Βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη φάση όπου εντείνεται η αντιπαράθεση με το υπουργείο και την κυβέρνηση που βρίσκονται στριμωγμένοι από το μεγάλο κύμα λαϊκής δυσαρέσκειας σχεδόν για το σύνολο της πολιτικής της ΝΔ με αιχμές την υπερβολική ακρίβεια, την υγεία και την παιδεία. Σ’ αυτή τη φάση καλεί ο υπουργός παιδείας το ΔΣ της ΟΛΜΕ στην 1η συνάντηση, αφότου ανέλαβε πριν από 15 μήνες, δηλαδή, την στιγμή που η εκπαίδευση βράζει κι οι γονείς ξεσηκώνονται για τη σφαγή των 1600 περίπου τμημάτων τον Αύγουστο σε όλη την Ελλάδα. Από τη συνάντηση στις 17/9 με όλη την πολιτική ηγεσία του υπουργείου φάνηκε ότι το υπουργείο και η κυβέρνηση πιέζονται πολύ εξαιτίας κυρίως του κύματος αντιδράσεων από εκπαιδευτικούς, γονείς και μαθητές πανελλαδικά από τον Ιούλιο ως σήμερα, αλλά και από τις 2 αποφάσεις του διοικητικού εφετείου Αθήνας που δικαίωσαν τους νεοδιόριστους εκπαιδευτικούς. Όμως, δεν εμφανίστηκαν διατεθειμένοι να κάνουν πίσω στις βασικές στοχεύσεις τους, τις «πυρηνικές» για την πολιτική τους. Αυτό εν πολλοίς οφείλεται στο γεγονός ότι γνωρίζουν πως ο κυβερνητικός και γραφειοκρατικός συνδικαλισμός «θα βάλει πλάτη» επιβάλλοντας τελικά κινηματική νηνεμία σε μια πολιτικοσυνδικαλιστική συγκυρία που θα έπρεπε ήδη να ηχούν οι σειρήνες του παρατεταμένου αγώνα.
Την στιγμή αυτή βρίσκονται νέα σημεία σύγκλισης ανάμεσα στο εκπαιδευτικό, το γονεϊκό και το μαθητικό κίνημα κι οι μεγάλες αυτές κοινωνικές ομάδες, που πλήττονται άμεσα από την κυβερνητική πολιτική, αναζητούν τρόπους να συντονιστούν εκτός από τις περικοπές τμημάτων και τις διώξεις και για την υποχρηματοδότηση και την εγκατάλειψη των σχολείων μέσω της κατάργησης των σχολικών επιτροπών και την είσοδο ιδιωτών σε σχολικές δραστηριότητες. Την στιγμή αυτή η ΟΛΜΕ των 3 παρατάξεων του κυβερνητικού συνδικαλισμού τους γυρίζει την πλάτη πάλι και «πετάει την μπάλα στην εξέδρα» και τους αγώνες σχεδόν ένα μήνα αργότερα!
Έτσι, στο ΔΣ στις 16/9 η ΔΑΚΕ κατέθεσε τη δήθεν αγωνιστική, αλλά απαράδεκτη κι υπονομευτική πρόταση η συνέλευση προέδρων των ΕΛΜΕ να γίνει στις 5/10, αλλά μαζί με συγκέντρωση στις 7μμ στο Σύνταγμα(!) εξαιτίας της ημέρας του εκπαιδευτικού με πρόσκληση σε ΔΟΕ, ΟΙΕΛΕ κλπ. Οι ΣΥΝΕΚ και ΠΕΚ συμφώνησαν με τη ΔΑΚΕ με την προϋπόθεση ότι η συνέλευση θα αρχίσει αυστηρά στις 11 το πρωί και θα υπάρχει αυστηρή σύσταση στους προέδρους να μην κάνουν κατάχρηση του χρόνου(!) Δεν θέλουν να γίνει μια συνέλευση προέδρων ουσιαστική και αποφασιστική, αλλά μια συνέλευση καρικατούρα, όπου θα αποκλείσουν κάθε προσπάθεια για συγκροτημένες αγωνιστικές αποφάσεις με δικαιολογία τον περιορισμένο χρόνο και τις πιεστικές διαδικασίες λόγω της συγκέντρωσης που οι ίδιες αποφάσισαν. Η ΑΣΕ πρότεινε την 28/9 για τους προέδρους και να αποφασιστεί και να προετοιμαστεί εγκαίρως μια 24ωρη απεργία μέσα στο δεύτερο δεκαπενθήμερο του Οκτώβρη. Είπαν ότι είναι δύσκολο να γίνει και συνέλευση προέδρων και κινητοποίηση στις 5/10. Όμως, δεν πρότειναν τίποτα πέρα από την “καλά οργανωμένη 24ωρη απεργία” και κρύφτηκαν πίσω από αυτή τη μοναδική αγωνιστική πρόταση.
Εμείς διαφωνήσαμε κάθετα με την επιλογή «πακέτο» για συνέλευση και κινητοποίηση, γιατί υπονομεύει και τα δύο. Οι προτάσεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού δεν είναι αντίστοιχες με την ένταση της νέας επίθεσης που δέχεται ο κλάδος από το καλοκαίρι! Θα έπρεπε να γίνει η συνέλευση προέδρων στις 21/9, ώστε να υπάρξει σύνδεση, συντονισμός και συνολικοποίηση δράσεων και κινητοποιήσεων και διάστημα για κλιμάκωση μέσα στην κρίσιμη συγκυρία των περικοπών τμημάτων, της τρομοκράτησης και των διώξεων συναδέλφων. Ωστόσο, επειδή η προσχεδιασμένη αναβολή του ΔΣ αποδυνάμωσε αυτή την επιλογή, αφού μεταθέτοντας το κατά 5-6 μέρες υπονόμευσε την ταχύτητα αντίδρασης του κλάδου, καταθέσαμε την πρόταση για συνέλευση προέδρων στις 28/9 και 48ωρη από 10/10 έως 18/10 και αμέσως μετά νέο κύκλο ΓΣ και συνέλευση προέδρων. Δεν συμφωνήσαμε με την κινητοποίηση στις 5/10 γιατί δεν μπορεί να γίνει την ίδια μέρα με τη συνέλευση προέδρων. Η πρόταση της ΔΑΚΕ πέρασε με 6-5 και αποδείχτηκε για μια ακόμη φορά ότι δεν υπάρχει κανένα οργανωμένο σχέδιο ουσιαστικής αντιπαράθεσης και σύγκρουσης με την κυβερνητική πολιτική, που να προβλέπει συγκεκριμένα βήματα και αγωνιστική κλιμάκωση. Υπηρετείται μια απολύτως διαχειριστική και γραφειοκρατική λογική, που εξαντλείται σε μια πιθανή 24ωρη απεργία, αλλά ήδη υπονομεύεται με όλα αυτά τα τερτίπια η μαζική συμμετοχή των συναδέλφων, γεγονός που θα «αξιοποιηθεί» για να δικαιολογήσουν οι παρατάξεις την κινηματική τους αφασία και αδράνεια.
Με βάση τον αρχικό μας σχεδιασμό καταθέσαμε πρόγραμμα δράσης, όπως διαμορφώθηκε κι από τον συντονισμό ΕΛΜΕ & ΣΕΠΕ. 17/9 διαδικτυακή σύσκεψη για τους νεοδιόριστους με τους εμπλεκόμενους νομικούς. 18/9 συμμετοχή στη αντιφασιστική πορεία 11 χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου. 20/9 απογευματινό πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο ως πρώτο βήμα για τη συνολικοποίηση των επιμέρους δράσεων, που με επιτυχία και μαζικότητα γίνονται πανελλαδικά από το καλοκαίρι για τμήματα, μονιμοποιήσεις και διώξεις. 21/9 κινητοποίηση στη Μότορ Όιλ ενάντια στην πώληση πετρελαίου στον ισραηλινό στρατό, που μεταφέρθηκε στις 28/9. Στήριξη διεθνούς αιτήματος για να κριθεί παράνομη η κατοχή της Παλαιστίνης στη ΓΣ του ΟΗΕ.
Με βάση την προσπάθεια να συμπέσουν οι αγώνες και το πολιτικό επίδικο, προτείνουμε επικαιροποιημένο πρόγραμμα δράσης στις Γενικές Συνελεύσεις των ΕΛΜΕ πριν τη συνέλευση προέδρων στις 5/10. 23/9 κινητοποίηση στη Θεσσαλονίκη στη δίκη για τους πλειστηριασμούς των Σμήλιου/Κλεισιάρη, 24-25/9 παρεμβάσεις της ΠΟΕΔΗΝ στα νοσοκομεία και στάσεις εργασίας από τις ΕΛΜΕ, 28/9 κινητοποίηση στη Μότορ Όιλ στους Αγίους Θεοδώρους και 7/10 στα Προπύλαια ενάντια στο κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ και το αιματοκύλισμα της Παλαιστίνης, 2/10 στήριξη στον Δ. Αντωνίου στη συνάντηση στην επιθεώρηση εργασίας ενάντια στο ΕΚΠΑ και την απόλυσή του. 10-11/10 ή 17-18/10 48ωρη απεργία (17/10 απεργούν κι οι υγειονομικοί) και αμέσως μετά νέος κύκλος ΓΣ των ΕΛΜΕ και συνέλευση προέδρων.
Είναι φανερό ότι και σε αυτή τη φάση θα είμαστε «στο ίδιο έργο θεατές». Όλοι θα εκφωνούν αγωνιστικούς δεκάρικους όταν βρουν μικρόφωνο και ακροατήριο, αλλά στην κρίσιμη στιγμή θα κάνουν πίσω. Κανείς τους δεν έχει στόχευση και προσανατολισμό σύγκρουσης. Είναι χαρακτηριστικό, όπως τονίσαμε κατ΄ επανάληψη, ότι η ομοσπονδία 11 μέρες μετά το αίσχος της καταστολής και του αυταρχισμού στο υπουργείο παιδείας, δεν έβγαλε ούτε μια γραμμή καταδίκης. Οι ίδιες δυνάμεις δεν ψήφισαν ανακοίνωση για συμπαράσταση στους 7 συναδέλφους της Δ΄ ΕΛΜΕ Θεσ/νίκης που κλήθηκαν για εξηγήσεις από την τοπική ΔΔΕ, επειδή μετείχαν στην απεργία αποχή και για την κινητοποίηση στήριξης από τις υπόλοιπες ΕΛΜΕ. Από την άλλη η ΑΣΕ με μικροπολιτικά παιχνίδια δεν στήριξε την αντιφασιστική πορεία για τον Φύσσα και δεν υπήρξε πλειοψηφία, ενώ την κινητοποίηση στο υπουργείο από τις ΕΛΜΕ, τους μαθητές και τους γονείς της Δυτικής Αθήνας την ψήφισε την τελευταία στιγμή μετά από μέρες διαβούλευσης, Αυτό δεν την εμπόδισε να απαιτήσει να εκπροσωπηθεί στη σχετική συνάντηση με τον ΓΓ Κατσαρό.
Για το θέμα των νεοδιόριστων και των διώξεων έχουν σταλεί, μετά από πολλές καθυστερήσεις το καλοκαίρι, οι αιτήσεις μονιμοποίησης για 2020 και 2021 και τελευταία για το 2022 και όπως διαπιστώνεται από τις πρώτες απαντήσεις των ΔΔΕ, αλλά και την τοποθέτηση Πιερρακάκη, η γραμμή του υπουργείου είναι ότι περιμένει τη γνωμοδότηση του Ν.Σ. του Κράτους. Με δεδομένο ότι οι διώξεις είτε είναι σε εξέλιξη (Κιλκίς) είτε δρομολογούνται (Εύβοια, Ημαθία, Πάτρα, Χανιά κλπ) είναι η ώρα το κίνημα να προχωρήσει οργανωμένα και συγκροτημένα σε νέες νομικές ενέργειες απέναντι σε ΔΔΕ και υπουργείο (προσφυγές για μονιμοποίηση, αγωγές, μηνύσεις), που απαιτείται να συμβαδίζουν με συγκροτημένες κινηματικές δράσεις που αρνείται η ΟΛΜΕ. Οι συνάδελφοι/ισσες χρειάζονται αυτή τη στιγμή καθαρό μήνυμα ότι η ομοσπονδία είναι δίπλα τους, θα τους στηρίξει και κανείς/μία δε θα μείνει μόνος/η στις διώξεις. Δυστυχώς, κι εδώ ΔΑΚΕ, ΠΕΚ και ΣΥΝΕΚ δεν έχουν ξεκάθαρη στάση επικαλούμενοι την οικονομική δυσπραγία της ΟΛΜΕ ή το ενδεχόμενο να υπάρξουν αθωωτικές αποφάσεις για τους ΔΔΕ που μπορεί να εγκυμονούν νέους κινδύνους για τους συναδέλφους.
Να σημειωθεί ότι η δυστοκία κι η αναβλητικότητα της πλειοψηφίας αποτυπώνεται ακόμη και στις δράσεις των 100 χρόνων από την ίδρυση της ΟΛΜΕ (1924-2024) καθώς βρισκόμαστε στον Σεπτέμβριο και ακόμη δεν έχει γίνει απολύτως τίποτα. Και πρόκειται για μια ιστορική ομοσπονδία, ίσως τη μεγαλύτερη στο Δημόσιο με θυσίες και στα χρόνια της Κατοχής και στα χρόνια της χούντας που έχει αφήσει το αποτύπωμά της στην ελληνική κοινωνία. Από την πλευρά μας επαναλάβαμε συγκεκριμένες προτάσεις άμεσα υλοποιήσιμες που είχαμε καταθέσει ήδη από τον Ιούλιο.
Κάντε το πρώτο σχόλιο