Φυσάει
Φυσάει μέσα στην οργισμένη καρδιά του λαού
Τάσος Λειβαδίτης
Η ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΒΑΘΑΙΝΕΙ ΦΕΡΝΟΝΤΑΣ ΜΑΖΙ ΤΗΣ ΕΝΑΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΡΜΑΓΕΔΩΝΑ ΧΩΡΙΣ ΤΕΛΟΣ
Το ρολόι του κόσμου χτυπά μεσάνυχτα. Το κοντέρ του παγκόσμιου χρέους της ιστοσελίδας του economist, ανεβάζει τα νούμερα, κάθε λεπτό, σαν τρελό. Οι αγορές «ανησυχούν». Κεφάλαια εκτοξεύουν τα κέρδη τους στον ουρανό, εν μέσω κρίσης, την ίδια στιγμή που άλλα καταστρέφονται. Το χρηματιστήριο χτυπάει κόκκινο. Οι ηγέτες της ΕΕ και του ΔΝΤ ζητούν συναίνεση για νέα μέτρα που θα σώσουν τις τράπεζες και θα ανεβάσουν την κερδοφορία των κεφαλαίων τους. Η κυβέρνηση Παπαδήμου, χωρίς κανένα στήριγμα μέσα στην κοινωνία και τους εργαζόμενους, εκφράζει τη συμφωνία του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΛΑΟΣ στη Συμφωνία της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ στις 26 Οκτώβρη, με τη στήριξη Μπακογιάννη, Κουβέλη.
Το «κούρεμα» του ενός τρίτου του δημόσιου χρέους της Ελλάδας, που με διθυράμβους ανακοίνωσε ο ΓΑΠ, σαν μεγάλη επιτυχία, ουσιαστικά το αφήνει ανέγγιχτο και οδηγεί σε μια «ελεγχόμενη χρεοκοπία». Αυτή θα βυθίσει τον ελληνικό λαό σε μια άνευ προηγουμένου, επιπρόσθετη καταβαράθρωση του βιοτικού επιπέδου και των δικαιωμάτων του, σε νέα μεγάλη μείωση μισθών και συντάξεων, σάρωμα των αποθεματικών των ταμείων, σε πλήρη αποδιάρθρωση των δημόσιων υποδομών (παιδεία, υγεία, ασφάλιση, πρόνοια) και σε μαζικό ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, σε εμπέδωση συνθηκών κοινωνικής ερήμωσης, φτώχειας κι ανεργίας. Κι όλα αυτά κάτω από καθεστώς ταπεινωτικής «Εποπτείας», αναίρεσης βασικών δημοκρατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων αλλά και της όποιας κυριαρχίας τού είχε απομείνει πάνω στις τύχες της χώρας του. Την ίδια στιγμή η λιτότητα γίνεται πανευρωπαϊκός κανόνας, το σύνολο των εργαζόμενων όλων των χωρών, βρίσκεται στο στόχαστρο της πολιτικής της ΕΕ και του ΔΝΤ.
Για να ξεπεράσει την καπιταλιστική κρίση, το κεφάλαιο χρησιμοποιεί την έκρηξη του χρέους, τα δημόσια ελλείμματα, ακόμη και την πιθανή κατάρρευση ολόκληρων κρατών, προκειμένου να δώσει μιας στρατηγικής σημασίας απάντηση, στη βάση και των άμεσων και μακροπρόθεσμων συμφερόντων του, του κέρδους και της εκμετάλλευσης: ΝΑ ΞΕΠΕΡΑΣΕΙ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΥΠΟΒΑΘΜΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ, ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΗ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΣΕ ΜΙΑ ΖΩΗ ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ, ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ, ΧΩΡΙΣ ΠΑΡΟΝ ΚΑΙ ΜΕΛΛΟΝ
Ο ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ – ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ
ΣΤΟ «ΝΕΟ ΣΧΟΛΕΙΟ» ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ
Υγεία και παιδεία ακυρώνονται πλήρως σαν κοινωνικά δικαιώματα, δημόσια παρεχόμενα και παραδίνονται στο ιδιωτικό κεφάλαιο ως νέα πεδία κερδοφορίας. Σ’ αυτή την κατεύθυνση σχολεία, σχολές, νοσοκομεία, οργανισμοί σαρώνονται από συγχωνεύσεις, καταργήσεις, υποχρηματοδότηση και λιτότητα. 1.000 σχολεία έσβησε από το χάρτη ο Καλλικράτης κι έπεται συνέχεια.
Ο νέος νόμος πλαίσιο για τα πανεπιστήμια, τα μετατρέπει σε πλήρως ελεγχόμενες από την αγορά, επιχειρήσεις έρευνας και παροχής μορφωτικών υπηρεσιών, σε παραμάγαζα κατάρτισης. Στρατωνισμός της φοιτητικής ζωής, κατάργηση ελευθεριών και ασύλου, δίδακτρα και αξιολόγηση, αφαίρεση των εργασιακών δικαιωμάτων από το πτυχίο, συνιστούν το νέο εφιαλτικό τοπίο.
Την ίδια στιγμή τα σχολεία μετατρέπονται σε αποθήκες κατάρτισης φθηνού εργατικού δυναμικού και μεταναστών για τη νέα καπιταλιστική αγορά. Ο αριθμός των μαθητών στην τάξη αυξάνει αντιστρόφως ανάλογα με τον αριθμό των διορισμών, που τείνουν να απαγορευτούν. Τα βιβλία με δόσεις, οι υποδομές (όπου υπάρχουν) χωρίς δυνατότητα συντήρησης και ό,τι ξεχωρίζει (ενισχυτική, μουσικά, αθλητικά, μετακινήσεις κλπ) στην κλίνη του Προκρούστη. Και πάνω σ’ αυτά τα ερείπια, συντελούνται με διθύραμβους οι βηματισμοί του «νέου σχολείου» μέσω ΕΣΠΑ. Παιδαγωγικές μεγαλοστομίες, αντιδραστικά περιεχόμενα και ένα πλέγμα αγοραίας καινοτομίας στήνουν το πλαίσιο για να οικοδομηθεί το «νέο» σχολείο με ταμπέλα δημόσιου και όρους λειτουργίας ιδιωτικού. Σχολείο της αγοράς, φθηνό, αυταρχικό, εξοντωτικό και ελιτίστικο, σχολείο όχι γνώσεων και παιδείας, αλλά λειτουργικών δεξιοτήτων, στενής κατάρτισης και όχι γενικής γνώσης, σχολείο όπου θα βασιλεύει το πνεύμα του ανταγωνισμού, της ταξικής διαφοροποίησης και του επιχειρείν. Περίπου 884,5 εκατ. ευρώ προβλέπονται μέσω ΕΣΠΑ για αυτή την περίφημη «αναβάθμιση της ποιότητας της εκπαίδευσης», που κατευθύνονται πάλι στις τσέπες επιχειρήσεων, μελετητών κι επιμορφωτών, μιας και νέα βιβλία δεν προβλέπονται να πλαισιώσουν τα κατά τα άλλα νέα Αναλυτικά Προγράμματα.
Η επίθεση στο δημόσιο σχολείο ενισχύεται με το νόμο για την «αναβάθμιση του εκπαιδευτικού» και τις αντιδραστικές προτάσεις για τη διοίκηση της εκπαίδευσης, την τεχνολογική εκπαίδευση και το «νέο» Λύκειο, την αξιολόγηση – χειραγώγηση ανθρώπων και την κατηγοριοποίηση σχολείων. Με τη μισθολογική, εργασιακή, ασφαλιστική εξαθλίωση του εκπαιδευτικού και την περιστολή κάθε εκπαιδευτικής παιδαγωγικής ελευθερίας.
Σ’ αυτό το πλαίσιο ο εκπαιδευτικός με το νέο μισθολόγιο – βαθμολόγιο – ποινολόγιο γίνεται πλέον κρατικός υπάλληλος, με μισθό πείνας, αξιολογούμενος και υπό εργασιακή – εφεδρεία – απόλυση, εξαρτημένος από την αυθεντία του διευθυντή, μετακινούμενος από πόλη σε πόλη και από υπηρεσία σε υπηρεσία, χειραγωγημένος και απροστάτευτος από τις ορέξεις της εκάστοτε κυβέρνησης, «υπηρέτης» ενός κατ’ επίφαση δημόσιου τομέα που γίνεται όλο και πιο αποκρουστικός τόσο για τον ίδιο όσο και γι’ αυτούς που υποτίθεται εξυπηρετεί με τις υπηρεσίες του.
ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΛΑΟΣ – ΔΗΣΥ: ΠΛΗΡΗΣ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ
Η μέχρι πρότινος επίσημη κυβέρνηση και η κοινοβουλευτική συγκυβέρνηση, ψήφιζαν από κοινού τα μέτρα, υπερθεμάτιζαν των μονόδρομων της ΕΕ και του ΔΝΤ, λογοδοτούσαν στις προτεραιότητες τους και τις ανάγκες του κεφαλαίου, πάντα μιλώντας για την «σωτηρία της χώρας» και «το καλό του έθνους». Έπαιζαν το ρόλο των πολλαπλών εκδόχων, του ίδιου πάντα μπλοκ, ώστε να ακουμπούν στην λαϊκή δυσαρέσκεια.. Όταν δεν έπιαναν οι παραινέσεις μέσω των ΜΜΕ, κράδαιναν τον φόβο της χρεωκοπίας. Όταν έχαναν τον ύπνο τους από το πλήθος των απεργιών και των δρόμων, κατέφευγαν στα χημικά, τις διώξεις και την καταστολή. Όμως ο κόσμος πύκνωνε. Καταλήψεις, αποκλεισμοί, απεργίες, διαδηλώσεις, 1 εκατ. στις πορείες, καθημερινό ανάθεμα στους δρόμους, παρελάσεις του νέου ΟΧΙ και της χλεύης απέναντι στο νέο δοσιλογισμό της εξουσίας. Δεν κατόρθωσαν να αφοπλίσουν τη λαϊκή οργή. Δεν μπόρεσαν να ακυρώσουν την εργατική δυσαρέσκεια.
Γι’ αυτό άφησαν και αυτά τα προσχήματα διαφωνιών και δέχθηκαν να ενωθούν στην κυβέρνηση Παπαδήμου πλήρως κάτω από την μπαγκέτα των ισχυρών της ΕΕ και του κεφαλαίου που ζητούν δεσμεύσεις συναινέσεις. Το αστικό μπλοκ εξουσίας ενώθηκε για να γονατίσει τον μαχόμενο λαό! Για να υπερασπίσει τους πυλώνες του αστικού συστήματος: το κέρδος του κεφαλαίου, τη σωτηρία των τραπεζών, της ΕΕ και του ευρώ, την καπιταλιστική κυριαρχία και το ξεπέρασμα της κρίσης προς όφελός της. Πρόκειται για κυβέρνηση αστικής ενότητας, εκπρόσωπο και υπηρέτη όλων των αφεντάδων: τραπεζιτών, κεφαλαίου, ΕΕ, ΔΝΤ, τρόικας. Γι’ αυτό και διακηρυγμένος στόχος της δημιουργίας της είναι η ψήφιση της δανειακής σύμβασης και των νέων μέτρων, η προώθηση των ατελείωτων δόσεων της αντεργατικής επίθεσης. Είναι μια κυβέρνηση «πολεμικής ετοιμότητας» της αστικής τάξης, για την εκστρατεία ενάντια στα δικαιώματα του κόσμου της εργασίας, σε όλα τα πεδία. Θέλουν να αποκοιμίσουν πάλι τον κόσμο στην αγκαλιά του καναπέ με τα ΜΜΕ, με το παιχνίδι να παίζεται μεταξύ πολιτικών αρχηγών και δηλώσεων και την κολοβή κάλπη των πλειοψηφικών νόμων να καθοσιώνεται σαν απαύγασμα της δημοκρατίας και της λαϊκής συμμετοχής.
ΠΟΙΟΣ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΟ ΜΑΧΟΜΕΝΟ ΛΑΟ;
Η αστική τάξη, η ΕΕ, το πολιτικό τους προσωπικό φοβήθηκαν το μόνο παράγοντα που αποτελεί γι’ αυτούς αντίπαλο δέος. Τον οργανωμένο, ανυποχώρητο, μαχόμενο λαό. Η εισβολή του λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο, οι μαζικές συγκεντρώσεις στις πλατείες και οι λαϊκές συνελεύσεις, οι μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις που διακήρυξαν την αντίσταση και την ελπίδα του εργαζόμενου κόσμου, η μαζικότητα και η αποφασιστικότητα των διαδηλωτών απέναντι στην κρατική καταστολή, οι καταλήψεις υπουργείων και δημόσιων κτιρίων, ο αποφασιστικός αγώνας κλάδων αλλά και των φοιτητών, όλα αυτά με αποκορύφωμα τις 28/29 Ιούνη και τις 19/20 Οκτώβρη, αλλά και τη μαζική αμφισβήτηση της επίσημης εξουσίας στις παρελάσεις της 28ης, δημιούργησαν νέα δεδομένα και προκάλεσαν ρωγμές και τριγμούς στο πολιτικό σκηνικό. Αυτό που φοβούνται είναι η δική μας δύναμη, για να τους ανατρέψουμε μαζί με την πολιτική τους και να νικήσουμε.
Τώρα είναι η εποχή του λαού και των εργαζόμενων, να αγωνιστούν για την επιβολή των δικών τους αναγκών και δικαιωμάτων, ενάντια στο Μαύρο Μέτωπο κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ. Το αντιστασιακό ΟΧΙ είναι πίσω μας, αλλά σιμά μας και μπροστά μας της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία! Η «σωτηρία του λαού» περνάει μέσα από το άνοιγμα δρόμου ζωής για την κοινωνική πλειοψηφία, αυτούς που παράγουν πλούτο κι αξίες, τους εργαζόμενους, του ανέργους, τους νέους, τους αγρότες, τους μετανάστες κι όχι τους τοκογλύφους, τις τράπεζες, το κεφάλαιο και το πολιτικό τους προσωπικό. Η αξιοπρέπεια και η λαϊκή κυριαρχία ξαναγεννιούνται στην ανυπακοή απέναντι στην υποταγή, στο σύγχρονο δοσιλογισμό και τους παλιούς και νέες ηγεμόνες της ΕΕ και του ιμπεριαλισμού. Η δημοκρατία αναπνέει στους δρόμους, στην απεργία, στις καταλήψεις, στις γενικές συνελεύσεις, στην λαϊκή ενεργοποίηση μέσα από παλιές και νέες συλλογικές μορφές, στην επιβολή της λαϊκής θέλησης απέναντι στην καταστολή των ΜΑΤ, των ΜΜΕ, των γραφειοκρατιών συναίνεσης και υποταγής, των αστικών επιτελείων.
ΟΤΑΝ ΤΑ ΒΡΙΣΚΟΥΝ ΣΤΟ ΚΤΙΡΙΟ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ Η ΜΟΝΗ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ
ΔΕ ΧΡΩΣΤΑΜΕ -ΔΕΝ ΠΟΥΛΑΜΕ -ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ
ΑΝΑΤΡΕΠΟΥΜΕ -ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ
Η πολιτική της κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ είναι μονόδρομοι μόνο για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου. Η ανατροπή τους αποτελεί προϋπόθεση για την υπεράσπιση και το προχώρημα των συμφερόντων των εργαζόμενων, των ανέργων, της νεολαίας.
Σε μια τέτοια ιστορική στιγμή, είναι ανάγκη να διαμορφωθεί ένα μεγάλο, μαχητικό, εργατικό, λαϊκό, ταξικό ρεύμα που θα προβάλλει στόχους και αιτήματα που θα απαντούν στην κρίση από τη σκοπιά των εργαζομένων και των συλλογικών τους συμφερόντων.
• Να μην περάσει η δανειακή σύμβαση και τα νέα μέτρα! Κατάργηση και όχι «επαναδιαπραγμάτευση» των Μνημονίων κυβέρνησης Ε.Ε-ΔΝΤ. Κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων.
• Δε χρωστάμε! Δεν πληρώνουμε! Δεν αναγνωρίζουμε το ληστρικό – τοκογλυφικό χρέος όχι μόνο γιατί δεν είναι δικό μας. αλλά και γιατί δεν οφείλουμε τίποτα σε μια κυβέρνηση, ένα κράτος, ένα σύστημα, που απομυζά το αποτέλεσμα της κοινωνικής εργασίας για να το αναδιανείμει με άνισο ταξικό τρόπο. Γεμίζοντας τις τσέπες των επιχειρηματιών του πολιτικού υπηρετικού προσωπικού. Στην προοπτική της ανάπτυξης των λαϊκών αγώνων και της ανατροπή; των συσχετισμών σε όφελος του λαϊκού κινήματος διεκδικούμε την κατάργηση όλων των ληστρικών συμφωνιών οικονομικού – πολιτικού -στρατιωτικού χαρακτήρα.
• Έξοδος από την ΕΕ, το ευρώ και το μηχανισμό της ΟΝΕ. Η ΕΕ δεν είναι η λύση είναι το πρόβλημα! Το σύμφωνο για το ευρώ, η πολιτική της ΕΕ για την εργασία, την εκπαίδευση κ.λπ, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αυταπατών, ότι μπορεί να ανοίξει ένας άλλος δρόμος, φιλολαϊκής διαχείρισης στα πλαίσιά της.
• Δεν πουλάμε! Δεν παραχωρούμε το δημόσιο πλούτο! Ο δημόσιος πλούτος ανήκει στο λαό. Γιατί χωρίς δημόσια-υγεία, παιδεία, δημόσιες τηλεπικοινωνίες, ταχυδρομεία, παραγωγή ρεύματος, νερό δεν υπάρχει καμία δυνατότητα αξιοπρεπούς κοινωνικής οργάνωσης. Γιατί, εμείς μοχθούμε για να δημιουργηθεί ο κοινωνικός πλούτος και μας ανήκει. Καμιά ιδιωτικοποίηση -ξεπούλημα. Δημόσιες όλες οι κοινωφελείς υπηρεσίες Δωρεάν υγεία, παιδεία, πρόνοια, ασφάλιση.
• Αναδιανομή του πλούτου. Αυξήσεις σε μισθούς, συντάξεις και κοινωνικές παροχές. Δραστική αύξηση της φορολογίας του μεγάλου κεφαλαίου και όχι μείωσή της. Δραστική μείωση των έμμεσων και άμεσων φόρων για τα λαϊκά στρώματα, τους εργάτες, τους νέους και τους ανέργους. Σταθερή και μόνιμη δουλειά για όλους. Όχι στο νέο μισθολόγιο λαιμητόμο και στη σύνδεση μισθού παραγωγικότητας, στις ατομικές συμβάσεις εργασίας και στην καταστρατήγηση των συλλογικών συμβάσεων. Γνήσια κλαδική συλλογική σύμβαση. Όχι στην αύξηση των ωρών εργασίας των δημόσιων υπαλλήλων στις 40 ώρες την εβδομάδα. Όχι στην πειθάρχηση του νέου Δημοσιοϋπαλληλικού Κώδικα.
• Εκπαίδευση για τις ανάγκες και τα δικαιώματα της νεολαίας και της κοινωνίας. Όχι στο σχολείο της αγοράς! Δημόσιο, δωρεάν σχολείο στο οποίο θα έχει πρόσβαση κάθε παιδί στη γειτονιά και το χωριό του, με όλη την απαραίτητη υποδομή. Ένα σχολείο που δεν θα βλέπει το μαθητή σαν μελλοντικό υπάλληλο και εργάτη, αλλά σαν ενεργό πολίτη που παλεύει για ένα δίκαιο κόσμο. Ένα σχολείο με τον εκπαιδευτικό να μπορεί να είναι στήριγμα και εμπνευστής, όχι ένας κακομοίρης που προσκυνά τους πάντες για να έχει την ησυχία του (οργανική, αύξηση, μετάθεση), πιόνι σε ένα αντιδραστικό σχολείο που θα αφήσει τον κόσμο όπως τον έχει βρει. Αγώνας για ένα ενιαίο 12χρovo σχολείο, δημόσιο και δωρεάν, με εκπαιδευτικούς μόνιμους, με σταθερή εργασία, ουσιαστική επιμόρφωση αξιοπρεπείς αποδοχές και ασφάλιση, με παιδαγωγική ελευθερία και δημοκρατία για όλους, μαθητές, γονείς, εκπαιδευτικούς χωρίς διοικητικές παρεμβάσεις. Δίχρονη δημόσια επαγγελματική εκπαίδευση μετά το 12χρονο σχολείο.
• Κάτω ο συνασπισμός κεφαλαίου – ΕΕ – ΔΝΤ. Όχι στη νέα «κατοχή». Ανατροπή της κυβέρνησης κι όλων των κυβερνητικών παραλλαγών άσκησης αυτής της πολιτικής, μέσα από μαζικούς κοινωνικούς αγώνες.
Η δύναμη μας βρίσκεται στο δρόμο, την απεργία, τη διαδήλωση, την πλατεία, τη λαϊκή συνέλευση.
ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΑΝΟΙΞΕΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΔΡΟΜΟ;
ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ
Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ αλλά και όλες οι συμβιβασμένες ηγεσίες στα συνδικάτα δεν θέλουν και δεν μπορούν να οργανώσουν έναν νικηφόρο αγώνα. Δε θέλουν γιατί έχουν ταχθεί με τη μεριά του Μνημονίου και χρησιμοποιούνται από την κυβέρνηση σαν το μακρύ της χέρι μες στους εργαζόμενους. Γι’ αυτό ροκανίζουν το χρόνο, υπονομεύουν τους αγώνες, μεταμορφώνονται και μεταλλάσσονται ραγδαία, βάζουν το χέρι στο μέλι της εξουσίας σπέρνουν απογοήτευση και ηττοπάθεια, ώστε να αποτρέψουν τον κόσμο από το να αντιπαρατεθεί νικηφόρα και αποτελεσματικά. Δεν μπορούν γιατί, εξαιτίας της στάσης τους, έχουν εισπράξει τη χλεύη των εργαζόμενων και την αποστοίχισή τους από τις διαδικασίες των σωματείων,
Μόνο η κίνηση των αγωνιζόμενων εργαζομένων και όλου του λαού μπορεί να οδηγήσει σε ανατροπή της κατάστασης κι όχι τα επιχειρήματα της κοινοβουλευτικής λογικής, της διαχείρισης ή τα επαναστατικά ευχολόγια που αρχίζουν και τελειώνουν στη δύναμη της ψήφου και τις αποστειρωμένες συγκεντρώσεις. Αγωνιζόμαστε για να πάρουν οι εργαζόμενοι τις τύχες στα χέρια τους. Αγωνιζόμαστε να αποκτήσουν φωνή όσοι δεν έχουν, δηλ τα κομμάτια της ελαστικής και μαύρης εργασίας, των άνεργων.
Η ΟΛΜΕ αποδείχθηκε κατώτερη των περιστάσεων. Δεν μπόρεσε να εμπνεύσει και τελικά να φανεί αντάξια των ιστορικών αγώνων του κλάδου, με τους οποίους υπερασπιστήκαμε κατακτήσεις και δικαιώματα, διαμορφώσαμε μια συλλογική, αγωνιστική ταυτότητα, πετύχαμε λύσεις απέναντι σε κυβερνήσεις που φάνταζαν πανίσχυρες (1988, 1997, 2006). Χωρίς ικανοποιητική προσπάθεια να κινητοποιηθούν οι δυνάμεις του κλάδου, να συγκροτηθούν γύρω από ένα μαχητικό πρόγραμμα δράσης με προοπτική, με ατελείς προσπάθειες συντονισμού με άλλους κλάδους. Κρύφτηκε πίσω από τις απεργίες των ΑΔΕΔΥ – ΓΣΕΕ, χωρίς σχέδιο, κλιμάκωση με τη λογική των εξουσιοδοτήσεων κι όχι της συγκρότησης μιας άλλης κατάστασης με προοπτική νίκης.
Όπλο μας είναι τα πρωτοβάθμια σωματεία, οι ΕΛΜΕ. Να παλέψουμε για την ταξική ανασυγκρότησή τους. Να ξαναστήσουμε τα συνδικάτα και τα σωματεία στα πόδια τους. Να ξαναζωντανέψουμε τις ΕΛΜΕ ως πραγματικές συλλογικότητες εργαζόμενων. Να αποφασίζουν και να διαχειρίζονται τον αγώνα τους οι ίδιοι οι εργαζόμενοι εκπαιδευτικοί σε συντονισμό με τους άλλους κλάδους. Σαρώνοντας τις ανυπόληπτες ΓΣΕΕ ΑΔΕΔΥ, τις υποτελείς στην κυβέρνηση και την εργοδοσία, τις καταδικασμένες στη συνείδηση του κόσμου. Απαιτώντας και επιβάλλοντας στην ΟΛΜΕ να συμβάλλει σε μια τέτοια κατεύθυνση. Γι’ αυτό και συμμετέχουμε στο συντονισμό συλλόγων ΠΕ και ΕΛΜΕ και στο Συντονισμό πρωτοβάθμιων σωματείων, για να μπορέσουν να πάρουν στα χέρια τους οι ίδιοι οι εργαζόμενοι τους αγώνες και τα συνδικάτα.
Οι εκλογές στις ΕΛΜΕ πρέπει να ενισχύσουν μια τέτοια κατεύθυνση. Με τη μαζική συμμετοχή στις διαδικασίες συζήτησης, στις Γενικές Συνελεύσεις, στις επιτροπές αγώνα, στις ψηφοφορίες. Μαυρίζοντας κι εξαφανίζοντας από το συνδικαλιστικό χάρτη τις πολιτικές δυνάμεις (ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ) των συγκυβερνήσεων, των μνημονίων, της ΕΕ και του ΔΝΤ. Ενισχύοντας το ρεύμα των Παρεμβάσεων ….. Η Αριστερά, στην εκπαίδευση, έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για όσα μεγαλειώδη έγιναν μέχρι τώρα αλλά και για όσα χάθηκαν. Για όσα ειπώθηκαν μισά κι όσα γινήκανε σημαίες ευκαιρίας αλλά και για όσα έγιναν λάβαρα πρωτοφανέρωτων, απελευθερωτικών στο σύνολο τους αγώνων. Ο δικός της σκοπός δεν είναι ούτε η ΕΕ, ούτε η διαχείριση, ούτε τα κομματικά ιερατεία και οι ψήφοι δυσαρέσκειας ή ανοχής, ούτε η συμμετοχή σε αστικά παιχνίδια και γραφειοκρατίες. Αλλά να προσδοκά να φέρνει στο προσκήνιο τα συμφέροντα και τις ανάγκες των εργαζόμενων, του λαού και των παιδιών τους. Να γίνεται νους, καρδιά και νεύρο του αγώνα αυτών που τα χέρια και η σκέψη τους παράγουν τον πλούτο της ζωής, τις αξίες, την ελευθερία, την αξιοπρέπεια. Να δίνουν δύναμη στην συγκρότηση ενός κοινωνικού και πολιτικού ρεύματος ανατροπής στην εκπαίδευση και την κοινωνία. Με αυτό το μέτρο θα κριθούν σε αυτή τη διαδικασία.
ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΒΡΕΘΕΙ ΣΕ ΚΟΙΝΟ ΜΕΤΕΡΙΖΙ ΣΥΖΗΤΗΣΗΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ
Για να παλέψουμε για τη συγκρότηση ενός πλατιού κινήματος ανατροπής του Μαύρου Μετώπου κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ, της πολιτικής και των εκφραστών της, κομμάτι του οποίου θα είναι και το εκπαιδευτικό κίνημα. Ένα κίνημα που θα συνδυάζει πανεργατικούς και κλαδικούς αγώνες, που θα στηρίζεται και θα προωθεί όλα τα αναγκαία μέτωπα και θα ενώνει το εργατικό κίνημα με όλες τις άλλες αντιστάσεις που διαρκώς γεννιούνται σε μια κατεύθυνση κλιμάκωσης και ρήξης και θα θέτει πολιτικούς στόχους σαν κι αυτούς που περιγράψαμε.
Απέναντι στην επέλαση κυβέρνησης -ΔΝΤ -ΕΕ καλούμε σε παλλαϊκό-πανεργατικό ξεσηκωμό, με γενικό διακλαδικό πολιτικό απεργιακό αγώνα διαρκείας, με διαδηλώσεις, καταλήψεις, συγκεντρώσεις.
ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ -ΠΑΛΑΪΚΟΣ -ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ ΚΑΙ ΝΙΚΗΣ
ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ
Κάντε το πρώτο σχόλιο