ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟ ΤΗΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ 2009-2010
ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟ ΤΗΣ ΕΠΟΜΕΝΗΣ
Η κυβέρνηση γενικεύει και κλιμακώνει την αντεργατική της επίθεση. Mε προεδρικά διάταγμα –τα οποία μετά την κατακραυγή ακόμη και μέσα στο ΠΑΣΟΚ αναγκάστηκε να φέρει στη βουλή– επιχειρεί νέα μεγάλη βίαιη ανατροπή στις εργασιακές σχέσεις. Iκανοποιεί, κατεπειγόντως και πραξικοπηματικά, τις απαιτήσεις της εγχώριας οικονομικής ολιγαρχίας και των επικυρίαρχων της EE και του ΔNT για κατεδάφιση εργατικών κεκτημένων ενός αιώνα, ακυρώνοντας και απαξιώνοντας ακόμη και αυτό το αστικό κοινοβούλιο. Άλλωστε, έχει εξουσιοδοτηθεί ο υπουργός Oικονομικών να υπογράφει συμφωνίες και συμβάσεις με την ιμπεριαλιστική τρόικα, χωρίς καν αυτές να ψηφίζονται από τη Bουλή, η οποία θα ενημερώνεται απλώς και εκ των υστέρων!
H απελευθέρωση των απολύσεων, η σύνθλιψη των αποζημιώσεων, οι μισθοί-φιλοδώρημα για τους νέους, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, του κατώτατου μισθού και της διαιτησίας είναι τα νέα μέτρα λεηλασίας του εισοδήματος και των δικαιωμάτων των εργαζομένων σε συνθήκες εκτινασσόμενης ανεργίας, φτώχειας και εξαθλίωσης ευρύτατων εργατικών στρωμάτων. Tην ίδια στιγμή, από τα δάνεια της EE και του ΔNT, εκχωρεί νέο κονδύλι, ύψους τουλάχιστον 10 δισ. ευρώ, για την ενίσχυση της «κεφαλαιακής επάρκειας» των τραπεζών!
Ακολουθεί το σαρωτικό αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο που κατεδαφίζει τα ασφαλιστικά δικαιώματα εργαζομένων και συνταξιούχων, με δραματική μείωση των συντάξεων και εξουθενωτική αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης από το 2011. Συντάξεις βοηθήματα, στα βαθιά γεράματα. Kαι τελειωμό δεν έχει η αντιλαϊκή θύελλα. Mετά τα εξαιρετικά σκληρά εισοδηματικά και φορολογικά μέτρα, τις ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις και το αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο προετοιμάζεται το έδαφος για τα νέα αντεργατικά κύματα που θα ακολουθήσουν, το φθινόπωρο, το 2011, την επόμενη τριετία, πενταετία κ.ο.κ.
Eν τω μεταξύ, τα κλιμάκια του ΔNT και οι ελεγκτές της EE πηγαινοέρχονται, εγκαθίστανται κατά δεκάδες στη χώρα μας, εισβάλλουν -ως επικυρίαρχοι- στα υπουργεία και τις δημόσιες υπηρεσίες, ελέγχουν, απαιτούν, ταπεινώνουν, εκδίδουν διαταγές για την εφαρμογή του πιο σκληρού νεοφιλελεύθερου προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής, καταλύοντας τη ναρκοθετημένη, έτσι κι αλλιώς, εθνική κυριαρχία. H ελληνική κυβέρνηση συμμορφώνεται πάραυτα στις ιμπεριαλιστικές εντολές και αποφάσεις, προσπαθώντας, ανεπιτυχώς, να τις εξωραΐσει, παρουσιάζοντάς τες ως αναγκαίες «αλλαγές» και «μεταρρυθμίσεις» για το «νέο ξεκίνημα» της χώρας! Mε την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου συντάσσεται και συμπαρατάσσεται σύμπαν το αστικό πολιτικό σύστημα, προτάσσοντας και επισείοντας το μνημόνιο υποδούλωσης ως την αδιαμφισβήτητη προϋπόθεση για τον επαχθή, για το λαό, δανεισμό από το ΔNT και την EE.
Όλος ο συρφετός των διατεταγμένων κολαούζων -αναλυτών, δημοσιολογούντων και δημοσιογραφούντων- ως περιφερόμενος θίασος, σε κανάλια, ραδιοφωνικούς σταθμούς και έντυπα, πασχίζει να δικαιολογήσει και να παρουσιάσει την εκθεμελίωση της κοινωνικής ασφάλισης ως την υποχρεωτική προσαρμογή στο μνημόνιο για την αποφυγή της χρεοκοπίας, την επιβολή του εργασιακού μεσαίωνα με τις νέες στρατιές των ανέργων, τη «γενιά των 580 ευρώ» και τη γενίκευση της εργασιακής ανασφάλειας και της άγριας εκμετάλλευσης των εργαζομένων ως την «αναγκαία ευλυγισία της αγοράς εργασίας» για την «ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας» και την «προσέλκυση ξένων επενδύσεων»! «H κρίση πρέπει να γίνει ευκαιρία, ώστε να προχωρήσουμε στις μεγάλες ανατροπές στο Aσφαλιστικό, στην εργασία, στην Yγεία και την Παιδεία» επαναλαμβάνει με κυνισμό ο πρωθυπουργός. «Πρέπει να πάρουμε τα μέτρα γιατί αλλιώς δε θα πάρουμε τα λεφτά» ψελλίζουν ή κρώζουν τα κάθε λογής παπαγαλάκια.
Στην πραγματικότητα, αυτές οι βίαιες ανατροπές σε όλο το πλέγμα των εργασιακών και κοινωνικών κατακτήσεων του ελληνικού λαού αποτελούν τις αναγκαίες προϋποθέσεις για τη διασφάλιση των ταξικών συμφερόντων και προνομίων της ελληνικής οικονομικής ολιγαρχίας και των ιμπεριαλιστών κηδεμόνων της. Tο ίδιο, άγριο, αντεργατικό κύμα απειλεί όλους τους λαούς της EE. Mε τη νέα στρατηγική «EE 2020», στο όνομα της ανάκαμψης της ευρωπαϊκής οικονομίας, επιταχύνονται και γενικεύονται οι αντεργατικές και αντιλαϊκές ανατροπές. H αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης του παγκόσμιου καπιταλισμού και η «ανάκαμψη» των καπιταλιστικών οικονομιών ταυτίζεται με τη λεηλασία των λαϊκών μαζών, των λαϊκών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, με την ενίσχυση του αντιδραστικού νομοθετικού πλαισίου, με την άγρια καταστολή του κινήματος.
Aυτή η γενικευμένη επίθεση στο λαϊκό εισόδημα και τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, με την ασφυκτική, εξευτελιστική, επιτήρηση των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών και του ΔNT σηματοδοτούν μια νέα πολιτική, οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα για τη χώρα και το λαό μας. H δραματική επιδείνωση των συνθηκών εργασίας και ζωής για ευρύτατα εργατολαϊκά στρώματα επιφέρει απότομη όξυνση των κοινωνικών ανισοτήτων και των ταξικών αντιθέσεων και δημιουργεί «εύφλεκτο» κοινωνικό υπόστρωμα. Tο αστικό πολιτικό σύστημα φθείρεται ταχύτατα και απαξιώνεται. Κοινωνικός αναβρασμός επικρατεί και η λαϊκή οργή είναι διάχυτη. H μεγάλη φθορά των αστικών πολιτικών κομμάτων, η απαξίωση των αστικών θεσμών και του αστικού πολιτικού σκηνικού και η εμφανής ριζοσπαστικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας, καθώς η πλειοψηφία των εργαζομένων είναι αποφασισμένη να υπερασπιστεί τα δικαιώματά της και προβλέπονται βίαιες εξεγέρσεις, αναδεικνύονται ως ελπιδοφόρο προανάκρουσμα για την ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος και ως ανησυχητικό καμπανάκι για τους εγχώριους κρατούντες και τους ιμπεριαλιστές κηδεμόνες τους. Στις εξαιρετικά ρευστές αυτές πολιτικές συνθήκες, που διαμορφώνονται, τα σενάρια για ανασχηματισμούς, για πρόωρες εκλογές, για κυβερνήσεις συνεργασίας και «εθνικής ενότητας» επιστρατεύονται ως ενδεχόμενη διέξοδος από την πολιτική κρίση, ενώ συντελούνται δημοσίως και υπογείως πολιτικές διεργασίες, ανακατατάξεις και εξελίξεις. H τριχοτόμηση του χώρου της Δεξιάς -με τη NΔ, το ΛAOΣ και το υπό εκκόλαψη κόμμα της Nτόρας Mπακογιάννη- η διάσπαση του ΣYN και οι κινήσεις δημιουργίας νέου κομματικού σχηματισμού από τους «ανανεωτές», διάφορες διεργασίες στο ΠAΣOK, εντάσσονται στους πολιτικούς σχεδιασμούς της οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας για την αντιμετώπιση του ισχυρού κλονισμού του αστικού πολιτικού συστήματος.
- Oι αντιλαϊκές αποφάσεις, μέτρα και σχεδιασμοί του ιμπεριαλισμού και της ελληνικής οικονομικής ολιγαρχίας μπορούν να αποκρουστούν και να ανατραπούν μόνο με την ανάπτυξη μεγάλων, ενιαίων αποφασιστικών και παρατεταμένων πανεργατικών αγώνων.
Oι μαζικοί λαϊκοί αγώνες, οι απεργίες, διαδηλώσεις, καταλήψεις και οι όποιες άλλες κινητοποιήσεις των εργαζομένων τους τελευταίους μήνες εντάθηκαν, και μπροστά στα νέα πακέτα αντιλαϊκών μέτρων που επέρχονται απανωτά, χρειάζεται και μπορούν ακόμα περισσότερο να απλωθούν και να δυναμώσουν. Ιδιαίτερα μαζικές ήταν αναμφισβήτητα οι γενικές πανελλαδικές εργατοϋπαλληλικές απεργίες και διαδηλώσεις που προκηρύχτηκαν από το Φλεβάρη και μετά, ιδιαίτερα η μεγαλειώδης απεργιακή κινητοποίηση στις 5 Μάη. Αν και οι απεργίες και κινητοποιήσεις αυτές δεν έπαψαν να υπολείπονται και να παραμένουν αναντίστοιχες σε έκταση και σε βάθος, προς το μέγεθος της αντιλαϊκής επίθεσης, ήταν ωστόσο οι μεγαλύτερες των τελευταίων χρόνων, πιστοποίησαν τις διαθέσεις των εργαζομένων να αντιπαλέψουν τα αντιλαϊκά μέτρα, και μπορούν να αποτελέσουν εφαλτήριο για ακόμα πιο μαζικό και μαχητικό ξεδίπλωμα της αντίστασης των εργαζομένων.
Oι υποταγμένες και ανυπόληπτες ηγεσίες των ανώτερων οργάνων του συνδικαλιστικού κινήματος, κυρίως της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, δεν έχουν βέβαια απολύτως καμία τέτοια πρόθεση και στόχευση. Τις προθέσεις και στοχεύσεις ειδικά της ΓΣΕΕ, ανέδειξε εξάλλου με πολύ εύγλωττο τρόπο η ελεεινή εικόνα του προέδρου της, καθώς και των λοιπών συνέδρων της ΠΑΣΚΕ, που χειροκροτούσαν με επιδεικτική θέρμη τον πρωθυπουργό, ο οποίος από το βήμα του συνεδρίου της ΓΣΕΕ κάλεσε τους εργαζόμενους να στηρίξουν το αντιλαϊκό πρόγραμμα της κυβέρνησής του! Όπως, επίσης, και η εξοργιστική στάση τους, στάση αποκλιμάκωσης των αγώνων μετά την 5η Μάη [φθάσαμε να πηγαίνουμε σε απεργία την 29η Ιουνίου, ενώ αντιλαϊκά «τέρατα και σημεία» εναντίον της εργαζόμενης πλειοψηφίας συμβαίνουν όπως πρείπαμε…]
Παρά ταύτα, η υποταγμένη γραφειοκρατική ηγεσία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ δεν μπορεί να αγνοήσει την πίεση που ασκείται από τα κάτω, από τους απλούς εργαζόμενους που δυσφορούν και οργίζονται, χωρίς να διακινδυνεύσει έτσι να χάσει την επαφή με σημαντικά τμήματα της ίδιας της βάσης, στην οποία στηρίζεται και την οποία προσπαθεί να ποδηγετήσει, υπολογίζοντας να συγκρατήσει σε ελεγχόμενα πλαίσια τις αντιδράσεις της. Κάτω από την πίεση αυτή, ΓΣΣΕ και ΑΔΕΔΥ αναγκάστηκαν να προκηρύξουν τις γενικές απεργίες που προηγήθηκαν, και μια συστηματική αύξηση της πίεσης αυτής θα τους εμποδίσει ακόμα περισσότερο να ενεργήσουν διαφορετικά και στο επόμενο διάστημα.
Σε κάθε περίπτωση η επιδίωξη της μέγιστης δυνατής μαζικοποίησης των αγώνων, ο συντονισμός και η κατεύθυνση της ενιαίας δράσης των εργαζομένων ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα κυβέρνησης-ΕΕ-ολιγαρχίας, το δυνάμωμα γενικότερα του μαζικού λαϊκού αγώνα, είναι ο μόνος δρόμος που ανταποκρίνεται στα πραγματικά συμφέροντα της εργατικής τάξης και της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.
H πολιτική που δε συμβάλλει, δεν στηρίζει και δεν παλεύει για να διασφαλίσει την πιο πλατιά και μαζική συμμετοχή των εργαζομένων στον κοινό αγώνα, κι ακόμα χειρότερα που υποσκάπτει τη μαζικότητα και υπονομεύει και διασπά την κοινή πάλη των εργαζομένων, με το πρόσχημα ότι πρόκειται για «ξεπουλημένα συνδικάτα», επικαλούμενη την «ταξική της καθαρότητα», ψάχνοντας άλλη πλατεία ή άλλο δρομολόγιο της διαδήλωσης, είναι πολιτικά λαθεμένη, σε ασυμφωνία προς τις πραγματικές ανάγκες του ευρύτερου λαϊκού κινήματος και ξένη προς τους αγωνιστικούς σκοπούς και τις παραδόσεις του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος.
Aσφαλώς, μια αγωνιστική, ταξική πολιτική, δεν βλέπει τη μαζικότητα μονοδιάστατα, αδιαφορώντας για τον πολιτικό προσανατολισμό των αγώνων. Πράγματι, αν η μαζικότητα των αγώνων αποτελεί προϋπόθεση χωρίς την εκπλήρωση της οποίας κανένας αγώνας δεν μπορεί να αναπτυχθεί αποτελεσματικά, ο σωστός ή όχι πολιτικός προσανατολισμός των αγώνων, είναι αυτός που θα καθορίσει, σε τελική ανάλυση, την έκβαση και την προοπτική τους.
Γι’ αυτό το σκοπό, μια πραγματικά αριστερή πολιτική, οφείλει όχι μονάχα να στηρίζει και να συμβάλλει στη μαζικοποίηση των αγώνων, οφείλει επίσης να επιδιώκει να μπολιάσει τους αγώνες με το δικό της αγωνιστικό ταξικό περιεχόμενο, να προβάλλει ενεργητικά και να παλεύει σταθερά για τον αναγκαίο πολιτικό προσανατολισμό, την κατεύθυνση και την προοπτική των αγώνων. Συμβάλλοντας έτσι, σε αναπόσπαστη σύνδεση με το μαζικό κίνημα, στην ανύψωση της πολιτικής συνειδητότητας των εργαζομένων και στο γενικό δυνάμωμα της οργάνωσης και διεξαγωγής της πάλης τους, αλλά και αντλώντας πολύτιμη εμπειρία από την ίδια τη δράση του μαζικού κινήματος.
Η όξυνση της οικονομικής κρίσης στη χώρα και η προοπτική μιας αβυσσαλέας μελλοντικής επιδείνωσης της κατάστασης, προοιωνίζεται και οδηγεί σε όξυνση της ταξικής πάλης. Στο πλαίσιο αυτό έρχονται συχνά τώρα στο προσκήνιο από παράγοντες και απολογητές της αντιλαϊκής πολιτικής, τα εφιαλτικά για το σύστημα σενάρια μιας εκτεταμένης «κοινωνικής και πολιτικής αναταραχής» που ελπίζουν να αποτραπεί. Αυτά αντανακλούν πραγματικούς φόβους των κυρίαρχων κλικών για κυοφορούμενες κοινωνικές εκρήξεις. Αλλά και υποδηλώνουν ταυτόχρονα ευδιάκριτες απειλές εναντίον του λαού και των δικαιωμάτων του, υπολογίζοντας να παραλύσουν έτσι τη θέληση αντίστασης, να χειραγωγήσουν τις αντιδράσεις και να κατευθύνουν σε ανώδυνες ή και επιθυμητές για την αντιλαϊκή εξουσία διεξόδους τη λαϊκή αγανάκτηση που διογκώνεται.
Επιδίωξη της κυβέρνησης, όλων των αστικών κομμάτων και όλων των οργάνων και μηχανισμών της εγχώριας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας και των ξένων ιμπεριαλιστών συνεταίρων-προστατών και κηδεμόνων της, είναι να επιβάλουν με κάθε μέσο τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα και προγράμματά τους, περιορίζοντας για το σκοπό αυτό όσο μπορούν τις λαϊκές αντιστάσεις, καλλιεργώντας τη σύγχυση και την ανασφάλεια, αποπροσανατολίζοντας και τρομοκρατώντας, κατακερματίζοντας και αποσυνθέτοντας το μαζικό λαϊκό αγώνα. Θέλουν τον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία ανίσχυρους και το λαϊκό κίνημα ασύντακτο και διαλυμένο. Για να εξασφαλίσουν την επιβολή των αντιλαϊκών μέτρων χρησιμοποιούν και τη φιλολαϊκή δημαγωγία και τα ρόπαλα. Και την εξαπάτηση, παραπλάνηση και εκφοβισμό του λαού και την καταστολή.
Η ΣΤΑΣΗ ΜΑΣ ΣΤΟ ΔΣ ΤΗΣ ΟΛΜΕ – ΚΡΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Έγκαιρα, πριν ακόμη τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου επισημάναμε με ανακοινώσεις μας την πολιτική που θα αντιμετώπιζε το κίνημα αμέσως μετά. Τόσο όσον αφορά στα εκπαιδευτικά ζητήματα [που η επίθεση και η κατασυκοφάντηση των εκπαιδευτικών από τη Διαμαντοπούλου ξεκίνησε νωρίς, άμα τη αναλήψει του νέου της πόστου], όσο και στα ευρύτερα.
Έγκαιρα, επίσης, από το Νοέμβρη, τονίσαμε με προτάσεις και πρωτοβουλίες μας την ανάγκη οργάνωσης του αγώνα [βλ. κινητοποιήσεις Νοεμβρίου για ελαστικά εργαζόμενους, στάση εργασίας και διαδήλωση πολλών χιλιάδων στις 7/12, και αντίστοιχη στις 17/12].
Όλο το διάστημα που ακολούθησε μέχρι τις ΓΣ του Ιανουαρίου και την Απεργία στις 10 Φλεβάρη δώσαμε όλες μας τις δυνάμεις τόσο για την επιτυχία των κινητοποιήσεων [περιοδείες και επισκέψεις στα σχολεία δεκάδων επαρχιακών πόλεων, ομιλίες σε εκδηλώσεις, εκτεταμένη αρθρογραφία για τα κεντρικά ζητήματα του κινήματος, συνεντεύξεις, τοπικές κινητοποιήσεις κλπ], όσο και για το σωστό πολιτικό προσανατολισμό και την εμπέδωση από τους εκπαιδευτικούς του βάθους της επίθεσης και της αναγκαιότητας του παρατεταμένου αποφασιστικού αγώνα.
Παρ’ όλο το δυσμενή συσχετισμό στο ΔΣ της ΟΛΜΕ, την ανοιχτά φιλοκυβερνητική στάση της ΠΑΣΚ [που μέχρι και το Φλεβάρη μας κατηγορούσε ότι …ψευδόμαστε για τις προθέσεις της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ!], τις συνεχείς παλινωδίες της ΔΑΚΕ [που, λόγω σύνθεσης και κυρίως λόγω της πρόσδεσής της στο αστικό κόμμα εξουσίας της ΝΔ που στην ουσία στηρίζει τα μέτρα κυβέρνησης-ΔΝΤ-ΕΕ, δε θέλει και δεν μπορεί να οργανώσει τους αναγκαίους αγώνες], την αφασία του ΠΑΜΕ [παντού ξεχωριστά, καταγγέλλω, συκοφαντώ, υπονομεύω ό,τι δεν ελέγχω] και τις παλινωδίες σε κρίσιμες στιγμές των ΣΕΚ [βλ. υπαναχώρηση για την απεργία στις εξετάσεις], εξαντλήσαμε κάθε φορά, για κάθε θέμα, τα όρια κοινών αποφάσεων, δράσεων και πολιτικών πρωτοβουλιών της ΟΛΜΕ.
Παλέψαμε με κάθε μέσο για την κοινή δράση με τη ΔΟΕ [ποτέ άλλοτε δεν είχαν πραγματοποιηθεί τόσα κοινά αγωνιστικά βήματα των δύο εκπαιδευτικών Ομοσπονδιών], κατεύθυνση στην οποία πρέπει με μεγαλύτερη τόλμη να συνεχίσουμε απ’ τα κάτω κι απ’ τα πάνω από την 1η του Σεπτέμβρη. Είναι, άλλωστε γνωστό ότι σαν Παράταξη έχουμε εδώ και 14 χρόνια υποβάλει την ιδέα του κοινού Εκπαιδευτικού Συνδικάτου, που ωριμάζει πλέον στα μυαλά των εκπαιδευτικών.
Γιατί για μας ΟΛΜΕ δεν είναι, δεν πρέπει να είναι, ούτε οι 11 του ΔΣ, ούτε καν οι παρόντες συσχετισμοί στα πρωτοβάθμια, δυσμενείς έτσι κι αλλιώς για τις ανάγκες του κινήματος. Η στήριξη των σωματείων, κυρίως των ΕΛΜΕ, η καθημερινή πάλη για την αλλαγή της συνείδησης των εκπαιδευτικών, και ως εκ τούτου και των συσχετισμών, η ανάληψη ενωτικών αγωνιστικών πρωτοβουλιών από τους ίδιους και η κατανόηση ότι αν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι δεν πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους «χαϊρι» δεν θα δούν, είναι η καθοδηγητική μας σκέψη.
Σ’ αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση στηρίξαμε την πρωτοβουλία συντονισμού ΕΛΜΕ-ΔΙΔ. ΣΥΛΛΟΓΩΝ [ κατεύθυνση που πρέπει με μεγαλύτερη ορμή, σχεδιασμό και συνέπεια να επιμείνουμε και την επόμενη κρίσιμη συνδικαλιστική χρονιά], καταγγείλαμε και διαφοροποιηθήκαμε δημόσια απ’ όλες τις παλινωδίες του ΔΣ για μεταφορά της ΓΣ Προέδρων από το Φλεβάρη στις … 6 Μάη, την απόφαση για σχολή στελεχών που πέρασε με τις ψήφους ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚ, την εξευτελιστική για τον κλάδο και το κύρος της ΟΛΜΕ υπαναχώρηση από την αρχική δέσμευση για απεργία από τις 14/5 – πρώτη ημέρα των πανελλαδικών εξετάσεων [ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ-ΠΑΜΕ-ΣΕΚ] και την τελευταία απόφαση για σπάσιμο της αποχής στα βαθμολογικά κέντρα [ ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ].
Αναμφίβολα διαπράξαμε και λάθη, εμφανίσαμε υστερήσεις, χρεωνόμαστε με παραλείψεις και ευχαρίστως θα δεχθούμε κριτικές, παρατηρήσεις και υποδείξεις, ιδιαίτερα από μάχιμους αγωνιστές, που πονούν και παλεύουν για την ανάπτυξη και τη νικηφόρα έκβαση των αγώνων.
Όμως πρέπει όλοι οι εκπαιδευτικοί να γνωρίζουν [ιδιαίτερα οι νεότεροι που δεν έχουν την εμπειρία των μεγάλων απεργιακών αγώνων της ΟΛΜΕ το ’88, το ’90-93, το ’97, το ’98 κλπ] και κυρίως αυτοί της αριστεράς, ότι παρ’ όλο που οι ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΔΕ είμαστε μια μικρή αριστερή-ταξική παράταξη, η παράταξη ισχυριζόμαστε της ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, έχουμε αναλάβει και φέρνουμε -εν πολλοίς με επιτυχία- σε πέρας ένα τεράστιο έργο στο εκπαιδευτικό κίνημα, αναντίστοιχο ενίοτε [αν όχι πάντα] με τις οργανωτικές μας δυνατότητες. Τόσο στο θεωρητικό πεδίο [όλα τα ιδεολογικά ζητήματα έχουν από μας πρωτοεμφανιστεί, δουλευτεί και αναλυθεί στο κίνημα εδώ και είκοσι χρόνια, όταν για την «επίσημη αριστερά» αν αυτά δεν ήταν στοιχεία υποταγής στον αστισμό ήταν τουλάχιστον άγνωστες λέξεις…, όπως αξιολόγηση, αυτοαξιολόγηση, ρόλος εξετάσεων, διπλός ρόλος του εκπαιδευτικού, ρόλος και επιπτώσεις των αναλυτικών προγραμμάτων, 12χρονο σχολείο, κλπ,κλπ], όσο και στο πολικοοργανωτικό [πολιτικές και εκπαιδευτικές αναλύσεις, συγκρότηση επιτροπών αγώνα, κεντρικών απεργιακών επιτροπών, συντονισμός σωματείων κλπ].
- ΜΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΜΙΑ ΔΥΣΚΟΛΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ, ΑΛΛΑ –ΕΠΕΙΔΗ ΔΟΥΛΕΥΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΝΙΚΗΦΟΡΑ ΕΚΒΑΣΗ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΜΑΧΗΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΖΗΣΕΙ– ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΙΣΙΟΔΟΞΟΙ ΟΤΙ ΤΟ ΥΠΟΔΟΥΛΩΤΙΚΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΘΑ ΤΟ ΑΚΥΡΩΣΟΥΝ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥΣ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΜΑΣ
ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΦΑΤΟΥΡΟΥ
Απερχόμενο μέλος του ΔΣ της ΟΛΜΕ, Εκπρόσωπος των ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΩΝ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ
Καθηγήτρια στο 1ο ΕΠΑΛ Περιστερίου, 6974438720, agelikifatourou@gmail.com
