Μια πρέπει να είναι η απάντηση των δημοσίων υπαλλήλων σε αυτή την ολοκληρωτική επίθεση που δέχονται. Γενική απεργία μέχρι τη νίκη. Γενική απεργία μέχρι να φύγει αυτή η κυβέρνηση που διαλύει τη δημόσια διοίκηση, εξαθλιώνει τους υπαλλήλους, μετατρέπει τις κοινωνικές ανάγκες σε εμπόρευμα.
Δήλωση για το μισθολόγιο – βαθμολόγιο του Π. Αντωνόπουλου, εκπροσώπου των Παρεμβάσεων στο Δ.Σ της ΟΛΜΕ:
Με την κατάθεση του πολυνομοσχέδιου για το μισθολόγιο-βαθμολόγιο, συνταξιοδοτικών ρυθμίσεων, εργασιακής εφεδρείας και άλλων διατάξεων εφαρμογής του μεσοπρόθεσμου πλαισίου δημοσιονομικής στρατηγικής 2012-2015 η κυβέρνηση διέλυσε τις αυταπάτες αλλά και την πλαστή εικόνα που δημιουργούσαν επί μήνες διάφορα παπαγαλάκια ότι δηλαδή με το νέο μισθολόγιο οι κακοπληρωμένοι εκπαιδευτικοί θα βελτίωναν τη θέση τους! Οι περικοπές στους μισθούς μας θα είναι πέρα κι από τους εφιάλτες μας. Η κατακρεούργηση των νέων εργαζομένων και η αφαίμαξη των παλιών είναι ο κοινός τόπος του νομοσχέδιου. Αν συγκρίνει κανείς τους νέους μισθούς που προβλέπει το νομοσχέδιο κι εκείνους που έπαιρνε ένας εργαζόμενος το 2009 (πριν τις περικοπές) και συνυπολογίσει και την περικοπή των δώρων Χριστουγέννων και Πάσχα και επιδόματος διακοπών, το σύνολο των περικοπών πλησιάζει το 30% των αποδοχών. Κατά περίπτωση πλησιάζει και το 40%.
Η γενιά των 700 ευρώ γίνεται καθηγητές των 680 ευρώ. Η Κινεζοποίηση των εργαζομένων της χώρας μας σε εξέλιξη. Είναι εξοργιστική και η αιτιολόγηση της κατάργησης των “επιδομάτων”. Αναφέρεται στην αιτιολογική έκθεση: “… στο άρθρο 8 του ν. 3205/2003 θεσπίζονται επιδόματα, τα οποία χορηγούνται ως πρόσθετη αμοιβή σε ειδικές κατηγορίες εργαζομένων λόγω της ιδιαιτερότητας που παρουσιάζει η φύση της παρεχόμενης εργασίας τους”. Και αναφέρει πρώτο ενδεικτικά:
• Το επίδομα εξωδιδακτικής απασχόλησης.
Τι υποκριτής Πρωθυπουργός! Δεν είναι δυνατόν να έχει ξεχάσει ότι αυτό το “επίδομα” δεν είναι τίποτα άλλο από την αύξηση που ο ίδιος διαπραγματεύτηκε με την ΟΛΜΕ το 1988 όταν μετά από 40 ημέρες απεργιακού αγώνα στην περίοδο των εξετάσεων, έγινε Υπουργός Παιδείας από τον πατέρα του και έφερε την “προίκα” με τη μορφή τότε της τρίμηνης υπερωριακής απασχόλησης για να διαπραγματευτεί το κλείσιμο της απεργίας. Ένα ‘επίδομα” που ανακάλυψε ο προκάτοχος του προσωρινός Υπουργός Παιδείας Απόστολος Κακλαμάνης για να ξεπεράσει την αδυναμία χορήγησης αύξησης στο βασικό μισθό των καθηγητών λόγω “ενιαίου μισθολογίου”. Επιπρόσθετα για την ένταξη του συγκεκριμένου ποσού στο μισθολόγιο του 1997 χρειάστηκαν άλλες 50 ημέρες απεργίας εκείνη την περίοδο από τον κλάδο των καθηγητών. Για τέτοιο “επίδομα” πρόκειται! Καμιά σχέση με ιδιαιτερότητες κλπ. Μισθός πληρωμένος με αίμα.
Η σύνδεση μισθού και βαθμού που επανέρχεται, θεσμός που είχε οδηγήσει σε τρομακτικό αδιέξοδο τη δημόσια διοίκηση στα τέλη της δεκαετίας του 70 θα οδηγήσει σύντομα σε κατάρρευση του νέου συστήματος, αφού όμως πρώτα καθηλώσει τους πενιχρούς μισθούς για αρκετά χρόνια, πράγμα που εμφανώς επιδιώκει η Κυβέρνηση.
Η σύνδεση του μισθού με την αξιολόγηση, ιδιαίτερα στην εκπαίδευση, στόχο έχει την απόλυτη πειθάρχηση των εκπαιδευτικών στο νέο σχολείο της αγοράς, προθάλαμο του Πανεπιστήμιου της κατάρτισης, του Πανεπιστήμιου της αγοράς.
Η εφεδρεία και η επακολουθούσα απόλυση αναβάλλεται απ’ ότι φαίνεται για έναν χρόνο για την εκπαίδευση, χωρίς όμως να δίνεται καμιά απόλυτη διασφάλιση.
Η περικοπή των συντάξεων θεσμοθετείται και επεκτείνεται.
Τέλος δεν πρέπει να ξεχνάμε και το νομοσχέδιο για την οργάνωση της διοίκησης της εκπαίδευσης που ακολουθεί και θα ολοκληρώσει τη δομή του αυταρχικού σχολειού της εποχής της βαρβαρότητας, του σχολείου των αγορών, της αμάθειας και του φτηνού εργατικού δυναμικού.
Μια πρέπει να είναι η απάντηση των δημοσίων υπαλλήλων σε αυτή την ολοκληρωτική επίθεση που δέχονται. Γενική απεργία μέχρι τη νίκη. Γενική απεργία μέχρι να φύγει αυτή η κυβέρνηση που διαλύει τη δημόσια διοίκηση, εξαθλιώνει τους υπαλλήλους, μετατρέπει τις κοινωνικές ανάγκες σε εμπόρευμα.
Αν οι συνδικαλιστές των ανώτατων συνδικαλιστικών οργάνων των κυβερνητικών παρατάξεων σέβονται τους εαυτούς τους και τους εργαζόμενους που εκπροσωπούν, πρέπει, αφού πρώτα αποποιηθούν των κομματικών τους ταυτοτήτων και αποτινάξουν τα δεσμά που τους βαραίνουν να συνταχθούν με τους εργαζόμενους και να ξεκινήσουν έναν ανένδοτο αγώνα για τη σωτηρία των εργαζομένων και την ανατροπή αυτών που μας καταδυναστεύουν. Αν όχι τώρα, τότε πότε;
Αν δεν το κάνουν το βάρος πέφτει αποκλειστικά στους εργαζόμενους στους χώρους δουλειάς. Πρέπει να προχωρήσουν άμεσα σε γενικές συνελεύσεις παντού, πέρα από καταστατικά και γραφειοκρατικές δεσμεύσεις και να αποφασίσουν αγώνα διαρκείας μέχρι τη νίκη. Οι καιροί δεν περιμένουν.
Παύλος Αντωνόπουλος
εκπρόσωπος των Παρεμβάσεων – Κινήσεων ― Συσπειρώσεων στο ΔΣ της ΟΛΜΕ
