Οι Αγωνιστικές Παρεμβάσεις Κινήσεις Συσπειρώσεις ΔΕ διοργάνωσαν το Σάββατο 21.12.2013, στο 6ο ΕΠΑΛ Αθήνας, στους Αμπελόκηπους ημερίδα με θέμα «Από το σχολείο της κρίσης στην παιδεία των κοιν. αναγκών». Διαβάστε τις εισηγήσεις από τη συζήτηση της Ενότητας Α’ με τίτλο «Αντιδραστικές αλλαγές στην εκπαίδευση στο φως της καπιταλιστικής κρίσης (αιτίες, στόχοι, πολιτικές ΕΕ-ΟΟΣΑ και εργαλεία εφαρμογής)». Τις εισηγήσεις της Ενότητας Β’ μπορείτε να τις δείτε εδώ.
Άνοιγμα από τη Γιώτα Ιωαννίδου, εκπρόσωπο των Παρεμβάσεων ΔΕ στο ΚΕΜΕΤΕ-ΟΛΜΕ:
Σας καλωσορίζω όλους στη σημερινή μας συζήτηση.
Μεγάλοι και μεγαλειώδεις αγώνες, βηματισμοί συλλογικοτήτων και ξεχωριστών ανθρώπων σ’ αυτούς, μας έφεραν μέχρι τα τώρα, από την αρχή της χρονιάς, στους χώρους της εκπαίδευσης Και όχι μόνο. Αγώνες ξεσπούν συνέχεια τα τελευταία χρόνια της όξυνσης της καπιταλιστικής κρίσης. Με εξάρσεις και υφέσεις. Πρωτόγνωρη ριζοσπαστικοποίηση, αποφασιστικότητα και αναζήτηση. Αγώνες που φέρνουν στην επιφάνεια επιτακτικά ερωτήματα κι αγωνίες μαζί τους. Πολλά γιατί, πώς και ποιοι. Είμαστε σε εποχή ιστορική. Πολλά ερωτήματα εγείρονται και δεν δικαιούμαστε να τα αφήσουμε αναπάντητα, γιατί οι απαντήσεις τους έχουν άμεσο αντίκτυπο στη ζωή μας. Γι’ αυτό και η σημερινή συζήτηση. θέλουμε να ανταποκριθούμε σ’ αυτή την ανάγκη με οργανωμένο αλλά και άμεσο τρόπο. Όχι επιφανειακά ή για τρέχουσες συνδικαλιστικές ανάγκες — δεν επαρκεί. Όχι δημοσιολογικά ή θεωρητικά — δεν θα είναι όπλο στους αγώνες για την ανατροπή τους. Όχι μόνο από την εργασιακή μας σκοπιά αλλά και με την εκπαιδευτική μας ιδιότητα. Από τη σκοπιά των μάχιμων στόχων του σήμερα που φέρνουν πιο κοντά τα οράματα του αύριο. Η υποχώρηση αυτής της συζήτησης, στην Αριστερά εδώ και καιρό, και της ιδεολογικο-πολιτικής διαπάλης, είναι από τα βαρίδια που μας δυσκολεύουν στην αντιμετώπιση της σημερινής αστικής επίθεσης.
«Από το σχολείο της καπιταλιστικής κρίσης, στην παιδεία των κοινωνικών αναγκών»… λοιπόν
Πολλοί μπορεί να σκέφθηκαν «τι τα θέλετε τώρα αυτά. Βαθυστόχαστες αναλύσεις και καπιταλισμοί.» γιατί δεν βάζουμε κάτω πέντε κοινούς στόχους, να ενωθούμε, να παλέψουμε καλύτερα ενάντια στα μνημόνια; Αλλοίμονο σε όποιον απέναντι στην σημερινή επίθεση κεφαλαίου, κυβέρνησης, ΕΕ, ΔΝΤ, επιδιώκει να συγκροτήσει ένα αντίπαλο δέος μιλώντας για το μίνιμουμ κι όχι αναζητώντας το αναγκαίο. Θα αδυνατεί τελικά και να συσπειρώσει και να νικήσει στην ταξική πάλη.
Γι αυτό οφείλουμε να απαντήσουμε. Ποιά είναι η βασική αιτία της κρίσης στην εκπαίδευση; Αν η απάντηση είναι η μη σύνδεση της με τις ανάγκες της αγοράς εργασίας — αντίληψη που κυριαρχεί εδώ και χρόνια- τότε οι δεξιότητες, η μαθητεία στον εργοδότη κλπ είναι ο δρόμος για την επίλυση του προβλήματος. Αν φταίει ο παρασιτισμός του ελληνικού κεφαλαίου, οι λαμογιές, η κακοδιαχείριση και οι ημέτεροι, τότε η απάντηση είναι να μπει τάξη στο σάπιο βασίλειο της Δανιμαρκίας και να γίνει αξιολόγηση. Αν φταίνε οι τεμπέληδες καθηγητές, ο συνδικαλισμός και οι συντεχνίες… τότε… αυξήστε το ωράριο, μειώστε το μισθό, βγάλτε τους απείθαρχους σε αργία και επιστρατεύστε τους. Ή μήπως φταίει η σκληρή γραμμή των νεοφιλελεύθερων στην ΕΕ έναντι των υπερασπιστών του ευρωπαϊκού ιδεώδους και οι ευρωπαϊκές πολιτικές εντός της ΕΕ μπορούν να αλλάξουν αν ηγηθεί άλλος; Αν κάποιος δει έτσι την ΕΕ κι όχι σαν αντιδραστική περιφερειακή, καπιταλιστική ολοκλήρωση και θεωρήσει ως δεδομένο π.χ. τις ρήτρες του Δημοσιονομικού Συμφώνου των περίπου 10 δις χαρατσιών το χρόνο, μπορεί να δώσει άλλη απάντηση από τις συνεχείς περικοπές και τη λιτότητα για την εκπαίδευση και τους εκπαιδευτικούς; Αν δεχτούμε σαν πλαίσιο ανάπτυξης της εκπαίδευσης τις Διακηρύξεις της Σορβόνης και της Μπολώνια, τους 16 δείκτες για τη σχολική εκπαίδευση, τα ανακοινωθέντα της Πράγας και του Βερολίνου, τις 8 δεξιότητες, τα πορίσματα της Κοπεγχάγης και τις οδηγίες για την επαγγελματική εκπαίδευση και κατάρτιση, μπορούμε να καταλήξουμε σε διαφορετική εικόνα από αυτή της αποδόμησης και επιχειρηματικοποίησης της Δημόσιας εκπαίδευσης; Οι προτεραιότητες που χαράζει η ανακοίνωση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, για τον ανασχεδιασμό της εκπαίδευσης, θα μπορούσαν να έχουν άλλη συνέπεια από το νόμο για το περίφημο «νέο» λύκειο;
Έχει αξία λοιπόν να ονοματίσουμε τις αιτίες που μας αφήνουνε μισούς. Όχι για λόγους ιδεοληψίας αλλά για να χαράξουμε αποτελεσματική τακτική και στρατηγική. Να μιλήσουμε γι αυτό το σύστημα με το όνομά του. Καπιταλισμός. Όχι όμως κάνοντας αναλύσεις παντός καιρού που ό,τι λένε θα μπορούσαν να ισχύουν απαράλλακτα σε κάθε εποχή. Ταυτόχρονα θέλουμε να δούμε τις ιδιαιτερότητες του σήμερα, σε περίοδο όξυνσης της καπιταλιστικής κρίσης παγκόσμια, σε επίπεδο ΕΕ, στη χώρα μας. Να δούμε ποιες πολιτικές προωθούνται , ποιες επιδιώξεις του κεφαλαίου θέλουν να υπηρετήσουν, με ποια εργαλεία υλοποιούνται. Για να διαβλέψουμε τάσεις και στάσεις. Για να τεκμηριώσουμε την κριτική μας και να απευθυνθούμε πιο πειστικά για την οργάνωση του αγώνα μας.
Για να συγκροτήσουμε ένα αντίπαλο δέος ικανό να σταθεί στο ύψος της επίθεσης που δεχόμαστε, χρειάζεται κατ’ αρχήν να αρνηθούμε ριζοσπαστικά, από αντικαπιταλιστική, αντιιμπεριαλιστική, αντι-ΕΕ σκοπιά, αυτήν την κατάσταση. Μια ριζοσπαστική άρνηση που δεν γίνεται από τη δύναμη της αδράνειας αλλά είναι καταδίκη των κριτηρίων και του πλαισίου του σχολείου της αγοράς είναι ουσιαστική κριτική του σημερινού σχολείου, της πρακτικής και του περιεχομένου του και αυτού που μας σερβίρεται σαν νέο, της εξουσιαστικής δομής του εδραιωμένου συστήματος.
Τα παραπάνω ερωτήματα θα απασχολήσουν, το πρώτο μέρος της ημερίδας Αντιδραστικές αλλαγές στην εκπαίδευση στο φως της καπιταλιστικής κρίσης (αιτίες, στόχοι, πολιτικές ΕΕ — ΟΟΣΑ και εργαλεία εφαρμογής) Σε αυτή την προσπάθεια, θα μας βοηθήσουν στη σημερινή συζήτηση οι:
Λάζαρος Απέκης, ομότιμος καθηγητής Πολυτεχνείου, πρώην πρόεδρος ΠΟΣΔΕΠ: «Από την Μπολόνια στα μνημόνια: οι μηχανισμοί μετάλλαξης της δημόσιας τριτοβάθμιας εκπαίδευσης».
Γιάννης Μαΐστρος, επίκουρος Καθηγητής ΕΜΠ, πρώην Αντιπρόεδρος ΠΟΣΔΕΠ: «Αξιολόγηση – Πιστοποίηση Υπηρεσιών Εκπαίδευσης και Κατάρτισης».
Πάρης Λιντζέρης, ερευνητής σε θέματα επαγγελματικής κατάρτισης: «Ευρωπαϊκές πολιτικές επαγγελματικής κατάρτισης: Η έμφαση στα μαθησιακά αποτελέσματα, την απόκτηση δεξιοτήτων και τα πλαίσια προσόντων».
Χρήστος Κάτσικας, καθηγητής δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, ερευνητής και συγγραφέας θεμάτων εκπαίδευσης: «Η Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση στην είσοδο της κόλασης: στόχοι και κατευθύνσεις της κυρίαρχης εκπαιδευτικής πολιτικής».
Στις 2.30 θα υπάρξει μισάωρο διάλλειμα και θα δώσουμε τη σκυτάλη στο δεύτερο πάνελ, για να συζητήσουμε τους μάχιμους στόχους που θα βαφτίζονται μέσα στους αγώνες και τις σφοδρές συγκρούσεις που έχουμε μπροστά μας και θα οδηγούν στο όραμα μιας άλλης εκπαίδευσης με κριτήριο τις κοινωνικές ανάγκες και την ανάπτυξη της ατομικότητας μέσα σ’αυτές.
Πριν δώσω, το λόγο στον πρώτο ομιλητή μας, το Λάζαρο τον Απέκη, να θυμηθούμε ότι σε λίγες ημέρες, στις 26 Δεκέμβρη κλείνουν 70 χρόνια από το θάνατο του Δημήτρη Γληνού, του μεγάλου Δάσκαλου, και κομμουνιστή επαναστάτη, που με τη ζωή του δικαίωσε αυτό που διακήρυσσε δηλ. ότι
«Ο μόνος τρόπος για να ζήσει και να πεθάνει κανείς σαν άνθρωπος είναι να ζήσει και να πεθάνει για ένα ιδανικό» Το να αφιερώσουμε τη σημερινή μας συζήτηση στη μνήμη του, είναι θεωρώ ένας ελάχιστος φόρος τιμής.
