβλημάτων φτώχειας και εξαθλίωσης – κανείς μόνος του στην κρίση. Μαζικοποίηση και ζωντάνεμα των σωματείων με διαδικασίες συμμετοχής των εργαζομένων και όχι «των συνδικαλιστών». Να αποκρούσουμε λογικές ανθρωποφαγίας και συντεχνιασμού, με τον έναν εργαζόμενο απέναντι στον άλλο.
ΕΛΜΕ Πειραιά – 1 βήμα μπρος -3 βήματα πίσω
Για τον απολογισμό της ΕΛΜΕ Πειραιά, θα θέλαμε να τονίσουμε τα παρακάτω.
- Η ΠΑΣΚ, ανοιχτά φιλομνημονιακή υπερασπιζόταν σχεδόν όλα τα μέτρα της Διαμαντούλου. Από τους αγώνες εννοείται εξαφανισμένη… Η ΔΑΚΕ είχε μια τυπική συμμετοχή, αλλά άλλαξε γρήγορα στυλ με την συγκυβέρνηση…
- Οι 6 έδρες σε αριστερές δυνάμεις (3 ΠΑΜΕ, 2 Παρεμβάσεις, 1 Αγ. Κινήσεις) βοήθησαν να πάρει η ΕΛΜΕ αγωνιστικές αποφάσεις. Κάλεσε σε αντίσταση σε μια σειρά ζητήματα (χαράτσια, συγχωνεύσεις κοκ). Και σε πολλά επί μέρους ζητήματα, όπως σε αυθαιρεσίες από την διοίκηση.
- Στα κεντρικά θέματα η ΕΛΜΕ παίρνει κάτω από τη βάση. Ούτε κοινές περιοδείες στα σχολεία έκανε το ΔΣ στα σχολεία για τα φλέγοντα ζητήματα, αφού για το ΠΑΜΕ δεν είναι ΔΣ σωματείου ΟΛΩΝ των εργαζομένων, αλλά ομοσπονδία παρατάξεων που κάθε παράταξη κάνει τα δικά της. Ούτε μια εκδήλωση – συζήτηση κάλεσε για ανοιχτό διάλογο για τη διέξοδο από την κρίση ή για την κατάσταση στην εκπαίδευση και δεν πέρασε σχεδόν καμία πρόταση για συντονισμό με άλλους φορείς που δεν ελέγχει το ΠΑΜΕ.
Ειδικά για το ΠΑΜΕ. Η συννενόηση στο ΔΣ δεν ήταν εύκολη. Οποιαδήποτε κινητοποίηση δεν είχε την σφραγίδα του ΠΑΜΕ δεν πέρναγε. Επίσης οποιαδήποτε πρόταση (από εμάς έγιναν τρεις φορές τέτοιες προτάσεις που καταψηφίστηκαν) για διαδικασίες συμμετοχής των συναδέλφων, πχ τοπικές συσκέψεις-συνελεύσεις-επιτροπές καθηγητών ανά δήμο καταγγέλθηκαν ως οργανωτίστικες. Σαν να μην είναι πρόβλημα πολιτικό ότι ο συνδικαλισμός στην ΕΛΜΕ Πειραιά «κλείνεται» στους 9 του ΔΣ και στις λίγες δεκάδες συναδέλφων που έρχονται στις συνελεύσεις. Δεν είναι πολιτικό ότι σε μεγάλο μέρος των συναδέλφων η ΕΛΜΕ δεν έχει αξιοπιστία. Η δικιά μας θέση ήταν ξεκάθαρη. Αν δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό, πρέπει να πάει η ΕΛΜΕ στους συναδέλφους. Να βρει τρόπους! Αλλά και στην κεντρική του πρόταση το ΠΑΜΕ μας καλεί σε αγώνες με προοπτική μια άλλη λαϊκή εξουσία κάπου, κάπως, κάποτε, αλλά αρνείται τον συντονισμό και την ανάγκη ενός μεγάλου μετώπου διεξόδου, ενώ όλος ο κόσμος βλέπει την συγκρότηση της συγκυβέρνησης και του μετώπου των ευρω-μνημονίων, το ΠΑΜΕ καταγγέλλει αυτό που καταλαβαίνει όλος ο κόσμος. Το μέτωπο, σήμερα, πάνω σε ένα μίνιμουμ πρόγραμμα εναντίωσης στο ΔΝΤ και την Ε.Ε..
Η δράση μας
Προσπαθήσαμε να αναδείξουμε την κοινή δράση και έναν διαφορετικό προσανατολισμό στο συνδικαλιστικό κίνημα. Κάναμε προτάσεις στο ΔΣ, προσπαθήσαμε στην από τα κάτω ανάπτυξη αγώνων, κυρίως μαζί με τους συναγωνιστές των Αγωνιστικών Κινήσεων.
Σε έναν κόσμο που καταρρέει και αλλάζει ραγδαία ψάχνουμε απαντήσεις και λύσεις. Δεν είμασταν πάντα απόλυτα σύμφωνοι με προτάσεις που έρχοταν από την ΟΛΜΕ, προτάσεις που και ο χώρος μας είχε στηρίξει. Αλλά δεν παριστάνουμε τους κάτοχους της μοναδικής αλήθειας, δεν σταματάμε να αναζητάμε απαντήσεις, δεν προχωράμε με παρωπίδες, κριτήριο μας σε όλα είναι η ανάπτυξη αγώνων.
Γιατί να ψηφίσω στις 19 Δεκεμβρίου;
- Γιατί κανείς μόνος του δεν μπορεί να απαντήσει στα μέτρα που έρχονται. Ούτε στις απολύσεις-εφεδρείες, ούτε όμως και στον καθημερινό αυταρχισμό της διοίκησης. Η συμμετοχή σου-επικοινωνία με την ΕΛΜΕ είναι αυτή που θα σε προστατεύσει από την καταπάτηση των δικαιώμάτων σου!
- Γιατί κανείς μόνος του δεν πρέπει να μείνει στην κρίση. Η συμμετοχή σου στην ΕΛΜΕ και στα κοινά δεν θα λύσει το πρόβλημα της χώρας. Είναι απλά ένα κομμάτι στο παζλ. Η απουσία σου όμως και η αποχή θα διογκώσει το πρόβλημα της χώρας!
- Η ΕΛΜΕ δεν είναι «των συνδικαλιστών». Μπορεί να μην σου αρέσει ο τρόπος που δρά, και σε πολλά – όπως και εμείς – να κάνεις κριτική. Όμως το σωματείο σου, δεν είναι του ΠΑΜΕ, της ΠΑΣΚ, των παρατάξεων. Είναι το δικό σου εργαλείο και η δική σου ασπίδα. Πάρε το σωματείο σου στα χέρια σου!
Πειραιάς, Δεκέμβριος 2011
Κάντε το πρώτο σχόλιο