Αθήνα, 14 Οκτωβρίου 2010
του Ηλία Παπαχατζή
Εκπρόσωπου των “Παρεμβάσεων” στο Δ.Σ. της Ο.Λ.Μ.Ε.
Στη συνεδρίαση της 12-10-2010, το ΔΣ της ΟΛΜΕ δεν κατόρθωσε να καταλήξει σε ολοκληρωμένη εισήγηση προς τις Γενικές Συνελεύσεις του κλάδου. Έτσι οι συνελεύσεις που είχαν αποφασιστεί να γίνουν στο διάστημα από 18-22 Οκτωβρίου (την επόμενη εβδομάδα δηλαδή) αναβάλλονται.
Πρόκειται για αρνητική εξέλιξη. Υπάρχουν όμως συγκεκριμένες ευθύνες. Πρώτα από όλα είναι γνωστό ότι απ’ την προηγούμενη συνεδρίαση του Δ.Σ της ΟΛΜΕ υπήρχε απόφαση (μετά από πρόταση της ΠΑΣΚ) των ΠΑΣΚ-ΠΑΜΕ-ΣΕΚ για «24ωρη απεργία το τρίτο δεκαήμερο του Νοεμβρίου σε συνεργασία με άλλες ομοσπονδίες του δημοσίου και πρωτευόντως με την ΑΔΕΔΥ και στη συνέχεια Γενικές Συνελεύσεις του κλάδου για κλιμάκωση π.χ. με 48ωρη». Αυτή η απόφαση για το πρόγραμμα δράσης δεν κατέστη δυνατό να συμπληρωθεί χθες με κοινό πολιτικό σκεπτικό και πλαίσιο αιτημάτων (διεκδικητικό πλαίσιο) από τους 6 που είχαν ψηφίσει το κοινό πρόγραμμα δράσης. Το ΠΑΜΕ διαχώρισε τη θέση του λέγοντας ότι τα πολιτικά πλαίσια της ηγεσίας της ΟΛΜΕ δεν είναι προς όφελος των εκπαιδευτικών και των ταξικών δυνάμεων.
Η άποψη που κατατέθηκε να γίνουν γενικές συνελεύσεις μόνο με το προτεινόμενο πρόγραμμα δράσης και κάθε παράταξη να καταθέσει τη δική της πολιτική εισήγηση απορρίφθηκε από την πλειοψηφία.
Εμείς ως «Παρεμβάσεις» θεωρούσαμε εξαρχής ότι έπρεπε να έχουνε γίνει οι γενικές συνελεύσεις ήδη από τις 15 Σεπτέμβρη και να έχει ενεργοποιηθεί νωρίτερα το σύνολο του εκπαιδευτικού κόσμου. Είχαμε προτείνει και υποστηρίξει να γίνει απεργία στις 29 Σεπτέμβρη, ημέρα κοινής δράσης των ευρωπαϊκών συνδικάτων. Είχαμε προτείνει κοινή απεργία με τους δασκάλους μέσα στον Οκτώβρη με προοπτική κλιμάκωσης. Είχαμε μιλήσει για ενημερωτική καμπάνια στα σχολεία και την κοινωνία για το σύνολο των προβλημάτων της εκπαίδευσης σε συνδυασμό με τον αγώνα «να ακυρωθεί το μνημόνιο, να φύγει η τρόικα από τη χώρα». Από τις άλλες παρατάξεις μόνο το ΠΑΜΕ ζητούσε γενικές συνελεύσεις (αλλά όχι με το πλαίσιο της ομοσπονδίας δηλαδή στη βάση του 14ου συνεδρίου και της μετασυνεδριακής του Ιουνίου), ενώ οι ΣΕΚ μιλούσαν για ανάγκη ενημέρωσης του κόσμου και εξωστρέφεια της Ομοσπονδίας.
Η ΔΑΚΕ πρόκρινε τη λογική κάποιας 24ωρης (τελευταία πρότασή της για Παρασκευή 29 Οκτώβρη ) χωρίς καμία προοπτική, ενώ η ΠΑΣΚ κωλυσιεργούσε όλο αυτό το διάστημα με σκοπό – κατά τη γνώμη μας – το να μη γίνουν οι γενικές συνελεύσεις του κλάδου. Βεβαίως έχει και την άποψη της σύμπλευσης με την ΑΔΕΔΥ και την ηγεσία της. Η παρακολουθητική όμως τακτική σε σχέση με την ΑΔΕΔΥ απονευρώνει τις ζωντανές κινηματικές διαδικασίες του κλάδου.
Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν να φτάσουμε λίγες μέρες πριν τις εκλογές του Νοεμβρίου χωρίς σοβαρή και τεκμηριωμένη πρόταση για γενικές συνελεύσεις.
Εμείς ως «Παρεμβάσεις» δε μπορέσαμε να συμφωνήσουμε στο πρόγραμμα δράσης των ΠΑΣΚ-ΠΑΜΕ-ΣΕΚ γιατί δεν εξασφαλίζει την προοπτική των αγώνων, δεν περιέχει μέτρα ενημέρωσης και ενεργοποίησης του κόσμου και σαφώς καθιστά ετεροκαθοριζόμενη τη δράση της Ομοσπονδίας. Ακόμα κι η πρότασή μας να εξουσιοδοτηθεί η ΟΛΜΕ να μεταφέρει την προτεινόμενη απεργία σε περίπτωση που η κυβέρνηση αιφνιδιάσει με κατάθεση κάποιου προσχεδίου για το μισθολόγιο, απορρίφθηκε. Δε διαφωνούμε με τον πανυπαλληλικό – πανεργατικό αγώνα (είναι επιβεβλημένος άλλωστε για να ανατραπεί η πολιτική Κυβέρνησης-ΔΝΤ-Ε.Ε.). Δε μπορούμε όμως να σερνόμαστε συνεχώς πίσω από 24ωρες απεργίες χωρίς ουσιαστική δυνατότητα κλιμάκωσης.
Προτείναμε λοιπόν πέρα απ’ την ανάγκη εξουσιοδότησης του Δ.Σ της ΟΛΜΕ, 48ωρη απεργία το τρίτο δεκαήμερο του Νοέμβρη και μετά συνελεύσεις για μορφές απεργίας διαρκείας, με παράλληλη προσπάθεια διακλαδικού συντονισμού και δραστηριοποίησης των συναδέλφων. Φυσικά επιμείναμε στην ανάγκη να γίνει προσπάθεια ν’ αλλάξει το κλίμα στα σχολεία. Χωρίς να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, καμία απ’ τις προτεινόμενες απεργίες δε θα μπορούσε να γίνει με κάποια επιτυχία. Έχουμε βέβαια την πολιτική εκτίμηση ότι το νέο μισθολόγιο θα μας αφαιρέσει κι άλλα χρήματα, θα μας αμφισβητήσει κι άλλα δικαιώματα διαμέσου π.χ. σύνδεσης μεταξύ μισθού και παραγωγικότητας, μισθολογικού διαχωρισμού των νεοεισερχομένων συναδέλφων. Αυτή η εκτίμησή μας δεν είναι κοινή με τη νέα πλειοψηφία του Δ.Σ. (π.χ. με την ΠΑΣΚ). Ή ακόμη στο σχέδιο εισήγησης, που κατατέθηκε χθες για συζήτηση, υπάρχουν διαφωνίες για το κατά πόσον η εφαρμογή του «Καλλικράτη» στην εκπαίδευση θα φέρει «νέα δεινά». Με δεδομένο επίσης ότι δε γίνεται καμία ουσιαστική αναφορά στην κρίση του καπιταλιστικού συστήματος και στο ότι μια σειρά από ζητήματα κυβερνητικής πολιτικής (π.χ. ιδιωτικοποιήσεις) και άλλα σοβαρά εκπαιδευτικά – εργασιακά (δε θα επιμείνουμε σε αυτό το σημείωμα) δεν αναδεικνύονται, εμείς οι «Παρεμβάσεις» δεν είχαμε καμία δυνατότητα να ψηφίσουμε ένα τέτοιο πλαίσιο εισήγησης. Την πολιτική ευθύνη για τη μη ύπαρξη πλαισίου φέρνουν οι τρεις παρατάξεις, που ψήφισαν το πρόγραμμα δράσης.
Πιστεύουμε πάντως ότι θα μπορούσαν να γίνουν τώρα συνελεύσεις, έστω κι ενημερωτικού χαρακτήρα και οι αποφασιστικές συνελεύσεις να γίνουν αμέσως μετά τις εκλογές του Νοέμβρη. Αλλά, απ’ ό,τι φαίνεται, οι δυο μεγάλες παρατάξεις σκέφτονται πρωτίστως τις δημοτικές – περιφερειακές εκλογές…